'Een laatste wens is bijna nooit iets wat iemand nog nooit heeft gedaan'

In deze pikdonkere tijd vol oorlogen, harteloosheid en onrecht is het soms lastig om lichtpuntjes te herkennen. Of ik ben bitter of ik ben boos of ik ben gevoelloos. Meer standen zijn er niet.

Maar er zijn dus ambulances die door Nederland rijden en dagelijks laatste wensen van terminale patiënten vervullen. Ik volg deze stichting op Twitter. Eerst voelde het een beetje gek. Twitter blijft toch een plek vol onzinnige futiliteiten die je de realiteit van het leven voor even laten vergeten. Kattenfilmpjes, voetbaltransfers en roddels. Maar opeens was de realiteit dus te zien op mijn tijdlijn.

‘Wens 4 is voor een mevrouw (1970) uit Hendrik Ido Ambacht, zij gaat nog één keer naar de camping in Zundert.’ Zo zien de tweets van de stichting eruit. Vandaag gaan ze zes wensen vervullen. Het zijn laatste wensen, maar ook kleine wensen. Ik dacht altijd dat laatste wensen grote wensen moesten zijn, maar niets is minder waar. De mevrouw van wens 4 wenst een bezoekje aan de camping in Zundert en de meneer (1974) van wens 2 gaat nog één keer naar het verbouwde huis van zijn zwager in Hijken kijken. Een man in een ziekenhuisbed die zegt dat de nieuwe plinten prachtig zijn.

Soms staat er ook een foto bij de tweet. Een man of vrouw in een ziekenhuisbed. Veel dekentjes, maar nog meer familie. Nog één keer de zee zien. Nog één keer naar de camping. Dat is wat me raakt. Een laatste wens is dus bijna nooit iets wat iemand nog nooit heeft gedaan. Het zijn geen bucketlist-dingen. Laatste wensen gaan over dingen die mensen al kennen. Dingen die mensen gaan missen. Dingen waar mensen herinneringen aan hebben.

‘Wens 1 is voor een mevrouw (1953) uit Purmerend, zij gaat samen met haar echtgenoot naar Blijdorp.’

Nog één keer naar de dierentuin. Een mevrouw in een ziekenhuisbed die naar de olifanten kijkt. Haar man staat naast het bed. Hij kan volgend jaar ook nog naar de olifanten komen kijken, maar dit is de laatste keer dat hij samen met haar naar de olifanten kan kijken. De olifanten hebben er nog nooit zo mooi uitgezien. Hun slurven zien er langer uit dan normaal. Langer dan haar ziekbed. De olifanten lijken extra hun best te doen. Alsof ze vanochtend niet twee maar drie minuten hun slagtanden hebben gepoetst. ‘Wens 5 is voor een meneer (1937) uit Arnhem, hij gaat vandaag naar de uitvaart van zijn vrouw.’ Een doodzieke man gebruikt zijn laatste wens om op de uitvaart van zijn vrouw te kunnen zijn. Het is moeilijk om boos, bitter of gevoelloos te blijven als je dit soort dingen leest.

Ik dacht altijd dat wensgeesten in lampen zaten. Niet dus. Wensgeesten rijden rond in ambulances.