'Geen held in agendabeheer'

Ik ben nooit een held geweest in agendabeheer. Dat komt doordat ik afspraken nooit direct in mijn agenda zet, dan vergeet dat ze bestaan, en er vervolgens net zo vrolijk een tweede date overheen plak. Daar kom ik dan veel te laat achter, en moet hemel en aarde bewegen om de dubbele agenda te comprimeren tot een werkbare realiteit. Sinds ik werk als kleine zelfstandige, heb ik bovendien niet langer de ondersteuning van een assistent, en is het snel bergafwaarts gegaan.

Maar het is eigenlijk nog gekker. Het lijkt soms wel of ik denk dat ik twee levens heb; dat ik besta in een parallel universum dat ik naar hartelust kan volplempen met afspraken en uitjes, etentjes en verjaardagen, vriendenclubs en sportvakanties, zonder dat de beide helften elkaar ooit ‘raken’. Zodat ik in ignorant bliss door mijn riante dubbelleven dwaal, met zeeën van tijd, en geen vuiltje aan de lucht. Totdat mijn vrouw vraagt of we op 25 november kunnen afspreken met Emiel en Ingeborg, en ik dapper roep van yes! terwijl ik heel goed weet dat ik die avond moet opdraven op de ijsbaan voor de opening van het curlingseizoen. In mijn andere realiteit. Daar komen dus regelmatig brokken van.

Wat ook niet helpt: ik kan werkelijk niets langer dan vijf minuten onthouden, met name borderline demente dingen als vertrektijden, bestemming, de jarige, wat we eten, of ik nog boodschappen moet doen, wie vandaag de auto heeft. Gevolg: ik vraag om de haverklap dezelfde vraag aan mijn arme vrouw, die toch al weinig geduld heeft met warrige types zoals ik. Waardoor ik helemaal niets meer durf te vragen, wat de situatie er niet overzichtelijker op maakt.

Hoe het komt is geen bijzonder groot raadsel: ik heb gewoon veel meer te doen dan haalbaar, overzichtelijk of goed voor me is. Maar ik wil toch ook niets missen of – god forbid – mensen teleurstellen. Die twee staan op gespannen voet met elkaar, dus loop ik vast, kies ik de gemakkelijke weg en bedeel mezelf een imaginaire extra dag-per-dag toe, waarin ik alle overtollige beloftes kwijt kan.

Zodat het rustig wordt in het moede oude hoofd, en dan maar hopen dat de opstopping zichzelf oplost doordat iemand de afspraak afzegt (corona!) of zich een geloofwaardig leugentje om bestwil aandient, dat zorgt voor tijdelijke verlichting (opening van het curlingseizoen). Zo. Opgelost. En nu op zoek naar iemand die weet wat we vanavond eten. Ik moet koken, namelijk.