James Worthy: 'Ik vind het mooi hoe een kerstboom zijn eigenbelang opzij kan zetten'

‘Het is alweer december,’ zegt mijn psycholoog. Hij is ouder geworden in zijn gezicht. Zijn stem is nog even oud als toen we met praten begonnen. Ons gesprek begon in 2012. Mijn debuutroman was een gigantisch succes, maar op de momenten dat ik thuiskwam, was het ongeëvenaard stil. Roem hield mijn bed niet warm. Faam deed niet aan lepeltje lepeltje.

‘Normaliter doe ik niet aan clichés, maar de tijd vliegt echt,’ vervolgt hij. De psycholoog draagt een donkergroene polo onder een donkerblauwe trui. Op zijn bureau staat een foto van zijn gezin. Twee kinderen, een vrouw en een hond. Alleen de hond ziet er gelukkig uit op de foto.

‘Ik knipperde met mijn ogen en ik zat op school. Ik knipperde met mijn ogen en ik had een huis. Ik knipperde met mijn ogen en nu ben ik hier. Ik knipperde met mijn ogen en ik was oud,’ zeg ik.

‘Misschien moet je stoppen met knipperen, James? Maar alle gekheid op een stokje, hoe was je jaar?’

Ik trek mijn schoenen uit, ga op de leren bank liggen en sluit mijn ogen. ‘2023 voelde niet echt aan als een jaar. Meer als een verzameling van dagen.’

‘Hoe bedoel je?’ vraagt de psycholoog.

‘De dagen waren geen familie van elkaar.’

‘Dat is een puike boektitel, maar wees eens duidelijk.’

‘Ik vond het echt een klote jaar. Nietszeggend. Het was gewoon twaalf keer november. Zo voelde het. Ik heb niets met november. Novem is het Latijnse woord voor negen, maar het is de elfde maand.’

‘Hier kan november niets aan doen. Dat komt door de Romeinen. Er klopt sowieso niets meer van. September hoort de zevende maand te zijn, oktober de achtste en december de tiende. Heb je ook iets tegen december?’ vraagt hij.

‘Nee, ik ben dol op december. En niets eens omdat het een feestmaand is. Al maakt de geur van een kerstboom me wel gelukkig.’

‘Je had het in ons gesprek van vorig jaar ook over kerstbomen. Wat heb je met kerstbomen?’

‘Ik vind het mooi hoe een kerstboom zijn eigenbelang opzij kan zetten. Een kerstboom staat in een bos. De boom wordt omringd door familie. Iemand hakt de boom om en een paar weken later staat de boom dood te gaan in een huiskamer van een gezin uit Baarn. De kerstboom verlaat zijn familie om andere families gelukkig te maken.’

‘Voel jij je soms een kerstboom, James?’

‘Ik denk het. Wij mensen verlaten in ons leven ook verschillende bossen. We hoppen van bos naar bos. Familieleden die ik vroeger elke week zag, zie ik nu nooit meer. Vrienden die ik vroeger elke dag zag, zie ik nu nooit meer. Ik ben momenteel de kerstboom van mijn eigen gezin. Ik hoop dat ik ze gelukkig maak, maar ik val wel langzaam uit.’

‘Misschien ga je in 2024 wel terug naar een bos?’

‘Ik denk niet meer dat mijn oude bossen bestaan. Dat is wat ouder worden is. Toenemende ontbossing. Je knippert met je ogen en je bent een kale kerstboom vol knipperlichtjes.’