‘Wat als zo’n foto in verkeerde handen valt?’

In het pretpark maak ik een onschuldige foto van mijn zoon en zijn vriendje. Het vriendje schudt met zijn hoofd en loopt op me af. Allebei zijn veters zijn los. ‘Mijn vader is heel erg tegen foto’s. Hij is bang dat zo’n foto in de verkeerde handen valt,’ zegt het jongetje.

‘Ik zal hem even opbellen. Maak je niet druk. Ga jij meer terug naar de draaimolen,’ zeg ik, voordat ik in mijn telefoon naar het nummer van de vader zoek. ‘Hallo met de vader van James. Ja, alles gaat goed hier. Nee, nee, hij heeft goed gegeten. Nee, geen fastfood. Jij had een lunchpakket voor hem gemaakt, toch? Hij heeft zes rijstwafels met rode bieten-hummus gegeten. Maar waar ik even voor bel. Ze zaten net echt zo lief naast elkaar op de draaimolen en toen maakte ik een foto...’

‘Ons gezin doet niet aan foto’s. Heeft mijn vrouw dat niet tegen jouw vrouw gezegd?’

‘Dan zal ik geen foto’s maken. Niet van jullie zoon in ieder geval,’ zeg ik.

‘Dat moet je ook niet doen. Sharenting is heel gevaarlijk. Zoals de dinosaurus is uitgestorven, zo is onze privacy ook uitgestorven. Wat als zo’n foto in verkeerde handen valt?’

‘Wat zijn verkeerde handen?’

‘Doe niet zo naïef. Viespeuken en pedofielen, dat zijn de verkeerde handen.’

‘Maar daar denk ik helemaal niet aan als ik een foto maak.’

‘Daarnaast heeft zo’n kind er ook niet om gevraagd, toch? Om al die foto’s?’

‘Zo’n kind heeft nergens om gevraagd, toch? Niet om het leven, niet om school, niet om een besnijdenis en niet om zes rijstwafels met rode bieten-hummus.’

‘Als wij al een foto maken dan blurren we de gezichten van de kinderen.’

‘Ja, dat zie ik steeds vaker op Instagram. Maar wat denk je dat een viezerik denkt als hij of zij zo’n foto ziet? Als ik zo’n foto zie, word ik extreem nieuwsgierig naar hoe dat kind eruitziet. En ik ben niet eens een viezerik. Begrijp je? Je maakt een speurtocht van het gezicht van je kind. Het is bijna een soort uitdaging.’

‘Nu maak je een soort viezeriken-lingerie van die wazigheid.’

‘Ik zal je iets vertellen. Toen ik twee maanden oud was, speelde ik in een film. Ik was een baby en ik speelde een baby. Ik was naakt en Jeroen Krabbé hield me vast. Als je op Google zoekt naar Een vlucht regenwulpen-baby, zie je mij.’

‘Wat verschrikkelijk voor je, James. Ben je niet boos op je ouders? In Amerika zou je die filmmaatschappij voor de rechter kunnen slepen,’ zegt hij.

‘Ik ben niet boos. Ik vind het eigenlijk best wel cool. De jaren 80 waren zo. Vrij en oranje en bruin en gekke lampen overal. Iedereen rookte. En kennelijk was zo’n filmset veiliger voor een kind dan een kerk. Over bescherming gesproken.’

‘Maar die babyfoto van jou is ongetwijfeld wel een paar keer in verkeerde handen gevallen. Dat kan niet anders.’

‘Verkeerde handen zijn van alle tijden, maar goede handen ook. Jouw zoon en mijn zoon zitten samen op het draaimolenolifantje. Ze zijn zo lief voor elkaar. En als ze vallen, vang ik ze op. Als ze vallen, vallen ze in goede handen.’

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.