/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2022%2F07%2Fw3X9wwD1leQOKg1657530001.jpg "woke")
We schrijven 22 augustus 1965. In het Canadese Winnipeg zien Bruce en Brian Reimer het levenslicht. Een eeneiige tweeling. Beide kereltjes kampen als baby met een vernauwing van de voorhuid, daarom moeten ze besneden worden. Bij Bruce, dan acht maanden oud, gaat de ingreep gruwelijk mis. Zijn penis raakt bij het wegbranden van de voorhuid zo ernstig beschadigd, dat enkel nog een provisorische oplossing rest: het creëren van een tijdelijke, kunstmatige vagina.
Zijn ouders zijn ten einde raad. Hoe zal Bruce ooit een gelukkig leven kunnen leiden, zo zonder penis? Uiteindelijk komen ze terecht bij gender-psycholoog John Money. Hij legt de ouders uit dat seksuele geaardheid gewoon iets is dat je door je omgeving wordt aangeleerd. Zijn voorstel: laat Bruce een leven leiden als meisje. Voor Money is het een wetenschappelijk experiment, extra interessant omdat het hier een eeneiige tweeling betreft. De ouders gaan akkoord. Als Bruce 22 maanden oud is, worden zijn teelballetjes operatief verwijderd. Bruce is nu Brenda.
Aanvankelijk gaat alles goed en lijkt gender-psycholoog Money gelijk te krijgen. Brenda groeit op als een heel normaal meisje. Wanneer ze de puberteit nadert, krijgt ze hormonen om borstgroei te stimuleren. Maar de tienerjaren zetten alles op scherp. Brenda heeft, ondanks alle hormonen, nog steeds veel weg van een wat slungelachtige jongen. Ze wordt gepest en mag van schoolgenootjes bijvoorbeeld niet naar het jongenstoilet en ook niet naar het meisjestoilet. Wat overblijft, is het steegje achter de school.
Pas als de tweeling veertien is, vertellen de ouders het ware verhaal. Voor Bruce en Brian vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Eindelijk snapt de tweeling de eindeloze sessies bij de gender-psycholoog, die alleen maar stress opleverden.
Brenda besluit alle contacten met Money te verbreken en voortaan als man door het leven te gaan, want ‘dat is hoe de natuur mij geschapen heeft’. Brenda is voortaan David: een jongen die zich nooit als meisje heeft geïdentificeerd – maar er door toedoen van Money tóch een was geworden. Hij laat zijn borsten operatief verwijderen en ondergaat operaties waarbij een nieuwe penis wordt gereconstrueerd.
Wanneer David 32 is en hoort dat ‘zijn’ casus in medische kringen nog steeds als een succes wordt gepresenteerd, besluit hij met zijn geschiedenis naar buiten te treden. Overal doet hij zijn verhaal, in de hoop dat een dergelijk experiment nooit meer uitgevoerd zal worden. Pas daarna vindt David enige rust. Hij trouwt met een alleenstaande moeder en wordt vader van drie stiefkinderen.
Intussen gaat het bergafwaarts met zijn tweelingbroer Brian, die in zijn tienerjaren schizofrenie heeft ontwikkeld. Als hij in 2002 overlijdt aan een overdosis antidepressiva, stapelen ook voor David de problemen zich op, zowel financieel als privé. Wanneer zijn vrouw hem in 2004 vertelt dat ze van hem wil scheiden, geeft David het op. Hij schiet zich op het parkeerterrein van een supermarkt door het hoofd.
Rijst de vraag: wat bewijst deze tragedie? Dat je sekse (biologisch) en gender (perceptie) niet van elkaar moet scheiden, en dat medisch ingrijpen op dat gebied schadelijk kan zijn? Of dat het juist schadelijk is om iemand het geslacht te onthouden dat hij/zij graag wil zijn? Wie het weet, mag het zeggen.
De ouders gaan akkoord. Als Bruce 22 maanden oud is, worden zijn teelballetjes operatief verwijderd. Bruce is nu Brenda.
Zwangere mannen
Drie jaar na de dood van David Reimer is het plots de Amerikaan Thomas Beatie die alle media haalt. Hij is in 2007 de allereerste transman die in verwachting raakt. ‘De zwangere man’ wordt Thomas wereldwijd genoemd, nadat hij in de tv-show van Oprah heeft uitgelegd hoe een man zwanger kan raken: Thomas, geboren als vrouw, heeft zowel inwendig als uitwendig nog vrouwelijke genitalia.
