Karin Bloemen: ‘Rock-’n-roll ben ik nooit geweest’

Gefeliciteerd met je plek in de boeken top 60. Hoe voelt het om bestsellerauteur te zijn?

Schaterlachend: ‘Harry Mulisch en ik hebben toch meer gemeen dan jij en ik dachten. Ik vroeg aan mijn uitgever of er eerder een handwerkboek op nummer 2 in de bestsellerlijst was beland, maar hij kon het zich niet heugen. Het is uniek dat ik dat heb bereikt. En heel grappig.’

Stroomt het geld binnen nu je Lucinda Riley en Dave Eggers van de troon hebt gestoten?

‘Dat is heel gek, maar zo werkt het niet. De eerste druk bestond uit 8000 stuks, de tweede en derde druk zijn meteen besteld. Als er in totaal 20.000 boeken worden verkocht, dan is dat al bizar veel. Maar voordat je uit de kosten bent en iedereen is betaald... Dat is niet iets waar je blij van wordt, maar de reacties zijn zo leuk, joh. Daar word ik vrolijk van. Dat is ook mooi.’

Hoe verklaar jij dat zoveel mensen een boek over haken willen lezen?

‘Als je zo’n haakwerk ziet, denk je altijd: dat kan ik niet. In mijn boek heb ik geprobeerd om zo goed mogelijk uit te leggen hoe je het aanpakt, op zo’n manier dat het voor iedereen toegankelijk is. Misschien denken ze ook: als zij het kan, dan kan ik het ook.’

Doen mannen het ook?

‘Op de Kreadoe gaf ik elk half uur een showtje en daarna ging ik een half uurtje boeken signeren en op de foto. Daar zaten toch ook wel wat mannen tussen. Maar weet je, haken is iets waar je geduld voor moet hebben. Dat hebben die kerels vaak niet.’ Lachend: ‘Hè, wat heerlijk als we niet zo woke hoeven te praten.’

Jij ontdekte het plezier van haken tijdens je jeugd. Was dat een veilige haven in een onveilige wereld?

‘Alles waardoor je je kunt afzonderen is fijn als je opgroeit zoals ik, maar ik begon pas echt met haken toen mijn stiefvader bij ons weg was. Voor die tijd had ik weleens beenwarmers gebreid, maar dat moest dan even snel tussendoor. Ik was als kind altijd aan het werk. Thuis in het huishouden, in de winkel van mijn stiefvader. Mijn zusje stond op haar dertiende al voor een gezin van zeven te koken. Ondertussen deed ik atheneum, zij havo. Er was geen tijd om te haken. Dat begon pas op mijn veertiende los te komen.’

Heeft deze ‘coming-out’ consequenties voor je imago?

‘Hahahaha. Dat imago was al vrij duidelijk: ik ben moeder, ik ben vrouw, ik hou van hard werken. Rock-’n-roll ben ik nooit geweest. Het interesseert me geen reet wat mensen daarvan vinden. Wat ik probeer uit te dragen, is dat er verschillende manieren zijn om je creativiteit te uiten. Het is niet alleen iets waarmee je geld kunt verdienen, maar ook een middel om expressie te geven aan je gevoel. En je authenticiteit.’

Past je populaire tuinier-Instagram @karinstuintips in hetzelfde creatieve straatje?

‘Toen ik in Broek in Waterland ging wonen, kreeg ik een eigen tuintje. Tijdens mijn burnout in 2000 ben ik gewoon dingetjes gaan planten. Groente, fruit. Kleine plukjes bij elkaar. En dan kijken hoe dat allemaal groeit. Daar knapte ik enorm van op! Zo is het begonnen, mijn tuinhobby. En daarna is het nooit meer gestopt. Mijn Instagram-account heb ik opgezet in coronatijd, op verzoek van mijn tuinman en hovenier Paul. Iedereen zat thuis en ging tuinieren, dus hij werd gek gebeld met vragen. Hij vindt van zichzelf dat hij niet zo goed is op camera, dus toen zei ik: “Joh Paul, dan doe ik het toch.”

Superleuk.’

