Bart Nijman: 'Als je inzoomt, is helder dat de meeste media in het verkeerde kamp zitten'

Ja, ik ga het opnieuw over Israël hebben. Het is een worsteling tegen de herhaling en ik probeer uit alle macht uit te zoomen, maar dat is verdomd moeilijk als de duivel zich in de details schuilhoudt.
Details zoals hoe de meeste kranten (die, ik kan het niet genoeg herhalen, inhoudelijk allemaal moreel gelijkgeschakeld zijn onder één eigenaar en louter in logo van elkaar verschillen) niet spreken over ‘gruwelijke daden van Hamas’, maar over ‘bloederige propaganda van Israël’ wanneer laatstgenoemde aan de wereldpers toont wat Hamas in veel gevallen zélf gefilmd heeft.

Details bínnen zulke details, zoals hoe de NOS niet naar die lijkschouwing kwam met het volstrekt debiele argument dat hun aanwezigheid als een uiting van subjectiviteit gezien zou kunnen worden – om vervolgens op absurde wijze boos te worden op de kritiek daarop van belastingbetalers die de staatsomroep met groeiende weerzin financieren.
Details zoals hoe Leo Lucassen, een academisch historicus die de geloofwaardigheid van zijn eigen vakgebied tot een archeologisch artefact reduceert met iedere tekst die van zijn hand verschijnt, de pogrom van 7 oktober met anti-semantische retoriek omboog tot een verzetsdaad van onderdrukte Palestijnen, die daarom dus geen pogrom mag heten.
Details zoals in een cartoon van Jos Collignon, die suggereert dat Joden de media aansturen met propaganda. Die cartoon verscheen in de Volkskrant, waarmee hij zijn eigen ‘argument’ meteen zo hard onderuit haalde, dat het onderliggende antisemitisme van zijn tekening er glashelder doorheen scheen. Over de islam zal hij nooit zo tekenen, want in tegenstelling tot Joden willen boze moslims nog weleens hun wraak in bloedoffers komen dicteren.
Als je uitzoomt, geven deze details wellicht toch een beeld van het gevoel dat sinds 7 oktober op me drukt. Die benauwdheid, de buikpijn, oprispingen van gebalde woede die afwisselen met het defaitisme van de onmacht: de media hersenspoelen hun publiek met westenhaat. Ze beschermen een doodscult via hun niet-aflatende schoffering van de Joodse slachtoffers en hun collectieve, eenzijdige aanvallen op de enige vrije democratie in het Midden-Oosten.
Een kennis appte: ‘Ik moest terugdenken aan een medestudent uit Dubai, die na een WOII-docu vroeg: “Teacher, do you think Hitler was a bad man?’” Er ligt een bijna naïeve onschuld in die vraag besloten, maar de Jodenhaat als culturele norm spreekt er duidelijk uit.
Die naïviteit tekent het grootste gevaar van de huidige situatie: Als je ‘het Westen’ en ‘de islamitische wereld’ als twee entiteiten platslaat, leven we in onverenigbare werkelijkheden. Er zijn islamitische fanatici bezig met een bloederige viering van de dood en er woedt een existentiële Israëlische strijd vóór hun vrije westerse leven.
Als je uitzoomt, zie je die twee kampen. Als je inzoomt, is helder dat de meeste media in het verkeerde kamp zitten.