‘De tijdbom tikt nog steeds’

‘Tijdbom,’ appt Arthur van Amerongen me als onderschrift bij een screenshot van Teletekst. Onder de kop ‘België pakt 13 terreurverdachten op’ specificeert de telex van de Staatsomroep zowaar dat het om een groep islamitische jihadisten uit Antwerpen gaat. ‘De groep zou nog geen concrete terreurplannen hebben gehad,’ nuanceert de NOS daarbij wel.

Een dag eerder had ik bij station Brussel Midi afscheid genomen van Arthur nadat we een week lang via enkele historische gedenkplaatsen van de Reconquista in Spanje en Frankrijk naar het grauw van gesluierd Sint-Jans Molenbeek waren gereisd. Arthur schreef in 2008 het boek Brussel Eurabia en werd als dank voor zijn waarschuwende woorden over snel groeiend islamitisch onheil nog net niet met pek en veren uit het Nederlandse taalgebied verjaagd.

Een tikkende tijdbom is hoe hij de islamitische inwoners van de omgevolkte enclave aan de westkant van de Belgische hoofdstad noemde. Een aanslag zou een kwestie van tijd zijn, waarschuwde hij destijds in een televisie-interview voor TV Brussel. Op de verschrikte wedervraag van de naïeve interviewer, wanneer die aanslag dan precies zou moeten plaats hebben, schamperde Van Amerongen: ‘Volgende week woensdag?’

Hij werd in zoverre serieus genomen, dat men hem serieus van racisme en discriminatie ging betichten. Anderhalf decennium later heeft zijn gelijk hem ruimschoots ingehaald: van de schietpartij in het Joods Museum te Brussel zelve tot de massamoord in de Bataclan hebben de aanhangers van Allah’s profeet vanuit Molenbeek hun bloederige piketpaaltjes tot diep in Europa geslagen.

Het einde van het IS-kalifaat en de opkomende coronapandemie hebben de nog altijd duchtig oprukkende ‘Europese’ islam niet alleen uit het nieuws geslagen, de lockdowns en reisbeperkingen hebben jihadistische netwerken in een winterslaap gebracht. Het is al een tijdje relatief stil aan het religieuze front, maar Arthur weet het zeker: de tijdbom tikt nog altijd.

Ook als het explosief niet afgaat in de vorm van bomgordels of een kakofonie van rikketikkende automatische vuurwapens vermengd met panikerende mensgeluiden, zal de tijd op talloze plekken een keer opraken: in veel Europese steden is de moslimgemeenschap een demografische achterstand in een voorsprong aan het ombuigen.

‘Het is het scenario van Houellebecq,’ somberde de scribent terwijl we door de straten van de stad schuimden. In de roman Soumission van de Franse schrijver winnen het islamisme en het salafisme in relatieve stilte, simpelweg vanwege hun getalsmatige overwicht.

Molenbeek is een schraal baken van armoede en achterstand waarop blanke broodschrijvers hun eigen vinkjes van schuld en zonde kunnen projecteren. Maar aan de keurige kant van het kanaal, waar de zelfgeselende goegemeente zich in die zondigheid baadt, rukken de geïslamiseerde neringen zichtbaar op en accepteren diverse kroegen geen cash meer vanwege overvalgevaar.

Laat je door de stilte niet in slaap sussen. De tijdbom tikt.