‘Ik kon wel horen dat de mystery caller een vrouw was’

Ik had me net laten zakken in een weldadig schuimbad, toen de bel ging. Dat gebeurt niet zo vaak, dus ik was behoorlijk opgelucht toen ik mijn zoon op de trap voorbij hoorde klepperen, en ik niet druipend in een rulle handdoek de deur beneden hoefde te gaan opendoen. Ik was wel nieuwsgierig wie er op maandagochtend rond elf uur op de bel had gedrukt, dus ik spitste mijn oren om te zien of ik kon verstaan wat er aan de voordeur werd besproken.

Dat bleek niet het geval, maar ik kon wel horen dat de mystery caller een vrouw was, en ik merkte op dat het gesprek wel wat lang duurde voor een koerierskrabbeltje. Ik hield het vooralsnog op een collectant, en die theorie leek steek te houden toen mijn zoon de vrouw binnen liet, de trap weer opkwam, de werkkamer van zijn moeder binnenging en daar een verward verhaal ophing.

Mijn vrouw ging naar beneden om poolshoogte te nemen. Even later was ze terug. ‘Je hebt visite. Annelies.’

Visite?

Terwijl ik me in allerijl afdroogde en aankleedde, vroeg ik me af wanneer ik dan in godsnaam met Annelies een afspraak voor koffie had gemaakt. We hadden een en ander aan klein-zakelijks te bespreken en waren elkaar een paar keer telefonisch misgelopen, maar dat was toch nauwelijks reden voor paniek en al helemaal niet om zomaar op hoge poten voor iemand z’n deur te komen staan!

Ik kwam beneden, waar Annelies op de bank zat geparkeerd met een vers kopje koffie. De aap kwam snel uit de mouw: ze had me een kaart willen sturen om me te condoleren met mijn vader, maar had dat ineens toch een beetje onpersoonlijk gevonden. Dus had ze een leenautootje en een bos bloemen geritseld en was in eigen persoon spontaan bij ons langsgekomen.

Maar dát was een tijd geleden, dat er zomaar onaangekondigd iemand was komen aanwaaien! Sterker nog, dat gebeurt eigenlijk nóóit. Ons sociaal leven verloopt volgens een keurig aangeharkte en strak georganiseerde agenda, waar voor zulke ongehoorde spontaniteit eigenlijk helemaal geen tijd of plaats is ingeruimd. Vroeger, ja vroeger waaiden er nog weleens mensen aan met een fles drank en vraten we de keukenkastjes leeg. Maar die tijd was mede dankzij covid allang voorbij en bijna vergeten.

En nu zat daar ineens Annelies. Die de complete sociale conventie overhoop gooide en een klein maar onmiskenbaar loopje nam met de coronacode. We wisten ons ook een moment geen raad met dit Paard van Troje, maar allengs ontdooide de boel, ontspon zich een goed gesprek en werd het eigenlijk beregezellig. Zo gezellig, dat ik me voornam voortaan elke week ook spontaan bij iemand op bezoek te gaan. Om daar een loopje te nemen met de regels, de boel op te schudden, en even te doen of er verder niks aan de hand is.