Ad Visser: 'In Qatar zag ik de schaduwzijde van onze technologische vooruitgang'

Eerdaags kom je weer op tv met Beter laat dan nooit, waarin je met Frits Barend, Edwin Rutten en Henny Huisman naar Cambodja, Zuid-Korea en Nepal reist onder leiding van Estavana Polman. Hoe is het je bevallen?
‘Ik vond het een heel bijzondere reis. Het duurde twee weken. We werden rondgecentrifugeerd over deze aardbol. Maar het zat verschrikkelijk goed in elkaar. Ze hebben dat heel goed gedaan. Wat heel erg plezierig is, is dat het onderling heel goed werkte. Het klikte echt. Er is die hele reis niet één moment van spanning geweest, dat is echt heel veel waard. Het was een natuurlijke dynamiek en geen opgeklopte. In principe zijn wij natuurlijk allemaal performers. En je wil met z’n allen een leuk programma maken, maar dat leuke programma wordt pas leuk als het uit echtheid bestaat. Eerlijke en open reacties. Dingen die gebeuren. Dan moet er ook een organisch gegroeide, goede, dynamische onderlinge stemming zijn. En dat kan ook heel makkelijk helemaal niet gebeuren, want zo goed kenden wij elkaar helemaal niet. Ja, ik weet wie ze zijn. We hebben wel met elkaar gewerkt, want ik heb natuurlijk bij Frits in Barend & Van Dorp gezeten en zo zijn er andere combi’s geweest, maar dan weet je nog niet of dat werkt als je met elkaar reist. Dat deed het en dat was een pak van ons aller hart, want we zeiden meteen: “Gelukkig, het wordt geen raar, opgeklopt spelletje. Dus het kan gaan zoals het gaat.”’

Is er van tevoren, voordat er een klap op gegeven werd dat jullie dit als viertal gingen doen, een kennismaking geweest om te kijken of het klikte?
‘Nee, dat niet. Maar we hebben wel met het hele team, ook de productie, zes dagen van tevoren een etentje gehad, waarbij de producer uiteenzette wat er in grote lijnen ging gebeuren. Verder waren we niet op de hoogte. Per dagdeel werd ons pas gezegd wat we gingen doen, dus ik wist nooit waar ik aan toe was. Dat is ook interessant. Dat is voor mijn persoonlijkheid even wennen, want ik organiseer altijd graag en ben sowieso graag op de hoogte. En ik hou ook nog van persoonlijke controle, dat vind ik ook prettig. Dat moest ik hier allemaal even wegstrepen, maar ook dat is leerzaam.’

Had je de vorige serie gezien met Peter Faber, Gerard Cox, Barrie Stevens en Willibrord Frequin?
‘Jazeker. Ik dacht: ik ga mezelf toch even op de hoogte stellen. Ik heb Gerard Cox gebeld en gevraagd: “Gerard, ik heb het allemaal gezien van jullie destijds. Dat leek hartstikke leuk, maar was het ook écht zo leuk? En is het iets waarvan je zegt: ‘Ad, dat moet je doen.’ Of zeg je: ‘Nou, daar zou ik nog even tien keer over nadenken?’” Daar hebben we over gepraat en hij was heel eerlijk en open. Hij zei: “Wat er ook gebeurt jongen, dit moet je doen, want je vergeet het nooit meer.” En nu ik dat gedaan heb, moet ik dat beamen. Dat is zo.’

Het was best hectisch en alles werd gefilmd, moest je je soms inhouden?
‘Nee. Het beste kun je je daar meteen aan overgeven, want anders word je er stapelgek van. Het was in die zin ook heel bijzonder.’

‘Op het vliegveld van Qatar ben ik helemaal uit het zicht gaan zitten. Maar zij komt zo naar me toe en weet precies waar en wie ik ben’

Was je zelf weleens in de landen geweest die jullie aandeden?
‘Nepal kende ik goed. Daar was ik al meerdere keren doorheen getrokken, dus ik wist vrij veel van het land, maar van de andere gebieden kende ik dus echt niets en ik moet zeggen: ik ben zeer verbaasd geraakt over iets wat mij echt heel erg geraakt heeft op een plek waar je het helemaal niet zou verwachten. Dus dat is ook weer iets heel merkwaardigs.’

Wat dan?
‘We waren in Doha, Qatar, op de luchthaven. Dat is een hub, waar je overstapt van het ene op het andere vliegtuig. Mensen worden daar gesplitst op basis van hun tickets. Wij vlogen businessclass en kwamen in een heel, heel groot gebouw terecht. Extreem groot. Je kent de rolbanden waar je op loopt op Schiphol, maar dat waren hier gigantische voetpaden die maar rolden en eindeloos voortgingen. Overal kregen we de vraag: “Wilt u wat eten? Pakt u het maar.” “Wilt u wat drinken? Pakt u het maar.” En kopen, kopen, kopen, overal... Zoals we dat in het klein kennen, maar hier was dat gigantisch. Wat je maar aan luxeartikelen hebt op deze planeet, dat stond daar allemaal opgesteld. Op een gegeven moment ging ik ergens heel rustig zitten, ergens achteraf, zodat ik niet meteen gezien kon worden. Eventjes echt stilte en rust. Komt er opeens een dame tevoorschijn in een mooi uniform die zegt: “Hello Mr. Visser.” Ik zeg: “Ja, inderdaad.” Zij: “I want to inform you, the time is still the same, but your gate has been changed to number 89.” Ik: “Okay, thank you very much.” “Allright.” En meteen mompelt zij in haar microfoontje, dat op haar jas gespeld zit: “I just informed Mr. Visser.” En zij gaat weg. Ik denk: wat gebeurt hier? En ik denk terug en herinner hoe ik daar binnenkwam. Dat ik aankwam en dat er meteen een fotootje van me werd gemaakt. Ik denk: dit is gezichtsherkenning. Hier is het allang aan de gang, want ik zit tussen 20.000 mensen en ik ben helemaal uit het zicht gaan zitten. Je kan mij echt niet meteen vinden, en zij komt zo naar me toe en weet precies waar en wie ik ben. Dus iedereen wordt hier gevolgd. Dan denk ik: jongens, het gaat nu wel met hele grote sprongen. En waar sluit dat nou op aan? Op dat ik enkele weken geleden een uitgebreid artikel heb gelezen dat men zowel in Saoedi-Arabië als in Egypte is begonnen met de bouw van nieuwe steden, en voor de meest prestigieuze in Saoedi-Arabië hebben ze al een naam: The Line. Dat wordt een gigantisch lange stad in een omgeving waar het 55 graden is.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Je leest 't in de nieuwste Revu. Vanaf vandaag verkrijgbaar!