Hoe was het om na al die maanden van haken en tuinieren weer in een theater te staan?

‘Ik vond het een van de bizarste dingen die ik ooit heb gezegd: ik mag weer. Het was voor ons, voor mezelf en mijn collega’s heel gek dat iemand anders bepaalde of we ons vak wel of niet mochten uitoefenen. Er werd gedaan alsof wij vreselijk gevaarlijk waren, terwijl er geen besmettingen waren in het theater. Daar werden we heel ongelukkig van, dus héérlijk dat het weer mocht.’

In hoeverre ontleen jij je identiteit aan je werk?

‘Eeeeh... Als je iets al bijna veertig jaar doet, is dat volledig met elkaar verweven. Ik ben wie ik ben en ik ben wat ik doe, of ik nu zing, haak, tuinier of met mensen praat. Maar of ik daarbij echt mezelf ben? Dat is lastig om te zeggen. Ik ben ervan overtuigd dat het een illusie is om te denken dat je altijd jezelf kunt zijn, omdat we ons allemaal anders gedragen in verschillende hoedanigheden. Tegen jou praat ik anders dan tegen mijn man en kinderen en op het toneel. Maar ik probeer mijn ziel en zaligheid altijd te geven, in zowel mijn werk als mijn privéleven.’

Er werd gedaan alsof wij vreselijk gevaarlijk waren, terwijl er geen besmettingen waren in het theater

Heeft de overheid een grote fout gemaakt door de theaters zo lang gesloten te houden?

‘Ik ga niet over goed en fout, maar ik kijk vooral naar de taak van mijn vak. Voor mij is dat: ontzorgen. Mensen blij maken en optillen naar een beter en positief gevoel. Dat was heel hard nodig in de afgelopen maanden. Ik zie zoveel mensen verdwijnen in gepieker en stress dat ik denk: waar word je nou ziek van in je leven? Niet van gelukkig zijn. Je wordt ziek van slapeloze nachten en zorgen. Ik had dolgraag gezien dat we hadden kunnen blijven spelen, alleen al om dat te verzachten. In het theater was het veilig, gezellig en iedereen zat op anderhalve meter van elkaar. Dat viel allemaal weg. Ik vond dat heel erg.’

Heb je meegelopen in een van de vele demonstraties tegen de coronamaatregelen?

‘Vroeger had ik dat vast gedaan, maar ik ben niet meer zo’n op-de-barricades-type. Ik schrok ook erg hoe er op werd gereageerd. Waterkanonnen richten op mensen die hun mening willen verkondigen, dat is toch shocking? Ik ben ontdaan geweest over het geweld en de manier waarop mensen tegen elkaar zijn opgezet. De polarisatie is zeer zorgwekkend en maakt mensen verdrietig, stressvol en bang. Dat is juist wat ik mijn hele jeugd tegen mezelf heb geprobeerd te zeggen: angst is een slechte raadgever, daar word je niet gelukkig van. Probeer logisch te denken, met respect voor een ander. Maar dat respect is zo weg. Dat zie je nu ook weer, met die QR-code. Je toont geen respect als je mensen het recht ontzegt om naar een terras of restaurant te gaan.’

Ben jij voorzichtig met het geven van je mening over bijvoorbeeld de coronapas, omdat je geen zin hebt om allerlei wappies op je nek te krijgen?

‘Ik ben geen specialist of politicus. Dat is niet mijn vakgebied. Maar ik vind dat je moet leven vanuit liefde en compassie, niet vanuit angst. Help mensen die in de problemen zitten en dwing ze niet om iets te doen wat ze niet willen. Dit is een vrij land, tenminste, dat dacht ik altijd. Dat hóórt het te zijn. Voor het land, voor het volk.’

Lees de rest van het interview in de nieuwste Revu of op Blendle.nl.

Karin vertelt in dit interview onder andere over de reden dat ze bijna niet te zien is in tv-spelletjes, hoe ze naar de toekomst kijkt en hoe ze omgaat met alle aandacht en berichtjes op social media. 'Mijn streven is om alle berichtjes met een persoonlijk woord te beantwoorden.'