‘Als je de slachtoffers beschermt, ben je een deuger uit het cancelculturecircuit’

In de voetbalkantine na de wedstrijd gaat het over uitglijders, kwajongensstreken en jeugdzonden, maar eigenlijk gaan de verhalen die ik hoor te ver om over uitglijders, kwajongensstreken of jeugdzonden te spreken. Er is niet alleen een talkshow verdwenen, nee, ook onze taal is veranderd.

Als ik aan uitglijders denk, denk ik aan America’s Funniest Home Videos. Een zwembadje in de tuin en een stiefvader die over de rand struikelt. Als ik aan jeugdzonden denk, denk ik aan die paar weken dat ik met een zakmes door Amsterdam-Zuid liep om emblemen van auto’s los te peuteren. Als ik aan kwajongensstreken denk, denk ik aan die dag dat ik tegen mijn klassenleidster zei dat mijn ouders in scheiding lagen en dat ik hierdoor niet nog een jaar hoefde te blijven zitten. Ik kreeg het voordeel van de twijfel vanwege mijn leeftijd.

Het valt mij op dat daar waar vrouwen worden misbruikt de taal vaak ook opzettelijk op een verkeerde manier wordt gebruikt. Een rookgordijn van lettergrepen. Een televisiepresentator die een aanranding bekent om een andere man uit de wind te houden is ‘dapper’. ‘Kwetsbaar.’ ‘Hij maakt dingen bespreekbaar.’

Een vrouw die aangifte doet van aanranding, wat ongetwijfeld de meest kwetsbare handeling denkbaar is, krijgt doorgaans heel andere woorden naar het hoofd geslingerd. Hysterisch. Geldwolf. Leugenaar. Vooral die eerste is een lelijkerd. Hysterisch wil zeggen een gebrek aan controle. Door dit woord te gebruiken, schuif je al een stukje schuld in de schoenen van het slachtoffer. Je had geen controle over jezelf. Je was alle controle kwijt. Tja, dan had je de controle maar moeten behouden, schat. Je bent ook zo verdomde hysterisch.

De televisiepresentator wijzigde een dag later zijn verhaal. En veel mensen geloofden hem blind. Als een vrouw aangifte doet van aanranding en een dag later haar verhaal aanpast, zullen weinig mensen haar geloven. Hoe kan dit? Hoe heeft het zover kunnen komen?

Een vermeende dader beschermt een andere vermeende dader. En als je de slachtoffers beschermt, ben je een deuger uit het cancelculturecircuit. Waar komt deze groepsuitglijder vandaan?

Vorige week zag ik een foto van een auto van een oorlogsvluchteling uit Oekraïne. Iemand had de foto gemaakt en kon niet begrijpen dat de oorlogsvluchteling zo’n dure auto had. Kennelijk heeft de mens een soort ingebouwde slachtofferchecklist. Als de auto van een oorlogsvluchteling duurder is dan de auto van je aangetrouwde oom, is de oorlogsvluchteling geen oorlogsvluchteling.

‘Sorry Vitaly, maar ik geloof je niet. Je gebit is prachtig en je hebt een iPhone 13. Ik geloof je niet. Mijn moeder heeft een 11 en die werkt twee hele dagen per week.’

Het ziet ernaar uit dat we allemaal een beetje slachtofferblind zijn geworden. Alles wat groen is, is rood en alles wat rood is, is groen. Wanneer zijn we begonnen met het wantrouwen van slachtoffers? En waarom kunnen we ons makkelijker inleven in het helrode? Als we echt een dapper land zijn, stoppen we hier nu mee.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.