Wijlen meesteroplichter Heer Olivier: ‘Een tragisch, begaafd mens’

In de zomer van 2021 publiceert Panorama een lijst met daarop de grootste oplichters van Nederland. Het tijdschrift heeft een prominente plek ingeruimd voor de aalgladde Ari (Arthur) Olivier (1939). Uiteraard, want Ari, ook wel gespeld als Arie, noemde zichzelf nota bene al een ‘meesteroplichter’. En aan die geuzennaam viel ook niet te twijfelen, want Olivier is tijdens zijn leven talloze malen veroordeeld voor bedrog, vervalsingen, meineed, diefstal, liegen, verduistering, oplichting en nog meer liegen, liegen en bedriegen. Evenzo vaak zit hij vast in een gevangenis in Nederland, België, (waarschijnlijk) Luxemburg, Duitsland en Frankrijk. Intrigerend is dat Olivier steeds wéér opnieuw mensen wist op te lichten. Terwijl op een zeker moment toch iedereen, in elk geval in Nederland, wel wist wie hij was. Olivier stond in de krant, Olivier was op televisie – wat heet, hij had zelfs korte tijd zijn eigen tv-show op de toenmalige tv-zender Veronica: Heer Oliviers Wereld – Olivier stond in maatpak in tijdschriften als Panorama, Playboy en Nieuwe Revu met dikke klokken om zijn pols en dikke auto’s op zijn oprit, onder meer een (oude) (geleende?) Maserati. Voor het overige was hij te herkennen aan dikke Montecristo-sigaren en een ongekend valse, arglistige, sluwe en intens vrolijke doch geniepige grijns. Alsof hij iedereen uitlachte. En iedereen met ook maar een héél klein beetje verstand zag dan ook van meters afstand: bij die man kun je maar beter uit de buurt blijven. En toch wist Olivier telkens weer opnieuw mensen op te lichten. Dat is knap. Net zoals dat het knap is dat van zijn overlijden nota bene door de NOS (!) prominent melding werd gemaakt:

‘Ari Olivier, die bekend stond onder de bijnaam “Heer Olivier” is vorige week op 82-jarige leeftijd overleden, meldt zijn familie vandaag. Olivier stond bekend om zijn oplichtingspraktijken sinds de jaren 60. Hij deed zich voor als steenrijke zakenman en wist zo rijke weduwen en andere vermogende vrouwen geld afhandig te maken. Ook verkocht hij niet-bestaande producten aan rijke zakenmensen.

In 1982 werd hij veroordeeld tot een jaar cel.

Voor Veronica maakte Olivier in 1997 het programma Heer Oliviers Wereld, waarin hij oplichtingspraktijken toonde. Dat programma werd na drie af leveringen van de buis gehaald nadat hij was gearresteerd door de Duitse politie naar aanleiding van fraude met drankhandel in Luxemburg.

De laatste jaren van zijn leven leidde hij een relatief rustig bestaan in zijn woning in Nieuw-Ven-nep. Hij was al geruime tijd ziek.’

Het heeft Ari/Arie Olivier vanuit de hemel vast zeer, nee, zéér behaagd dat zijn overlijden zelfs nieuws was voor de NOS. Want hij stond waanzinnig graag in de belangstelling. Dat is nogal opmerkelijk voor een oplichter. Oplichters blijven liever in de schaduw, daar is het beter opereren. Kijk maar naar de programma’s van bijvoorbeeld Alberto Stegeman. Zodra zijn camera begint te draaien, rennen ze weg. Want een oplichter wordt liever niet bekend als zijnde oplichter. Want dan is je handel doorgaans weg. Zo niet Heer Olivier. Die genoot van de schijnwerpers. Maar wat ogenschijnlijk nog gekker was: toen Panorama de laatste keer aandacht aan de meesteroplichter besteedde, werd Heer Olivier juist ziedend...

