James Worthy: 'Ik wil mensen imponeren met mijn geest, niet met mijn lichaam'

Mijn personal trainer inspecteert heel geduldig en zonder enige vorm van afschuw mijn kots. Het is net of hij de zaterdagkrant aan het lezen is. Het is maar een klein plasje. Het plasje heeft bijna dezelfde kleur als het bospad.

‘Je moet echt gezonder gaan eten, ouwe,’ zegt hij. Zijn tanden zijn zo wit dat ze af en toe liefdesbrieven van schoolkrijtjes krijgen.

‘Ik eet gezond.’

‘Ga niet tegen me liegen, gabber. Ik ben in je kots aan het kijken. Ik heb hier voor gestudeerd, hè? Heb je vanochtend vlokken gegeten?’

‘Ja, maar wel op knäckebröd. En dan niet van dat lekkere knäckebröd, maar van die plakken verhuisdoos.’

‘Je moet jezelf niet voor de gek houden, kerel. Zo werkt het niet. Je vrouw zegt ook dat je flink aan het snoepen bent.’

‘Mijn vrouw? Heb je ook contact met mijn vrouw? Je bent toch een personal trainer? Mijn personal trainer? Het sleutelwoord is personal. Je traint mij. Alleen mij. Je moet mijn vrouw hier buiten laten. Of zit ik in een aflevering van Help, mijn man is klusser!?’

‘Ik doe dit voor jou, gozer. Ik kwam laatst ook een foto tegen op de socials. Je was op het Boekenbal. Je stond op de foto met een glas cola.’

‘Verdomme, man, ben je een personal trainer of een private detective? En het was niet alleen cola. Er zat ook nog alcohol in dat glas.’

‘Je maakt een grap, toch? Wil je wel afvallen, James? Anders zijn we gewoon onze tijd aan het verdoen,’ zegt mijn trainer.

‘Ik ga nu heel eerlijk tegen je zijn. Ik wil wel afvallen, maar wat ik nog veel liever wil is dat jij mij het gevoel geeft dat ik kan afvallen. Dat is wat ik zoek. Dat is mijn persoonlijke reden om een personal trainer te nemen. Jij moet mij hoop geven, terwijl ik eigenlijk geen hoop verdien. Daar betaal ik je voor. Voor ongegronde hoop.’

‘Dertig extra push-ups!’ schreeuwt hij, voordat hij zijn handen in de zakken van zijn te kleine trainingsjasje duwt.

Ik lig in een bos nabij onze hoofdstad. Met moeite duw ik mezelf dertig keer van de natte grond af. Maar het lukt. Ik ben sterker en fitter dan mijn uiterlijk doet vermoeden.

‘Jij kan alles, man. Als je even een paar maanden doorzet, kan je zo in de Men’s Health. Geloof mij. Ik heb gestudeerd voor deze shit. Jij hebt het perfecte lichaam om gespierd te worden. Onder al dat vet zit een halfgod.’

‘Ja, maar ik ben schrijver. Ik wil mensen imponeren met mijn geest, niet met mijn lichaam. Ik wil niet in de Men’s Health, ik wil in Vrij Nederland.’

Mijn personal trainer staat op en wijst naar mijn plasje kots. ‘Ik geloof in je, maar stop alsjeblieft met die chocoladevlokken. Sprintje naar die grote boom daar!’

Ik sprint harder dan ik ooit heb gesprint. Voor even denken mijn voeten dat ze wielen zijn. Ik sprint door een koud bos, terwijl ik aan een warme tosti denk.