‘De leiders van ons land zijn al bijna twee jaar water naar de zee aan het dragen’

Mensen die lang met elkaar getrouwd zijn, zijn het vaak met elkaar oneens omdat ze lang met elkaar getrouwd zijn. De leiders van ons land daarentegen zijn het vaak met elkaar oneens, omdat ze werkelijk waar geen idee hebben wat ze aan het doen zijn.

In het begin van deze crisis had ik nog wel begrip voor hun gezwalk, gewoon omdat deze hele situatie nieuw voor ze was. Maar de situatie is niet nieuw meer. De situatie heeft inmiddels al in vier verschillende kringloopwinkels gelegen. Je kunt niet het stof van iets blijven afblazen en dan zeggen dat iets zo goed als nieuw is.

In het begin van een liefdesrelatie mag je elkaars favoriete kleur of de naam van een huisdier best nog wel vergeten. Donkergroen. Polly. Paars. Wodan. Maar na een bepaalde tijd staat dingen vergeten gelijk aan complete desinteresse. Kennelijk is de liefde dan niet sterk genoeg om de onbelangrijke belangrijke dingen te willen onthouden.

De leiders van ons land zijn al bijna twee jaar water naar de zee aan het dragen en zodoende is alles wat ze doen nattevingerwerk. Met rimpelige vingertoppen springen ze elke dag op een andere golf. De hoogste golf. Dé verlossende golf die ons afgedreven landje weer veilig thuisbrengt.

De laatste twee jaar doen me aan dat fluisterspelletje denken. Je kent het wel. Iedereen zit in een kring. De eerste persoon bedenkt een zin, en fluistert die in het oor van de persoon naast zich. Het doorfluisteren van de zin mag maar één keer. De volgende persoon fluistert de zin in het oor van de persoon die daarnaast zit enzovoort, totdat de zin de hele kring rond is.

In februari 2020 werd de zin in het eerste oor gefluisterd. ‘Alleen samen krijgen we corona onder controle.’ Dat was de allereerste zin. Het was een hoopvolle zin. Maar ja, mensen kunnen veranderen en zinnen ook. De persoon die vandaag moest fluisteren, fluisterde: ‘Ziekenhuis schakelt extra beveiliging in,’ in het oor van zijn buurvrouw. Het is ontluisterend. Nee, het is ontfluisterend.

Ik moet ook vaak aan de broodkruimels van Hans en Grietje denken. Zelfs die arme kinderen hadden een plan. Rutte en De Jonge hebben helaas geen plan. Ze willen ongetwijfeld wel naar huis, maar ze weten niet hoe. En ze willen niet dat iedereen kan zien dat ze geen plan hebben, dus gooien ze met rookbommen in plaats van met broodkruimels. En dat is wat Nederland momenteel is. Een land verdwaald in een rookgordijn dat is opgetrokken door de mensen die niet toe willen geven dat ze verdwaald zijn. Dus gebruiken ze chaos als brandtrap.

Steeds vaker droom ik in de nacht over Rutte en De Jonge. En in deze dromen zitten ze niet in de politiek. Het zijn prachtige dromen. Ze hebben andere banen. Luchtverkeersleider, boswachter, fysiotherapeut.

Gisternacht waren ze twee bankovervallers. Het was een hoopvolle droom. Een onkapotfluisterbare droom. Ze werden uiteindelijk gepakt in de toiletten van een tankstation, toen ze grondig hun handen aan het wassen waren.