‘Kamerleden spelen massaal de zieligheidskaart. En maar marineren in die slachtofferrol’

Kamerleden kunnen hun werk niet meer doen, lees ik. Vanwege alle boerenterreur en intimidaties. Hun veiligheid zou niet meer gegarandeerd zijn. Dat is een zin waarover ik graag even mag nadenken.

Want wanneer is je veiligheid wél gegarandeerd? Als je ’s ochtends bij het ontwaken de garantie krijgt dat je ’s avonds weer levend je nest in kunt stappen? Die zekerheid kan niemand je ooit geven. Dus wat claimt CDA-kamerlid Derk Boswijk nu eigenlijk? Is zijn veiligheid niet meer gegarandeerd omdat op een avond – zo wil het gerucht – een boze boerin van zeventig bij hem op de stoep stond? Of geldt die claim pas bij drie of meer boeren? En maakt het dan nog uit of ze met of zonder trekker komen? Of is elk ‘onverwacht bezoek’ al een no-go? Niemand die het weet.

Hoe dan ook, Kamerleden zijn geïnstrueerd: bij onraad niet opendoen en 112 bellen. De plaatselijke politie is op de hoogte en komt direct. Dus hoezo is je veiligheid dan niet gegarandeerd? En als ‘mijn veiligheid is niet gegarandeerd’ een reden is om je werk niet meer te doen, hoe zit het dan met de agenten die reageren op dat 112-belletje? Is hún veiligheid eigenlijk wel gegarandeerd? Oké, je mag van agenten verwachten dat ze enig risico nemen. Maar waarom geldt dat dan niet voor Kamerleden? Al was het maar omdat zij minstens vier keer zoveel verdienen als een doorsnee diender.

Kamerlid ben je toch in voor- en tegenspoed? In goede tijden schroef je je kont eens lekker in het pluche, eindeloos prutsend op je mobiel. Fijn filmpjes uploaden naar YouTube, waarop je zelf schittert achter de interruptiemicrofoon. En 86 dagen reces per jaar, ook mooi! Het staat je als Kamerlid zelfs vrij om dat pluche subiet weer te verlaten, mocht zich ergens anders een meer lucratieve job aandienen. Wat een weelde. En als kers op de taart verdien je ook nog eens 120.000 euro op jaarbasis.

Maar daar staat ook iets tegenover, namelijk het Kamerlidmaatschap in moeilijke tijden. Als standvastigheid van je wordt verwacht. Een klein beetje lef, terwijl je ratio boven emotie plaatst en niet onnodig olie op het vuur gooit. Maar nee hoor, Kamerleden spelen massaal de zieligheidskaart. En maar marineren in die zelfgekozen slachtofferrol. GroenLinks-leider Jesse Klaver spreekt al van ‘een aanval op de democratie’. Nou, dan denk ik toch echt aan een coup door een kolonel, waarbij achthonderd politieke tegenstanders uit de weg worden geruimd. Niet aan een politiewagen, volgestouwd met hooi.

En dan het hysterische: ‘Dat een parlementariër vandaag niet zijn werk kan doen in de Tweede Kamer, dat betekent dat hij als volksvertegenwoordiger niet zijn kiezers kan vertegenwoordigen. Dat is een misdaad.’ Onzin. Die parlementariër kan prima zijn werk doen, hij durft alleen niet. Ik vind dat onbegrijpelijk. Drie maanden geleden klapte de Tweede Kamer zich nog de handen stuk voor Zelensky. Zo’n inspiratie, die man! Inderdaad, maar dan nu de hamvraag: ooit Zelensky horen huilen dat hij zijn werk niet kan doen, omdat zijn veiligheid niet is gegarandeerd?

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.