Foto’s waarop hij samen met vrouwlief Nancy zijn hoogzwangere buik wiegt, gaan de wereld over. In 2008 bevalt Thomas van zijn eerste kind, Susan. Later volgen nog twee kinderen.
Inmiddels is Thomas, dankzij tal van chirurgische ingrepen, de trotse bezitter van uitwendige mannelijke genitalia. Die zitten volgens hem een volgende zwangerschap niet in de weg. Al zal het bevallen dan wel met een keizersnede moeten, want, wijzend naar zijn kruis: ‘Ik zou niets willen scheuren.’
Maar hoe zit het dan met transvrouwen? Kan iemand die geboren is als man, maar nu een vrouw is, ook zwanger raken? De Indiase arts Narendra Kaushik meent van wel. Hij runt een drukbezochte praktijk in New Delhi, waar veel geslachtsveranderingen worden verricht. Nog dit jaar wil hij een baarmoedertransplantatie uitvoeren bij een transvrouw: ‘Dat is de toekomst. Elke transgendervrouw wil zoveel mogelijk vrouw zijn en daar hoort ook het moederschap bij.’
De baarmoeder zal afkomstig zijn van een overleden vrouw óf – oppert de arts – van een vrouw die man wil worden. Dat de getransplanteerde baarmoeder niet met eileiders kan worden verbonden, is volgens Kaushik geen probleem. Via ivf wordt het embryo gewoon in de nieuwe baarmoeder van de transvrouw geïmplanteerd. De bevalling gebeurt via een keizersnede.
Zwangere mannen, ze komen eraan! Al was het maar omdat elke transouder nu eenmaal recht heeft op een kind. Beleidsmakers lopen er al op vooruit. Dat merkt ook Leslie Sinclair, een 66-jarige Schot die al een halve eeuw bloeddonor is. Bij zijn meest recente bezoek aan de lokale bloedbank, in juni 2022, dient hij verplicht de vraag te beantwoorden of hij zwanger is. Een en ander in het kader van het nieuwe ‘inclusieve beleid’ van de bloedbank. Leslie weigert te antwoorden, want: ‘Waar slaat die vraag op? Ik ben een man op leeftijd!’ Dat is het einde van zijn vrijwillige carrière als bloeddonor. Na 125 keer bloedgeven wordt hem vriendelijk doch dringend de deur gewezen.
De directeur van de bloedbank: ‘We willen meneer in ieder geval bedanken voor zijn jarenlange steun.’ En die malle vraag? ‘Als publieke organisatie nemen we kennis van ontwikkelingen in de samenleving en willen we niemand discrimineren. Om bloeddonatie inclusief te maken krijgt iedereen hetzelfde formulier.’
Je bent wat je voelt dat je bent. Zo simpel is het. In het Engelse plaatsje Keynsham voeren moeder Hobbit Humphrey (38) en vader Jake England-Johns (35) daarom hun eigen woke-strijd. Het stel weigert de buitenwereld nu al zeventien maanden lang te vertellen wat het geslacht van hun baby Anoush is. Zo willen ze hun kindje beschermen tegen alle vooroordelen over gender, opdat het ‘zich zelfstandig als jongen of meisje kan ontwikkelen’. Zelfs de grootouders worden in het ongewisse gelaten. Zij hebben geen idee of zij nu een kleinzoon of -dochter hebben. Maar daar zullen ze zich bij neer moeten leggen.
‘We hebben geen zin in die typische genderachtige reacties,’ laat het stel de BBC weten. Daarom willen ze dat Anoush wordt aangesproken met ‘hen.’ Want alleen zo kan ‘hen’ ongestoord opgroeien in de eigen bubbel, los van alle beperkingen en verwachtingen die traditionele geslachten aan kinderen opleggen. ‘Zich ontwikkelen tot een gelukkig mensje,’ noemen de ouders dat, ‘en later zelf beslissen of “hen” een jongen of een meisje is.’ Tot die tijd draagt Anoush de ene dag meisjeskleding en de andere dag jongenskleding.
