‘Als een vlo op het lichaam van een meeuw, rent hij over de vleugel’

Als Mohamed Salah de bal heeft, voel ik me weer even kind. Ik ben een man van 41. Mijn katers duren minimaal drie dagen en kassameisjes spreken me met ‘u’ aan, maar als Salah de bal heeft, ben ik jong.

Het allerlastigste aan ouder worden, vind ik dat het steeds moeilijker wordt om in helden te blijven geloven. Ik heb gedurende mijn leven tientallen helden gehad, maar al deze helden zijn mijn helden niet meer. Dat is hoe het leven gaat. Mensen stellen teleur. Ze vallen van hun voetstuk regelrecht door de mand heen. Uiteindelijk blijkt iedereen gewoon een klootzak te zijn.

Maar als Mo de bal heeft, geloof ik weer in helden. Dan liggen hoop en verbeelding weer in voordeelverpakking in de schappen van de plaatselijke supermarkt. Als Salah de bal heeft, ontstaat er een hoopoverschot.

Afgelopen weekend scoorde de Egyptenaar wederom een wondergoal. Hij dribbelde de complete defensie van Manchester City aan gruzelementen. Mo fladderde langs de slagers, langs de beulen, en schoot de bal zo hard in de verre hoek dat de verre hoek niet meer verder kon.

Ik zag de goal en voelde mezelf krimpen. Na het zien van de derde herhaling, was ik 8 jaar oud. Voor even was ik net zo oud als mijn zoon. Te klein voor het klimrek, maar te groot voor de zandbak. Dat is dus wat schoonheid kan doen. Het kan verjongen. Mijn zoon is 8 jaar oud en hij heeft last van groeispurten. Ik ben 41 jaar oud en als ik Salah zie voetballen, heb ik last van krimpspurten. Heb ik weer iemand om tegenop te kijken.

Bijna al mijn helden van vroeger zijn dood of ontmaskerd. De muzikanten bleken goorlappen, de sporters bleken te verliefd op zichzelf te zijn en de acteurs bleken te geniaal voor het alledaagse.

Als Mohamed Salah iets moois heeft laten zien, zingen de supporters van Liverpool een liedje om hem te bedanken. Het is een prachtig liedje. Ik mag het ook graag zingen.

‘Mo Salah, Mo Salah, Mo Salah running down the wing!
Salah, la, la, la, the Egyptian King!’

Het liedje zegt namelijk alles over de Egyptenaar. Hij mag dan misschien koninklijk zijn, maar hij voelt zich nooit te goed om te rennen. De meeste koningen rennen niet. Onze koning ook niet. Daar heeft hij mensen voor. Maar Salah is een koning die rent. Hij rent over de vleugel. Ik vind dat zo’n mooi beeld. Als een vlo op het lichaam van een meeuw, rent hij over de vleugel. Dat is ook echt wat hij doet. Hij is een vleugelrenner. En soms rent hij zo snel over de vleugel dat de tijd begint te vliegen. Vooruit of achteruit, maar vaker achteruit.

Ik ben verre van jong, maar als Salah de bal heeft, ruiken mijn vingers naar stoepkrijt.