James Worthy: 'Sinds de splinter in mijn hand zit, gaat alles beter'

Er zit een splinter in mijn linkerhand. Het is een dun zwart streepje net onder mijn huid. Mijn vrouw zegt steeds dat ik de splinter met een pincet uit mijn vlees moet trekken, maar ik begin steeds meer te geloven dat de splinter in mijn lichaam thuishoort. Sinds de splinter in mijn hand zit, gaat alles immers beter.

Het begon allemaal met een mail van de basisschool van mijn zoon. In de mail stond dat hij een naambordje voor schooltuinen nodig had. Mijn vrouw en ik gingen naar een doe-het-zelfzaak en kochten wat hout, een schroef, twee verfspuitbussen en wat schuurpapier. Drie weken later was het naambordje af.

Het is een mooie splinter. Compleet. Hij gleed zonder af te brokkelen mijn lichaam in. Als ik met een vingertop over mijn hand ga, kan ik de splinter voelen zitten.

Sinds ik de splinter op bezoek heb, denk ik geregeld na over het woord versplinteren. De officiële definitie is ‘in splinters uiteenvallen’, maar ik denk dat versplinteren iets anders is. Iets anders gaat betekenen. Versplinteren is als een mens steeds meer splinter wordt. De huid om de splinter heen is rustig. Het is niet gaan ontsteken of zo. Zoals ik in helder zeewater naar mijn voeten kan kijken, zo kan ik ook naar de splinter in mijn hand kijken.

De huisarts zegt dat ik niet slim bezig ben en dat splinters te allen tijde verwijderd dienen te worden, maar ik ben nog niet klaar om afscheid van de splinter te nemen.

‘Het is wel een uitzonderlijk mooie splinter,’ zei de huisarts toen hij naar mijn hand keek. Ik knikte. Het is een elegante splinter. Een geraffineerde houtflinter.

Het deed ook geen pijn toen hij mijn hand binnendrong. En nogmaals, sinds ik met deze indringer gezegend ben, gaat alles veel beter dan normaal. Afgelopen week heb ik een literaire prijs in ontvangst mogen nemen. Ik pakte de prijs aan met mijn meest splintervolle hand. Het was mijn allereerste literaire prijs ooit. Of ik schrijf beter dan ooit of het komt door de splinter. Het is een soort langwerpige moedervlek, maar deze vlek is niet door mijn eigen lichaam gemaakt, nee, deze moedervlek is gewoon op bezoek.

Het voelt een beetje aan als het hebben van een geheim huisdier. Toen ik klein was, heb ik vaak geheime huisdieren gehad. Niemand wist dat ik ze had, maar ik had ze. Wandelende takken, kevers, mieren en salamanders. Ik bewaarde ze in luciferdoosjes of in schoenendozen. Niemand weet dat ik deze splinter heb. Niemand, behalve mijn vrouw.

Misschien draait het om verwondering. Of misschien heeft het te maken met het feit dat ik geen tatoeages heb. Een splinter is een tatoeage die door de natuur is gezet. Mijn huid heeft nu eindelijk een eigen verhaal.

‘Heb je hem een naam gegeven?’ vroeg de huisarts.

‘Nee, natuurlijk niet. Ik ben niet gek.’

‘Niet liegen. Ik ken jou. Hoe heet de splinter?’

‘Geppetto.’