Hij was te herkennen aan dikke Montecristo-sigaren en een ongekend valse, arglistige, sluwe en intens vrolijke doch geniepige grijns. Alsof hij iedereen uitlachte

Handige vader

Maar laten we beginnen bij het begin. Wie was Ari/Arie Olivier? Hij wordt geboren in Hoofddorp, op zondag 20 augustus 1939 en maakt als kleine jongen dus de Tweede Wereldoorlog mee. Maar door zijn handige, pragmatische vader die vriendschap sluit met boeren in de buurt heeft het gezin, in elk geval volgens Arie, ‘nooit te weinig te eten’. Misschien heeft Ari daar zijn opmerkelijke vaardigheid vandaan: zorg dat je krijgt wat je nodig hebt. Al op 16-jarige leeftijd rijdt Olivier in – voor die tijd – aardig dikke auto’s die hij her en der bij elkaar hosselt. Bijvoorbeeld een Mercedes, die hij ritselt in Duitsland. Dat hij dan nog geen rijbewijs heeft, deert hem niet.

Het is ook in deze tijd dat Olivier een grote liefde ontwikkelt voor vlammend mooie meisjes en later: vrouwen. Je kunt veel van Olivier zeggen, maar van wansmaak kun je hem niet betichten. Als hij achttien is weet Olivier: wie niet steelt of erft, moet werken tot hij sterft. Want hij heeft genoeg gezien, rondom Hoofddorp. Mannen die voor dag en douw op de fiets naar hun werk gaan. Zelfs naar de Hoogovens in IJmuiden. Dat nooit. Nee, in werken met zijn handen heeft Olivier niet zo heel veel zin, in het goede leven wel. Daarom: terwijl Nederland nog zo goed als niet weet wat welvaart is, leidt Olivier al een waar jetsetbestaan. Als hij tussen de twintig en de 35 jaar oud is bezoekt casino’s in het buitenland, hij is een vaste gast in diverse hippe nachtclubs in Europa, dan nog een heel exclusief James Bond-gebeuren, hij trouwt, een paar maal met playmates – die hij even snel weer verlaat, maar gek genoeg vaak met wederzijdse instemming. Olivier geniet van het leven. Maar dat doet hij op een heel eigengereide manier. Het welzijn van andere mensen kan hem niet zo heel veel schelen. Het gaat hem vooral om zijn eigen genot. En hij komt graag snel en gemakkelijk aan geld. Hij vindt daarvoor een goede methode: hij licht mensen op. Dat is even een paar maanden werk, maar daarna heb je je handen vrij en een kapitaal op de bank.

Lees mee met het dagboek van Olivier: ‘Ik was moe, maar voldaan. De [geroofde] 3 miljoen van notaris Slis-Stroom waren binnen en de vooruitzichten voor 1981 waren goed. Het geld had ik die dag ondergebracht op verschillende adressen en in mijn portefeuille stak zo’n 60.000 gulden voor de kleine economie. Mijn vriendin en ik besloten om de avond rustig door te brengen. Ons samenzijn had de laatste maanden behoorlijk geleden onder mijn werkzaamheden en ik wilde mijn vriendin niet het gevoel geven dat ik haar verwaarloosde. Ik stelde haar gerust. “Morgen gaan we naar Parijs. En over een dag of veertien gaan we naar Florida. Dan zullen we de bloemetjes eens goed buitenzetten.” ’

Serieuze problemen

Eind jaren zeventig komt Olivier, hij is dan iets ouder dan 35 jaar, voor het eerst serieus in de problemen. Zijn louche praktijken vallen (te veel) op. Dat is zijn eigen schuld. Want zo voortvarend is de politie in Nederland dan nog helemaal niet. De Amsterdamse politie houdt de penoze rondom de Wallen en de Zeedijk in de gaten en dat is het dan wel zo’n beetje wat betreft de bestrijding van de criminele misdaad in Nederland. Het is de tijd dat Holleeder en zijn kornuiten nog fluitend banken kunnen overvallen. En dat ook doen. Het is ook in deze tijd dat Olivier min of meer bevriend raakt met Max Moszkowicz en Peter R. de Vries, die dan nog gewoon Peter de Vries heet en in eenvoudige loondienst is van De Telegraaf. Olivier: ‘Het is een rotjoch, die De Vries, maar ik heb toch respect voor hem.’

