‘Rock on, dude’

Voor het eerst in twee jaar sta ik in een concertzaal. Een meisje met een gitaar staat op het podium. Ze zingt liedjes over dagen die nooit meer terugkomen. Over zomervakanties, over naakt in beekjes duiken, over seks in een tentje in het licht van twee bijna lege zaklampen. Het meisje zingt liedjes, terwijl ik bier drink. Haar stem geeft me kippenvel. Dit is mijn eerste concert sinds corona. Alles komt drie keer zo hard binnen.

Na het concert sta ik in de hal bij de merchandise. Ik sta in het midden van een lange rij. De zangeres zit achter een tafel en boven haar hangen zes soorten T-shirts en twee soorten truien. Ik wil een trui en een T-shirt. En niet eens zozeer omdat ik het mooie kledingstukken vind, maar omdat ik de zangeres wil bedanken voor vanavond. Het zijn ook echt geen mooie shirts. Na vier keer wassen, liggen alle letters eraf.

De zangeres is nog maar zeven wachtenden van me verwijderd. Ik begin zenuwachtig te worden. In mijn rugzak zitten al haar cd’s. Ik wil ze laten signeren, maar ik weet eigenlijk niet waarom. Thuis heb ik tientallen gesigneerde albums van andere artiesten. Niemand geeft ene moer om die beschreven boekjes en hoesjes. Ooit, als ik sterf, stopt mijn zoon al die albums in een kartonnen doos en brengt ze naar een kringloopwinkel. Het is doodzonde.

Verlegen leg ik de albums op de tafel en de zangeres trekt een dop van een grote rode stift af.

‘What’s your name, dude?’ vraagt ze.

‘My name is James. I really enjoyed the show.’

‘Thanks, dude. What do you do for a living?’

‘I’m a writer. I wrote a lot of chapters while listening to your latest album.’

‘That’s so awesome, dude.’

Ze schuift de gesigneerde albums naar mijn kant van de tafel en vraagt of ik nog wat kleding wil kopen. Ik wijs naar een trui en daarna naar een T-shirt. ‘What size are you, dude? Large, right? You look like a large.’

Ik weet bijna zeker dat ze het verkeerd ziet. Ik ben een XL, maar wie ben ik om haar tegen te spreken? Als zij zegt dat ik een L ben, ben ik een L.

Voor de deur van de concertzaal lees ik wat ze in en op mijn albums heeft geschreven. Eerst zie ik alleen maar handtekeningen. Ongeïnspireerde krabbels en hartjes en wat bladeren van een wietplant. Maar dan zie ik het staan: ‘You’re pretty cool for an old guy. You remind me of my dad. Keep writing, dude. Rock on, dude,’ staat er op de roze hoes van haar recentste werk.

Als ik thuiskom, vraagt mijn vrouw of ik de aanschafte kledingstukken even wil laten zien. Ze eist een modeshow. Ik trek het shirt aan. Het zit zo strak dat ik bijna flauwval.

‘Volgens mij past ie niet, schat.’

‘I know, dude. I know,’ zucht ik.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.