Maar de bubbel lijkt al enigszins gebarsten. Toen oma Camille tijdens het oppassen ‘dikke bah’ rook, besloot ze de luier van de toen elf maanden oude Anoush te verschonen. Dat had ze natuurlijk beter niet kunnen doen, want door die handeling openbaarde zich het geslacht aan haar. Een ramp natuurlijk. Oma heeft beide ouders plechtig moeten beloven de lippen stijf op elkaar te houden. Net zolang tot Anoush een geslacht naar keuze heeft aangenomen.
Nieuwe richtlijn
Terug naar Schotland. December 2021 komt de nationale politie met een nieuwe richtlijn naar buiten: verkrachtingen, gepleegd door personen met een penis, worden voortaan geregistreerd als gepleegd door een vrouw. Tenminste, als de dader zich als vrouw wenst te identificeren, óók als hij niet (wettelijk) van geslacht is veranderd.
De maatregel loopt vooruit op nieuwe Schotse wetgeving, bedoeld om het voor burgers makkelijker te maken om het geslacht van hun voorkeur aan te nemen. Bovendien worden medische controles afgeschaft voor mensen die een certificaat van geslachtserkenning aanvragen. Je kunt als Schot(se) dus al ‘als je nieuwe geslacht leven’ voordat je als zodanig bij wet bent erkend.
Het bericht leidt tot een rel. Schrijfster JK Rowling (die van de Harry Potter-boeken) vindt het maar ‘Orwelliaans’, schrijft ze op Twitter: ‘Oorlog is vrede. Vrijheid is slavernij. Onwetendheid is kracht. De persoon met de penis die jou verkrachtte is een vrouw.’ Oftewel, we leven in een wereld waar realiteit heeft plaatsgemaakt voor fantasie.
Dat komt de ‘transfobe Rowlings’ op de nodige kritiek te staan. Waar maakt ze zich druk over? Of de verdachte zich nu als man of vrouw identificeert, dat maakt voor een eventuele veroordeling niets uit. Hooguit stijgt het aantal ‘vrouwen’ in de criminaliteitsstatistieken.
Vette pech dat juist op die cijfers beleid wordt gemaakt. En al helemaal vette pech voor het slachtoffer. Dat mag het doen met de mededeling dat de man die hijgend en pompend op hem/haar lag, toch echt een vrouw was. Want wat tijdens het strafproces werkelijk telt, is dat de genderbeleving van de verdachte niet onnodig wordt gekwetst.
Niet kwetsen, vooral niet kwetsen. Dat is de mantra van de woke society. Dus dat is ook wat Naia Okami, een 27-jarige transgendervrouw uit Seattle, verwacht van haar omgeving. Sinds 2013 identificeert zij zichzelf als een wolf uit Brits-Columbia, een provincie in Canada. Naia gelooft namelijk dat ze een Therian is: een mens met de ziel van een dier. Ze kwam tot dat inzicht nadat er regelmatig een wolf in haar dromen opdoemde. Dat moest wel een teken zijn! Toen daar ook nog eens dromen bij kwamen waarin zij zélf een wolf was, viel bij Naia het kwartje: ‘Oh, my God... I’m a wolf!’
Gelukkig houdt Naia zich, ondanks haar wolf-zijn, goed staande in de mensenwereld. Ze werkt bij een stichting tegen kinderhandel, waar ze naar eigen zeggen ‘als een wolf jaagt op haar prooi’. Nu betekent dat laatste niet dat Naia, met lange uithalen en het hoofd in de nek, huilt naar de maan als ze ’s avonds laat nog aan het werk is. Al is dat wel hoe zij zich het liefste uit, want ‘in alles, behalve dan fysiek, ben ik een wolf’.
Naia stelt het dan ook op prijs dat collega’s haar heel respectvol ‘wolf girl’ noemen, want dat is het wezen wat zij spiritueel én psychologisch is. Haar transgender-zijn maakte ze pas in 2017 bekend en staat los van haar wolf-zijn.
Enfin, rijst enkel nog de vraag: is de kinderboekenreeks Dolfje Weerwolfje ook in het Engels vertaald en te koop in Canada? Moet bijna wel.
Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest het op Blendle.
In het artikel lees je meer over de waanzin van woke. ‘Het buitenland is ons voorland. Daar is eenieder hypersensitief: geen transfobie, racisme en discriminatie. Zo gelden aan Oxford University al sinds 2017 nieuwe richtlijnen voor studenten. Wie oogcontact vermijdt tijdens een gesprek, die maakt zich mogelijk schuldig aan raciale micro-agressie.’