Leon Verdonschot

‘Ik ben geen fan van partijen die hun eigen (Kamer)leden publiekelijk voor de leeuwen gooien’

Open Brief van Leon Verdonschot aan Volt-leider Laurens Dassen. ‘Fascinerend dat nieuwe partijen die zo hoog opgeven van ‘safe spaces’ (Bij1) en openheid (Volt), zelf zo’n onveilige indruk maken.’

Leon Verdonschot

Beste Laurens Dassen,

De gemeenteraadsverkiezingen komen er aan en jouw partij Volt staat in sommige steden op grote winst. In het trendgevoelige Amsterdam is Volt bijvoorbeeld volgens peilingen het nieuwe GroenLinks, zoals GroenLinks daar ooit het nieuwe D66 was, en D66 de nieuwe PvdA.

In Amsterdam maakt Forum voor Democratie dan weer geen enkele kans, terwijl in de vijftig gemeenten waar Forum meedoet natuurlijk op talloze plekken een vol-idioot de raad in zal komen op de vleugels van Baudet, die Nederlands geweld tijdens de dekolonisatie samenvat als ‘We zorgden goed voor die mensen en daarna is het bergafwaarts met ze gegaan.’ Het is een treurig vooruitzicht, dat in het slechtste gevoel tientallen gemeenteraden oplevert waar de komende jaren een nitwit onsamenhangende verhalen ophangt over The Great Reset, George Soros, Het Kartel, Bill Gates en allerlei andere onderwerpen die helemaal niets te maken hebben met werk van een gemeenteraad. Om uiteraard na een jaar, als het niet sneller is, met ruzie op te stappen uit de partij en de tijd uit te zitten als ‘Fractie Achternaam’, en dan vrijwel nooit meer te komen opdagen. Daarover gesproken. Het lijkt een kwestie van weken voor we in de Tweede Kamer niet negentien fracties hebben, zoals nu, maar twintig. Naast Lid Omtzigt en Fractie Den Haan hebben we dan ook lid Gündogan.

Twintig fracties aan de interruptiemicrofoon. Twintig sprekers bij ieder debat. Versterkt dat de rol van het parlement of de kwaliteit van het debat? Volgens mij geen van beide. Maar het lijkt wel de onvermijdelijke uitkomst van een Kamerlid dat heeft gezegd dat ze hoe dan ook vasthoudt aan haar zetel, wat er ook komt uit het onderzoek dat uw partij naar haar laat verrichten.

Ik ben geen groot liefhebber van Kamerleden die de zetel van hun partij meenemen, al weet ik dat die ze grondwettelijk gezien toekomt. Maar ik ben een zo mogelijk nog minder grote fan van partijen die hun eigen (Kamer)leden publiekelijk voor de leeuwen gooien, of onder de bus, of hoe je het ook wilt noemen wanneer je een onderzoek openbaar aankondigt (en meteen een schorsing en een soort spreekverbod erbij), maar de beschuldiging er alvast bij levert, met een term die zogenaamd discreet is, maar dan wel zo beladen dat de beschuldigde de strop er al bij krijgt.

Vorig jaar was het bij Bij1 Quinsy Gario wiens ‘toxisch gedrag’ werd onderzocht, maar ja, als je het woord ‘toxisch’ laat vallen in een groep wokies, kun je het onderzoek eigenlijk meteen sluiten (of, toepasselijker: cancellen). Jullie Gündogan wordt nu beschuldigd van ‘grensoverschrijdend gedrag’, wat dan lijkt te slaan op een nogal confronterende stijl, maar wat op dit moment toch meer associaties oproept met dickpics, geile zangers en bandleiders die volgens John de Mol geen macht hebben. Fascinerend dat nieuwe partijen die zo hoog opgeven van ‘safe spaces’ (Bij1) en openheid (Volt), zelf zo’n onveilige indruk maken en zoveel mistgordijnen optrekken.

Als het volgens het onderzoek niet meevalt met de grensoverschrijdendheid van haar gedrag zullen jullie daar, neem ik aan, gevolgen uit trekken. Als het volgens het onderzoek wél meevalt met de grensoverschrijdendheid van haar gedrag, zal zíj gevolgen trekken uit de beschuldiging ervan en de sancties die daaruit volgden.

In beide gevallen waren de Volt-zetels van korte duur, net als die beloofde nieuwe stijl.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.

Column
  • Pro Shots/Koen Laureij