'Ik zie overal beren op de weg'

Als er één ding is waar mijn vrouw een pesthekel aan heeft, is het wel mijn neiging overal beren op de weg te zien. En ze heeft gelijk. Ik zou er een lief ding voor over hebben net zo zorgeloos als zij door het leven te stappen, rotsvast overtuigd dat ze de wind mee heeft, het glas halfvol is en het allemaal wel zal loslopen en meevallen. Dat het niet regent op het tuinfeest in oktober. Dat alles past en werkt. Dat er precies genoeg en nooit te weinig is. Dat je verloren portemonnee keurig wordt thuisbezorgd en je rekeningen niet worden leeggeplunderd. Dat je – kortom – een abonnementje op de goede afloop hebt.

Maar ja.

Bittere ervaring heeft mij geleerd dat ik meestal pech heb. Dat de onweersbui aan de einder altijd mijn kant opdrijft. Dat dingen die slecht kunnen aflopen, dat meestal ook doen. En dat je daar wel je ogen voor kunt proberen te sluiten, maar dat toch niet zal voorkomen dat het eindigt in tranen. Dus! Kun je je maar beter instellen op wat-er-allemaal-mis-kan-gaan. Is nu al geruime tijd mijn levensfilosofie.

Zo moest er deze week een nieuw fornuis worden geplaatst. De installateur, Koos, kwam warm aanbevolen en stapte zelfverzekerd binnen. Wijs mij die keuken en gaat u maar even lekker ergens een krantje lezen! Nou… Ik bleef met Koos’ welnemen toch liever nog even in de buurt, want ik voorzag nog wel wat probleempjes. Zo zou het mij niet verbazen als de bedrading bij de laatste keukenverbouwing onvindbaar was weggemoffeld, de kookgroep in de meterkast onoordeelkundig was bedraad en – the ultimate disaster – de nieuwe machine niet op de plaats van de oude paste, want te breed. Zomaar zo’n gevoel. Omdat ik die dingen nou eenmaal altijd heb.

Aansteller, siste mijn vrouw, die nergens zo’n hekel aan heeft, et cetera. Ik zei sorry en dat ik natuurlijk ook hoopte op een probleemloze afloop.

Drie uur, eindeloos geduld, een haakse slijper, enige stevige krachttermen én een spoedbezoek aan de dichtstbijzijnde Gamma later (omdat de ijzerwarenwinkel in de straat op woensdag gesloten was), hadden we de meterkast gerenoveerd, nieuw vijfpolig installatiedraad getrokken en een stukje aanrecht weggeslepen (‘goddank is het composiet en geen echt natuursteen’) en wrikten we met vereende krachten het te brede fornuis op zijn plaats.

‘Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat het ons niet ging lukken,’ sprak Koos uitgeput.

‘Jan had het allemaal voorspeld,’ zei mijn vrouw.

De installateur keek me aan met onverholen afschuw. ‘Wil je dat dan nooit meer doen?’