Ruinerwold-zoon Edino: ‘Weken van ellende vergeet je snel als er weer een paar dagen mooi zijn’

Je vader, Gerrit Jan van D., heeft een beroerte gehad en zit in een zorginstelling. Is het een prettig idee dat je hem niet zomaar op straat kunt tegenkomen, of ben je niet langer bang voor hem?

‘Er is zeker nog angst voor hem, wat een van de redenen is dat ik niet bij hem op bezoek ga. Ik heb het wel geprobeerd, drie of vier keer ben ik naar hem toegegaan. Al die keren met het idee dat ik mijn eigen gedrag wilde analyseren: hoe ga ik hiermee om? Ik wilde ook van alles tegen mijn vader zeggen, allemaal dingen die ik in mijn hoofd heb, maar dat lukte me steeds niet. Op het moment dat ik hem zie, word ik weer dat kind van vroeger en komen alle trauma’s naar boven. Dat heeft voor mij geen nut, dus ik doe dat nu ook niet meer.’

Wat zou je hem willen zeggen?

‘Het liefst zou ik het gesprek met hem willen aangaan. Een verklaring zoeken voor de dingen die hij deed, wat hij op die momenten dacht en hoe hij daar nu op terugkijkt. Maar hij is voor de helft verlamd geraakt door de beroerte, z’n hersenen zijn eigenlijk voor de helft dood. Het gedeelte waar z’n spraak zit, is ook aangetast, dus een echt gesprek zou ik sowieso niet met hem kunnen voeren. Wat ik graag zou willen, gaat dus sowieso nooit meer gebeuren. Dat is jammer, maar daar moet ik me bij neerleggen.’

Je vader zag zichzelf als de Messias, wat hij aangreep als excuus om jullie jarenlang fysiek en seksueel te misbruiken. Weet je nog wanneer je dacht: dit klopt niet?

‘Toen ik klein was, was mijn vader mijn grote voorbeeld. Ik geloofde alles wat hij zei en probeerde zo goed mogelijk naar zijn regels te leven, ook al was dat soms zwaar en begreep ik veel dingen niet. Het gekke is ook dat je een paar weken van ellende – urenlang in een koud bad zitten, geslagen worden – snel weer vergeet als er weer een paar dagen mooi zijn. Dat was mijn manier om in hem te blijven geloven, denk ik. Als ik al aan iemand twijfelde, dan was het aan mezelf. Ik draaide het om en dacht niet: mijn vader is gek dat hij denkt dat er geesten in mij zitten, maar: ik ben niet sterk genoeg om dit aan te kunnen. Hij legde de schuld altijd bij anderen, nooit bij zichzelf. Ik ging mezelf daardoor van alles verwijten in plaats van andersom. Het is een heel geleidelijk proces geweest om daar op een andere manier naar te gaan kijken, iets wat steeds meer begon door te dringen vanaf het moment dat ik besloot om bij de boerderij weg te gaan. Maar ik denk dat het pas echt is geëindigd nadat alles naar buiten is gekomen en ik weer contact heb gekregen met mijn broertjes en zusjes.’

Nieuwe Revu interviewde Edino van Dorsten over zijn jeugd, zijn leven nu en zijn toekomst. ‘Het voelt alsof nu het moment is gekomen dat we kunnen bouwen aan ons eigen geluk: de negatieve dingen achter ons laten en focussen op de toekomst. Ik heb er wel zin in, eigenlijk.’ Je vindt het interview in de nieuwste editie van ons blad. Vanaf woensdag in de winkel.