James Worthy: 'Het Boekenbal is een bijeenkomst voor mensen die allemaal hetzelfde geheim hebben'

Op de dansvloer staan al mijn collega’s. Ik ben dol op schrijvers. Als je ze ziet dansen, weet je waarom ze schrijver zijn geworden. Waarom ze ooit voor de afzondering hebben gekozen.

Dit is mijn twaalfde Boekenbal. Vroeger kocht ik speciaal een pak voor deze avond, maar dit keer heb ik eigenlijk alleen gedoucht. Het Boekenbal draait namelijk niet om kleding, nee, het is een bijeenkomst voor mensen die niet graag bijeenkomen.

‘Ik heb je laatste werk niet gelezen, maar mijn schoonmoeder wel en die vond het prachtig,’ zegt een collega voor wie ik veel respect heb. Ik heb sowieso veel respect voor schrijvers. Voor de fantasiemelkers. Ik vind het knap hoe een schrijver elke dag kan jongleren met 26 letters. Maar 26 letters. Ik zag laatst een hond een bot begraven in een park. Dat is wat een schrijver doet. Hetzelfde bot steeds op een ander plekje begraven.

‘Ik heb je laatste werk niet gelezen, maar de kranten waren positief,’ zegt een andere collega tegen me. Zijn adem ruikt naar rode wijn en de veter van zijn linker lakschoen zit los. Op elk ander feest had ik hem op de losse veter gewezen, maar schrijvers zijn anders. Misschien fungeert deze losse veter als research voor zijn volgende boek. Als je over de val wilt schrijven, moet je weten hoe het voelt om te vallen.

Het Boekenbal draait niet om kleding, nee, het is een bijeenkomst voor mensen die allemaal hetzelfde geheim hebben. Schrijven is niet alleen een prachtig beroep, maar het is ook een smoes die je altijd kunt gebruiken.

‘Ga je nog mee naar dat familieweekend in Limburg?’

‘Nee, sorry, ik moet dit boek echt afronden.’

‘Ik ga trouwen op Ibiza. Kom je ook?’

‘Ik zou heel graag willen komen, maar ik ben gisteren aan een nieuw boek begonnen. Ik zit er echt helemaal in. Vierduizend woorden per dag, weet je wel? Dit gaat mijn beste boek ooit worden. Veel plezier op de hippiemarkt! Liefde is alles.’

Het Boekenbal draait niet om kleding, nee, het is een bijeenkomst voor egoïsten. En dit bedoel ik niet negatief. Om kunst te kunnen maken, moet je af en toe alleen maar aan jezelf denken. Dan moet je een baarmoeder van je werkkamer maken en simpelweg zorgen dat het verhaal vingers en tenen krijgt. Schrijven is van zelfzuchtigheid een frisse wind proberen te maken.

‘Ben je al aan iets nieuws begonnen?’ vraagt een collega in een glitterjasje, voordat hij een grote slok van zijn gin-tonic neemt. Hij drinkt zijn gin-tonic zoals mijn neefje zijn chocomelk drinkt.

‘Tegen jou hoef ik niet te liegen. Ik zeg tegen iedereen dat ik al begonnen ben, maar ik begin pas als de leugen ondraaglijk wordt. In een tuin van schuldgevoel groeien de mooiste verhalen,’ zeg ik.

‘Helemaal mee eens. Zeg, James, waarom zijn wij nooit vrienden geworden?’ vraagt hij.

‘Omdat we schrijvers zijn. Omdat we altijd een smoesje hebben om elkaar niet te hoeven zien,’ zeg ik, voordat we hand in hand naar de dansvloer lopen.