De ‘voorbeeldige huisvader’ die meer dan 40 vrouwen verkrachtte

Het is 14.00 uur op 10 juni 2022 als De Verkrachter van La Sambre in handboeien de assisenzaal van het Noord-Franse plaatsje Douai binnenkomt. Dino Scala is 61 jaar, klein en bonkig. Hij heeft een groot kaalgeschoren hoofd en draagt een blauwe jas, een blauw overhemd en een beige pantalon. Dino Scala werkte jarenlang tot ieders tevredenheid in een fabriek, in het weekend coachte hij het lokale voetbalteam. In de zomer viel er ook best weinig op hem aan te merken, maar in de winter kreeg hij de onweerstaanbare drang meisjes en vrouwen aan te vallen.

De hoofdzaal zit vol. De jury bestaat uit vier vrouwen en twee mannen. Slachtoffers van Dino Scala dragen groene of rode stickertjes, groen betekent dat ze tijdens pauzes door journalisten mogen worden aangesproken. Rechtbankvoorzitter Érik Tessereau zegt dat Dino Scala wordt verdacht van zeventien verkrachtingen, twaalf pogingen tot verkrachting en 27 mishandelingen of pogingen tot aanranding. Hij leest namen, data, feiten en plaatsen voor die met zijn zaak hebben te maken, dat duurt twintig minuten. Journalisten en rechtenstudentes tikken aantekeningen in telefoons of laptops, slachtoffers huilen zacht of hard. De rechtbankvoorzitter pauzeert heel even en vertelt de juryleden dat de verdachte voor maximaal twintig jaar kan worden veroordeeld.

Dino Scala’s advocaat Margaux Mathieu zegt mee te voelen met de slachtoffers. Het is vreselijk wat hun overkwam en ze verontschuldigt zich alvast voor de vragen die ze tijdens het proces zal moeten stellen. De langst gezochte serieverkrachter uit de Franse geschiedenis gaat na een uur zitting recht achter de microfoon staan. Zijn slachtoffers zitten tussen bewakers op drie meter afstand. De verdachte kijkt ze niet in de ogen en is twee uur aan het woord. Dino Scala toont geen zichtbare spijt of berouw. Hij praat lang over zijn jeugd en leven en liever niet over de feiten. Hij geeft wel toe zich ‘sterk’ door zijn daden te hebben gevoeld, het beviel hem macht over die vrouwen te hebben. Hij roemt zijn ‘jachtinstinct’ en hield ervan zich als een roofdier te verbergen en dan plotseling toe te slaan. Het was niet eens iets seksueels en De Verkrachter van La Sambre zegt: ‘Afgezien van de feiten beschouw ik mezelf als normaal.’

Hij geeft toe zich ‘sterk’ door zijn daden te hebben gevoeld, het beviel hem macht over vrouwen te hebben. Hij roemt zijn ‘jachtinstinct’

In de struiken gesleept

Het Waalse meisje liep op maandagochtend 5 februari 2018 langs de oude spoorweg naar het station van Erquelinnes, een Belgisch grensplaatsje aan La Sambre, een zijrivier van de Maas. Ze keek naar de grond, zag een schaduw. Een man sleepte haar de struiken in en zei: ‘Als je praat, dan vermoord ik je.’

Ze vocht terug, schreeuwde. De aanvaller schopte in haar ribben en zette een mes tegen haar keel. Hij frommelde zijn linkerhand onder haar bh en betastte haar borsten. Het meisje rukte zich los en rende naar het station. De bus kwam net aan, de chauffeur zag vreemde dingen en stapte uit. Een oudere man reed weg in een Peugeot en hij scheurde over de rue Albert I richting de Franse grens. Tweehonderd meter later was hij in het Franse grensplaatsje Jeumont, de Peugeot verdween uit het zicht. De buschauffeur ontfermde zich over het meisje, ze werd verhoord door de politie en deed aangifte.

