‘Soms heb ik iets meer nodig dan huis-tuin-en-keukenerotiek’

Voor Vaderdag heb ik van mijn vrouw een kennismakingsgesprek met een meesteres gekregen. Ik ben totaal niet van het onderdanig zijn, maar ik weet al sinds mijn jeugd dat ik soms iets meer nodig heb dan huis-tuin-en-keukenerotiek. Het begon allemaal toen ik een tiener was. Ik voetbalde voor het eerst een wedstrijd op kunstgras. Voor de aftrap had onze trainer gezegd dat we geen slidings mochten maken. ‘Van slidings op kunstgras krijg je lelijke schaafwonden,’ zei de trainer.

In de tweede helft werd ik gewisseld, omdat ik maar slidings bleef maken. ‘Wat ben je aan het doen, James?’ vroeg de coach. Ik wist het die dag nog niet, maar nu weet ik het wel. Dat branderige gevoel van een verse schaafwond doet iets met mijn lichaam. En ik noemde het net misschien wel erotiek, maar ik bedoel iets anders.

Als je iets erotiek noemt, krijgt het vrijwel direct een vies bijsmaakje. Erotiek is Paul Jambers in een vochtige schuur in Oostende. Erotiek is dat tijdschriftenhoekje in een tankstation. Covermodellen met opengesperde openingen die op drie meter afstand van de afgeprijsde familieverpakkingen krentenbollen staan. Mijn ingewikkelde relatie met pijn gaat vaak verder dan het seksuele. Het is eerder iets spiritueels. Als gelovige mensen niet lekker in hun vel zitten, gaan ze bidden en wachten op een teken van de almachtige. Als ik niet lekker in mijn vel zit, hoef ik alleen maar mijn teen tegen het bed te stoten. Op pijn hoef je nooit te wachten. En ik noem het wel pijn, maar dat klinkt zo zwaar. Het gaat om scheuten en steekjes. Het gaat om het lichaam met al die zenuwen en poriën en haartjes.

Mijn vrouw en ik hebben sinds kort een elektrische fiets en er zit een alarm op. En altijd als ik het alarm inschakel, duw ik wat tegen de fiets aan en dan gaat het alarm af. Zo check ik het alarm. Dat is een beetje wat ik bedoel, denk ik. Ik hou niet van pijn, nee, ik hou van hoe ons lichaam op dingen reageert. Ik bewonder de voortreffelijke alarmsystemen van ons lichaam.

De vrouw wacht op me in een koffietentje nabij het Vondelpark. Ze zit de krant te lezen en drinkt een semi-verse jus d’orange.

‘Wat lief van je vrouw dat ze je dit voor Vaderdag gunt,’ zegt ze.

‘Ze is de beste. En ze kent me nu al tien jaar. Dit gaat niet om seks. Ik ben gewoon geïnteresseerd in andere dingen. In mijn puberteit sloeg ik vaak met mijn vuisten tegen de slaapkamermuur. Mensen dachten dat ik boos was, en ik dacht het ook, maar nee, ik hield gewoon van dat gevoel achteraf. Die gloeiende knokkels.’

‘En schaafwonden zei je vrouw?’

‘Ja, die vind ik wonderlijk. De kleurveranderingen en de jeuk als ze helen. Eerst voel je een branderig gevoel en twee dagen later gaat het tintelen. Is dit een gebruikelijke fetisj?’ vraag ik.

‘Het klinkt bij jou niet echt als een fetisj, maar meer als een soort liefdesbrief aan het menselijk lichaam.’

‘Ja, hè? Zo voelt het ook. Ik ben gewoon een zeer merkwaardige huisarts.’

‘Nee, je bent gewoon gewoon.’

‘Ik ben gewoon gewoon,’ zeg ik, terwijl ik de plakkerige lunchkaart van tafel pak.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.