Filmrecensie: Hail, Caesar!

Luchtig tussendoortje van de Coens gaat weer ouderwets nergens over.

Alsof studiobons Eddie Mannix (Josh Brolin) nog niet genoeg aan zijn hoofd heeft, verdwijnt steracteur Baird Whitlock (George Clooney) ook nog eens spoorloos tijdens de productie van een historisch spektakel in het Hollywood van de vroege jaren ’50. Dat simpele gegeven vormt de kapstok van Hail, Caesar!, de 17de film van de gebroeders Joel en Ethan Coen.

Na serieuzere films als Inside Llewyn Davis en True Grit vonden de heren het blijkbaar weer tijd voor een comedy in de traditie van hun meesterwerk The Big Lebowski, waarin de plot volstrekt irrelevant is en louter een excuus voor een enorme parade aan rare figuren en krankzinnige situaties. Die zijn er hier dan ook weer in overvloed, alleen is de los-zand-aanpak die in Lebowski prima werkte, hier meer een hindernis.

Hail, Caesar! is zowel een parodie op als een ode aan het oude Hollywood en daardoor hinkt de film te vaak op twee gedachten. Desondanks valt er – zeker voor liefhebbers van de Coens en jaren ’50- films – genoeg te grijnzen, van Scarlett Johansson als grofgebekte zeemeermin tot Channing Tatum als tapdansende matroos.

Tekst: Vincent Hoberg

? ? ?

https://www.youtube.com/watch?v=kMqeoW3XRa0