Er hangen sinds 2017 bewakingscamera’s in Erquelinnes. De gemeente had dat besloten omdat het er steeds vaker onrustig was. Franse jongeren trokken de grens over omdat bier, sigaretten en frites goedkoper zijn in België en de Waalse politie tolereert meer. Drinken, joints roken, hangen, vandalisme, meisjes lastig vallen, dat gebeurde allemaal in Erquelinnes en daarom werd er 90.000 euro uitgegeven aan veiligheidscamera’s.

De burgemeester van Erquelinnes heet David Lavaux. Vrouwen in zijn gemeente hadden al heel lang de angst te worden verkracht of aangerand. In Erquelinnes waren de afgelopen jaren acht aangiftes gedaan, in andere dorpen en stadjes aan beide kanten van de grens waren dat er nog veel meer. Journalisten gaven de dader bijnamen als De Verkrachter met het Touw, De Ochtendverkrachter en De Verkrachter van La Sambre, omdat de verkrachtingen en aanrandingen werden uitgevoerd in Franse en Belgische plaatsjes die aan La Sambre liggen.

De zaak van zijn leven

Een Belgische agent plaatste negen dagen na de aangifte van het Waalse meisje een bericht over de aanranding in het politiesysteem. Een 62-jarige rechercheur uit het Franse Lille had meteen het vermoeden dat de man in de Peugeot de meer dan dertig jaar gezochte Verkrachter van La Sambre was. De rechercheur zou over twee maanden met pensioen gaan, dit was zijn laatste kans de zaak van zijn leven alsnog op te lossen. Hij stapte in zijn auto en reed naar het station van Erquelinnes. Hij liep een rondje en zag de camera’s. Hij vroeg burgemeester David Lavaux of hij de beelden kon zien. Dat mocht en ze bekeken snel de tape. In een wazig frame stond een Peugeot. De rechercheur uit Lille probeerde het nummerbord te noteren en na lang speuren verscheen er een lettercijfercombinatie op een papiertje: BG-128-CT.

Franse en Belgische agenten kregen het signalement van de Peugeot door, de wagen werd na een dag gevonden op het parkeerterrein van de fabriek Jeumont Electric in het grensplaatsje Jeumont en stond op naam van een onderhoudstechnicus genaamd Dino Scala. Rechercheurs ondervroegen vrienden, bekenden en familieleden van Dino Scala. Niemand geloofde dat hij de dader kon zijn, hij maakte zo’n gewone, bijna saaie indruk. Hij groeide op in een klein dorpje in de buurt en was een bovengemiddeld talentvolle voetballer bij de lokale club. Hij ontmoette een vrouw, trouwde met haar en ze kregen twee kinderen. De Scala’s woonden in een rijtjeshuis met een keurig gemaaid gazon en Dino was populair bij iedereen, vrienden noemden hem ‘Monsieur tout le monde’, Mijnheer iedereen.

Op weekdagen werkte hij in de fabriek van Jeumont, op zondag schitterde hij als centrale verdediger bij voetbalclub Pont-sur-Sambre: Dino Scala was snel, technisch en hij kon hard en meedogenloos zijn. Later werd hij jeugdcoach van dezelfde club en Dino Scala maakte indruk door zijn doortimmerde tactische plannen en liefde voor zijn club. Op zaterdagochtend was hij al vroeg op de club om de jongste voetballertjes aan te moedigen, hij miste nooit een bardienst en gaf de spelers van het eerste elftal op zondag tips over tactiek. Volgens de burgemeester van zijn dorpje organiseerde hij daarna ook nog eens ‘altijd de derde helft en dan nodigde hij iedereen uit bij hem thuis’. De clubvoorzitter zei in La Voix du Nord: ‘Iedereen zal u alleen goede dingen kunnen vertellen over hem. Dino staat altijd voor iedereen klaar. Voor de ploeg en ook voor het verenigingsleven hier.’

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest het op Blendle.

In het artikel lees je meer over de serieverkrachter. ‘Hij sneed haar bh-bandjes los, wreef over haar borsten en fluisterde: ‘Het spijt me, ik heb me vergist. Het ging niet om jou, het ging om wraak.’ Het meisje herkende Scala. Hij werkte met haar vader in de Jeumont Electric-fabriek. Ze vertelde het thuis, haar vader zei dat ze het vast had uitgelokt en ze maakte haar familie ten schande.’