Mart Hoogkamer is zelf helemaal niet zo van de ‘Bacardi Limón’

We spraken Mart in zijn woonplaats, Leiden. We waren flink benieuwd naar hoe vaak het eigenlijk voorkomt, dat ‘zwemmen in Bacardi Limón’.

Hoe bont maak jij het?

‘Nou, niet. Haha.’

Kom nou, je bent een jonge kerel. Ga je nooit een keertje naar de klote?

‘Ik heb een hekel aan bier, maar ik neem privé weleens een drankje. Gewoon thuis, en dan eentje of twee. Maar je zult mij na een optreden of in een club nooit kachellam zien. Ik heb daar helemaal niks mee, waarschijnlijk omdat ik iets te vaak de andere kant heb gezien. Mijn vader was vroeger een kindster, maar is z’n zangcarrière door een combinatie van verkeerde mensen en alcohol kwijtgeraakt. Ik heb ook van dichtbij meegemaakt hoe andere familieleden door drugs zijn omgekomen. Dat alles bij elkaar heeft mijn ogen enorm geopend en triggert mij tot op de dag van vandaag om aan de nuchtere kant van het leven te blijven.’

Heb je weleens geblowd?

‘Nee, niks van dat alles. Ik ben veel te bang dat ik doodga aan drugs.’

In de muziekindustrie wordt veel gesnoven, al was het maar om lekker lang te kunnen doorgaan. Veroordeel je dat gedrag?

‘Nou, ik zal er niets van zeggen als ze mij erbuiten laten. Maar als iemand mij iets aanbiedt, dan laat ik wel weten hoe ik erover denk. Ik zak liever in elkaar op het podium dan dat ik iets ga gebruiken.’

Nieuwe Revu interviewde Mart Hoogkamer over zijn jeugd, de moeizame relatie met zijn vader en zijn jaloezie. ‘Ik kan af en toe een heel jaloers jongetje zijn. Een jongen kan snel beledigd zijn. In de liefde dan, hè?’