‘Ben je een verliezer als je niets wint of ben je een winnaar als je niets verliest?’

2020 was een beproeving vanjewelste. Ik verloor allemaal dingen die ik nog niet wilde verliezen. Dus aan het begin van 2021 heb ik een afspraak met mezelf gemaakt. Ik nam mezelf voor om dit jaar niets te verliezen.

In veel James Bond films zit een casino-scène. Een scène waarin Bond het tegen de slechterik opneemt. De twee zitten aan een speeltafel en dan kruisen de blikken. De boef neemt een slok van zijn cognac en Bond probeert het wereldrecord ‘nonchalant doen’ te verbreken. Achter het tweetal staat een man. Een figurant. De man draagt geen colbert, maar gewoon een net T-shirt. Hij heeft vanavond nog geen geld ingezet. Geen stuiver. En de man drinkt geen Franse brandewijn, maar een glas cassis. In 2021 was ik die man. Een cassis drinkende figurant. Een niemand. Ik nam geen risico’s en ik had geen tekst. Ik was nietszeggend en allesvermijdend.

Ik ging op vakantie in eigen land. In Friesland at ik taaie kipsaté in een subtropisch zwemparadijs, in Zeeland heb ik mijn zoon laten winnen met Stratego en in Rotterdam heb ik voor het eerst bubble tea gedronken. Dat was mijn vakantie. Ik kwam niet tot rust, maar niets wat ik deed kostte kracht. We verbleven in vakantieparken en in hotels. In de vakantieparken hadden we slechte bedden, maar goede fietspaden en in de hotels hadden we goede bedden, maar geen fietspaden.

Het is inmiddels al december en ik heb nog niets verloren. En ook niets gewonnen. De hamvraag is nu: ben je een verliezer als je niets wint of ben je een winnaar als je niets verliest? Ik denk dat ik voor dat laatste ga.

Ik heb dit jaar geen vader verloren. En ook geen werk. Ik ben elke dag om 22.00 uur gaan slapen en heb meer dan zestig boeken gelezen. Het waren geen dikke boeken, maar dat is niet erg. Een dik boek is net als een dikke portemonnee. Het verhaal achter hoe die portemonnee zo dik is geworden, interesseert niemand. De echte verhalen zitten in de lege of dunne portemonnees.

Gisteravond keek ik naar een Spaanse voetbalwedstrijd op televisie. In de rust gooiden de fans knuffels op het veld. Er lagen tienduizenden pluche beesten in het groenste gras. Mannen in fluorescerende hesjes gooiden de knuffels in grote zakken. Het was een ontroerend schouwspel. De knuffelregen was in het leven geroepen om ervoor te zorgen dat kansarme kinderen deze feestdagen niet zonder cadeau zitten.

Ik liep naar de kamer van mijn zoon toe en pakte een knuffel van de grond. Niet veel later gooide ik de knuffel uit het raam.

Toen ik vanochtend uit het raam keek, lag de knuffel nog steeds op het fietspad.

Soms moet je zelf iets verliezen om een ander te kunnen laten winnen.