Waarom gaat het eind jaren 70, begin jaren 80 mis met Olivier? Hij licht mensen in het duister bijzonder succesvol op, maar hij liegt ook op fenomenale wijze alles bij elkaar als hij in de spotlights staat. In Oostenrijk vertelt hij op de nationale televisie dat hij de eerste astronaut is die voor Amerika naar de maan gaat. In Rome geeft Olivier zich in de plaatselijke pers uit voor een bekende filmproducent. In de Nederlandse pers laat hij groots optekenen dat hij de hele katoenoogst van Soedan op had gekocht. En aan De Telegraaf laat hij in 1979 met zoveel woorden weten dat hij een Nederlandse notaris (Marie Josée Slis-Stroom) samen met zijn toenmalige zakenpartner Willem (Wim) Pouw voor een slordige 3 miljoen gulden heeft opgelicht Dat laatste nekt Olivier uiteindelijk. Hij krijgt vier jaar cel, waarvan hij een gedeelte uitzit in de toen net geopende Bijlmerbajes. Die ‘moderne’ gevangenis was zo lek als een mandje, wat er onder meer toe leidde dat Olivier vaker wel dan niet met een koude fles Chablis, een blik kaviaar en dames van lichte zeden op zijn ‘cel’ zat.

In de jaren 90 en daarna wordt Olivier nog een aantal keer voor het gerecht gesleept. Altijd zijn de aanklachten hetzelfde. Olivier licht mensen op, maar altijd zonder ook maar enige vorm van geweld te gebruiken. Je zou haast zeggen: het is knap wat hij doet. Dat vond Olivier ook. Toen hij weer eens vastzat, tekende hij op in Het dagboek van Heer Olivier: ‘Onwillekeurig ga je jezelf afvragen hoe je in vredesnaam in zo’n puinhoop verzeild kan raken. Ik voelde mij niet crimineel, ik was alleen slimmer geweest dan wat bankdirecteuren en een notaris en toch zat ik met een stel nietsontziende moordenaars in één cel. Is dit nu recht? Dat vraag ik me doorlopend af.’

Als hij vrij is, geeft Olivier aan de lopende band interviews. Daar staan koppen boven als: ‘Ik kijk nog altijd tot hoe ver ik kan gaan’, ‘Heer Olivier, meesteroplichter in ruste’ en ‘Heer Olivier blijft hoog spel spelen’. Dat doet hij onder meer in het casino, zo staat te lezen in een column van een casinowebsite, geschreven door een voormalige croupier, André Jansen: ‘Dikke sigaar en altijd mooi in het pak nam hij aan de blackjacktafel plaats en speelde daar zijn spel. Hij was bekend als grof spelende gast en was dan ook vaak met een som van 50.000 tot 100.000 gulden binnen de muren van het casino. Op een zeker moment kwam hij naar me toe en stelde me de vraag of ik mevrouw Stop wel kende. Nu had ik hem al vaker met die dame een koffie zien drinken en beiden straalden respect uit naar elkaar. Ontkennen ging niet, maar hij wilde van mij te horen krijgen of zijn informatie klopte dat mevrouw Stop kapitaalkrachtig was en drie kastelen bezat. Ik heb het antwoord ontweken en het enige wat hij tegen me vertelde was: “Geef me een jaar dan is ze een kasteel lichter.” ’

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest het op Blendle.

In het artikel lees je meer over Ari Olivier. ‘Verzot op mooie vrouwen, mooie auto’s, mooie dingen en aandacht. Hij had al een tijdlang geen aandacht gekregen en wellicht zag hij in het artikel in Panorama een haakje om weer eens groots in de spotlights te komen staan.’