‘Verrassingen zijn net iets te vaak teleurstellingen in een overrompelend jasje’

Er staat een grote doos op de eettafel. Mijn vrouw zegt dat er een verrassing in de doos zit. Ik heb nooit van verrassingen gehouden. Verrassingen zijn net iets te vaak teleurstellingen in een overrompelend jasje.

In een vorige relatie werd ik vaak verrast door mijn geliefde. Althans, ze probeerde het veelvuldig. Dan stond ze in de deuropening met een blik die alles al verklapte. ‘Ik heb iets voor je. Iets wat je altijd al heb willen hebben,’ zei ze.

Op dat moment begon het denken. Wat heb ik altijd al willen hebben? Ik wist het niet. Maar hoe wist zij het? Had ik in mijn slaap gepraat? Was mijn slapende ik slecht in het bewaren van mijn geheimen?

‘O, mooi, een ouderwetse platenspeler,’ zei ik na het uitpakken.

‘Ja, dat heb je altijd al willen hebben. Daar heb je het altijd over. Over ouderwetse platenspelers.’

‘Ja. Inderdaad.’

Ik had het nog nooit over platenspelers gehad. Dat wist ik zeker. Ik ben niet goed met platen. In een platenhoes zit altijd zo’n papieren jasje waarin je de plaat moet schuiven. Dat lukt mij nooit. Als ik een plaat uit de hoes pak, lijkt hij vrijwel direct te groeien. Ik word daar niet gelukkig van. Van dat gepriegel tussen vinyl en papier. En daarom had ik het dan ook nog nooit over platenspelers gehad.

‘Ben je verrast, schat?’ vroeg ze.

‘Ja, enorm. Dit is de grootste verrassing ooit. Deze had ik echt niet zien aankomen.’

Een andere keer probeerde ze me te verassen met een bijzonder aerodynamische sapcentrifuge. ‘Jij hebt het altijd over sapjes. Je raakt werkelijk waar niet uitgepraat over sapjes, James,’ zei ze die dag.

‘Dat is ook echt zo. Och man, de structuur van rode bieten. Je kent me zo goed. Ik raak er bijkans opgewonden van. Ik kan uren over sapjes praten. Die intens diepe smaak van verse broccoli,’ loog ik. Ik heb één keer een sapje gemaakt. Het sapje smaakte naar een glas water met drie verschillende kunstgebitten erin.

Niet dat ik ondankbaar ben, hoor. Ik denk met een fijn gevoel terug aan de platenspeler en de sapcentrifuge, maar ik ben gewoon niet zo bekwaam in het ontvangen van cadeaus. Mijn ogen kunnen niet liegen en mijn mond ook niet.

‘Dit heb je altijd al willen hebben,’ zegt mijn vrouw. Ik zie de bui al hangen, maar open de paraplu niet. Ik speel mooi weer.

Ik open de doos en val bijna flauw van geluk. Dit heb ik altijd al willen hebben.

‘Een PlayStation 5? Hoe heb je er eentje geregeld? Een eenhoornbaby is nog makkelijker te regelen. Dit heb ik altijd al willen hebben.’

‘Dat weet ik, toch.’

‘Ja, dat weet je,’ zeg ik.

Hand in hand kijken we naar hoe het apparaat een spel aan het downloaden is. Op het scherm staat dat het nog twee uur duurt. Hand in hand tellen we af.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.