/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F02%2FNaamloos-5.jpg)
Vorige week verscheen mijn tweede roman. Ik maakte een kleine mediatournee door het land en had naast het boek alleen oog voor mijn vriendin, die deze week uitgerekend is en dus elk moment van onze dochter kan bevallen. Even leefde ik in mijn eigen cocon, een wereld waarin twee bevallingen centraal stonden en al het andere pontificaal langs me heen ging.
Afgelopen zaterdag sloeg ik de kranten en bladen voor het eerst na een tijd weer open. Ik moest uit mijn bubbel, terug in de realiteit, al was het maar om op deze pagina duiding te geven aan alle ellende en maatschappelijke trends die ons land bezighouden. Ik las aan de keukentafel nieuwsberichten en opiniestukken, bladerde door analyses in hoogdravende tijdschriften en verkende diverse opiniewebsites, waar vaak niet één, maar soms wel zes apocalypsen tegelijk werden aangekondigd – allemaal zouden ze op korte termijn onze wereld veranderen. Het ging ook over anoniem schelden op internet, een handelsverdrag met Oekraïne, een modeontwerper die boos uit een televisieprogramma was gelopen en een rechtse omroep die ondanks alle vertoonde branie zijn grote beloften niet heeft kunnen waarmaken. Ik zocht krampachtig naar iets wat me zou verbazen of verwonderen, een unieke ontwikkeling die de papieren of digitale ophef in ons land kon rechtvaardigen, maar merkte ironisch genoeg aan mezelf dat ik vooral murw werd gebeukt door alle banaliteiten die overdadig veel aandacht kregen.
In een regionale krant stond een stuk van een mevrouw die het niet eens was met hoe scherp de messen van de Albert Heijn zijn. Ik dacht eerst dat het om een dorpsgek ging, maar toen ik online verder speurde, zag ik dat het NOS Journaal, de belangrijkste nieuwsbron voor een meerderheid van onze natie, al aandacht had besteed aan de gevaarlijke messen van de grootgrutter.
Terwijl ik nauwelijks van alle bevreemding was bekomen, waggelde mijn vriendin langs de keukentafel, met twee handen op haar bolle buik. Ze zei dat ze krampjes voelde en sprak de wens uit dat de bevalling eindelijk zou beginnen. We staarden hoopvol naar haar navel, spraken bemoedigende woorden tegen de baby, maar onze dochter had vooralsnog geen zin om zich bij ons te melden. Ik bladerde nog eens langs pagina’s met iets minder pretentie en las dat Yolanthe Sneijder-Cabau voorlopig niet met haar handen in het haar zit door het faillissement van warenhuis Vroom & Dreesmann. Ze zag het allemaal wel goedkomen met haar juwelen. Even verderop kwam ik een ouder bericht tegen waarin stond dat Sylvie Meis zichzelf op een chocoladereep had getrakteerd. Ze werd ook nog geciteerd: ‘Ik moet wel aan mijn lijf werken. Maar als ik zin heb, eet ik gewoon chocola.’ Het bericht was massaal gelezen en gedeeld.
Ik keek weer naar mijn vriendin, die ondertussen op de bank was gaan liggen, zuchtend en kreunend, met het doel om een dutje te doen. Voor ze in slaap viel, vroeg ze of er nog belangrijke gebeurtenissen waren. We zijn beiden verslaafd aan het nieuws en voelen ons ongemakkelijk als we even in onze eigen teruggetrokken wereld leven. Maar al die uren aan de keukentafel hadden me vooral laten zien dat het soms helemaal niet verkeerd is om iets te missen, al was het maar voor een beter perspectief. Ik vouwde alle kranten en bladen dicht, kwam van mijn stoel en verzekerde haar dat er momenteel in Nederland niets belangrijker was dan haar zwangerschap. Daarna staarden we weer naar de buik.
Lees ook de andere columns van Özcan Akyol