Muziekrecensies: Iggy Pop, Gwen Stefani en Underworld

Onze muziekrecensenten Norbert Pek en Vincent Cardinaal recenseerden deze week drie albums. De nieuwe platen van Iggy Pop, Gwen Stefani en Underworld.

IGGY POP - POST POP DEPRESSION

Iggy is 69, de leeftijd waarop zijn generatiegenoten Bowie en Lemmy stierven. Geen tijd te verliezen, kortom, en dat doet onze vriend dan ook niet. Op deze plaat slaat hij de handen ineen met Josh Homme en de drummer van Arctic Monkeys. Resultaat? Vintage Iggy-muziek, rammelend als het moet, maar altijd scherp. Een song als German Days wordt op de muur gespuugd en als je goed kijkt staat er: rock-’n-roll. Coole shit. ? ? ?

GWEN STEFANI - THIS IS WHAT THE TRUTH FEELS LIKE

Gwen Stefani. No Doubt. Gavin Rossdale. Hollaback Girl. Alleen bij die laatste associatie beginnen onze mondhoeken wat omhoog te krullen. Haar nieuwe plaat is nep als een rubberen cactus. En overbodig, vooral overbodig. Zou Gwen weten dat in een wereld met iemand als Grimes deze holle onzin gewoon niet meer afdoende is? Met Don’t Speak willen we op een dronken karaokenacht nog wel meebrullen, maar verder interesseert het ons niks meer, mevrouw Stefani. Rossdale. Whatever.

?

https://www.youtube.com/watch?v=0uljUDtv1Kw

UNDERWORLD -  BARBARA BARBARA, WE FACE A SHINING FUTURE

Zes lange jaren moesten we op Underworld wachten, maar ze zijn er weer. Een comeback met een oerknal? Neuh. Barbara Barbara is best een subtiele plaat geworden: de intentie om een nieuwe Born Slippy te maken lijkt afwezig. De trip met de welbekende vocalen is geduldig maar verslapt niet. De opleving van The Chemical Brothers kwam vorig jaar harder aan, al kan zo’n I Exhale heus op de Trainspotting 2-soundtrack worden bijgeschreven.

? ? ?