EenVandaag-presentator Roos Moggré: 'Ik zou willen dat ik zes levens had want ik begin net een beetje op stoom te komen'

Als je jouw cv leest, dan lijkt het alsof het je redelijk is komen aanwaaien. Zit daar een kern van waarheid in?
‘Dat vind ik eigenlijk niet. Ik ben al vroeg begonnen met werken, ook toen ik nog op de middelbare school zat. Als student begon ik op mijn twintigste bij Radio M, in de ochtend- en weekenddiensten. Om 6 uur ’s ochtends stond ik al radioverslaggeving te doen. Ook bij RTV Utrecht en de NOS had ik nooit moeite om de bezemshifts te draaien. Ik zat op de raarste tijden in mijn eentje kortjes over de minst interessante onderwerpen te monteren, om maar meters te maken en ervaring op te doen. Stagiaires hoor ik soms zeggen dat zij meteen willen doorstomen naar presentator, ik denk dan: waarom eigenlijk? Ik heb alle stappen doorlopen in dit vak. Dat is niet noodzakelijk, maar het heeft me wel veel gebracht. Ik kan me inleven in verslaggevers op locatie, omdat ik dat zelf lang heb gedaan. Ik kan zelf een item monteren, waardoor ik in principe niemand anders nodig heb. Dat vind ik een prettige achtergrond, maar het is wel hard werken geweest.’

Wat voor drive zit er achter dat harde werken?
‘Ik vond het gewoon leuk. In mijn studententijd ging ik net als mijn vriendinnen ’s avonds de kroeg in, met het verschil dat ik ook regelmatig extreem vroeg opstond om verslaggeving te doen of om naar de redactie van Radio M in Zeist te gaan. Dan zat ik daar met een kater de post door te nemen om te selecteren wat voor nieuws er nog uit die ene raadsvergadering was gekomen. Ik vond het heel interessant en bijzonder dat ik dat mocht doen: in mijn eentje het pand openmaken, beslissen wat er geschikt was voor de uitzending.’

Ben je een strebertje?
‘Zo zie ik mezelf niet, Op de middelbare school was ik dat al helemaal niet, maar als jonge journalist was ik dankbaar dat ik het mocht doen. Als ik ergens blij van word, dan ga ik ervoor.’

Je was 27 jaar toen je als presentator bij het Jeugdjournaal werd aangenomen. Voelde die stap alsof je het had gemaakt?
‘Nee. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het had gemaakt. Dat heb ik nog steeds niet. Ik ben onderweg.’

Waar gaat de reis heen?
‘Er is geen concreet doel. Ik wil mijn tanden ergens in kunnen zetten, nieuwe uitdagingen aangaan. Die onrust is er altijd en gaat ook nooit weg, denk ik. Want ik vind ook nog dat ik de wereld moet redden en klimaatactivist moet worden en een bedrijf moet runnen. Ik zou willen dat ik zes levens had. Maar gelukkig ben ik nog jong, ik begin net een beetje op stoom te komen.’

‘Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het had gemaakt. Dat heb ik nog steeds niet. Ik ben onderweg’

Het is onder BN’ers heel hip om klimaatactivist te worden, dus wat let je?
Lachend: ‘Dat gaat niet zo snel gebeuren. Als journalist ben ik beschouwend, dus het is gek als ik zelf op de A12 ga staan. Ik ben het ook niet eens met alle manieren van doen van dergelijke clubs, dus ik weet niet of ik het echt zou willen. Het klinkt heel makkelijk, ergens gaan demonstreren. Maar er komt van alles bij kijken.’

Vergeleken met de wereld redden klinkt een eigen bedrijf runnen redelijk haalbaar. Waar komt dat verlangen vandaan?
‘Het lijkt me fijn om iets voor mezelf te hebben, waarbij ik niet afhankelijk ben van zenderbazen. Dat is een droom naast het werk dat ik doe. Maar ik wil dan niet mijn eigen product zijn.’

Je wordt niet de zoveelste BN’er met een eigen kleding- of sieradenlijn.
‘Nee, dat vind ik niet bij mezelf passen. Het moet iets zijn dat losstaat van mezelf en mijn televisiewerk.’

In je Instagram-profiel staat dat je ‘thuis bent bij Avrotros’. Waarom is dat jouw club?
‘De sfeer is er fijn en vriendelijk. Journalistiek gezien is het interessant dat ik zowel radio als televisie kan doen. Dat is een prettige combinatie en best wel een luxe, want dat is lang niet overal mogelijk. Ik ben nog niet uitgekeken op EenVandaag. Maar ik sta altijd open voor nieuwe uitdagingen.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Je leest 't in de nieuwste Revu. Vanaf vandaag verkrijgbaar!