James Worthy: 'Het blauwe vogeltje heeft hondsdolheid gekregen en kotsblaft gaten in je telefoonscherm'

Al mijn vrienden en vriendinnen gaan van Twitter af. Het schip ligt al jaren op de zeebodem, maar deze mensen zijn toch van mening dat ze een zinkend schip verlaten. Twitter bestaat al tijden alleen uit modder en kwallen en andersoortige onooglijke monsters. Vroeger kreeg je nog weleens retweets of likes, maar de laatste jaren krijg je enkel doodsbedreigingen en onversneden haat. Het blauwe vogeltje heeft hondsdolheid gekregen en kotsblaft gaten in je telefoonscherm. Zo postte ik twee jaar geleden een vakantiefoto. Mijn gezin en ik waren in Portugal. We zaten op het strand. De zon ging onder en mensen op surfplanken gleden over de horizon.

‘IK HOOP DAT JE VERDRINKT, LINKSE KUTDEUGER!’

‘JE ZWEMBROEK IS TE KLEIN, DIKKE KANKERPAD!’

‘SCHEER JE BORSTHAAR, HARIGE DEUGFLIKKER!’

‘AL JE BOEKEN ZIJN KUT! JE BENT EEN STOTTERENDE MISKRAAM MET EEN ZWERVERBAARD!’

Ik had een vakantiefoto geplaatst. Dat was alles. Wat ik wel van Twitter heb geleerd, is dat haters creatiever zijn dan fans. Een fan zegt dingen als: ‘Ik heb je boek in één ruk uitgelezen. Super herkenbaar. Ook ik had een vader.’ Een hater noemt je een stotterende miskraam met een zwerverbaard. En het doet misschien pijn, maar in dat laatste zit toch meer tijd en aandacht. Het is heel beeldend geschreven. Bijna literair. De pH is misschien lager dan zeven, maar qua taalgebruik is het gewoon een tien. In haat zit vaak meer liefde verstopt dan in liefde. Mensen die hun best doen om je pijn te doen, doen tenminste hun best.

Dankzij Twitter kreeg ik drie boekcontracten aangeboden. Drie uitgeverijen zagen een toekomst in mijn tweets. Twitter staat dus aan de wieg van mijn carrière. Maar ook een andere wieg heb ik aan Twitter te danken. Toen mijn vrouw nog niet mijn vrouw was, las ze mijn debuut en niet veel later nam ze contact op via Twitter. Een jaar later kregen we een gezonde zoon. Het twittervogeltje was in een ooievaar veranderd.

Al mijn vrienden en vriendinnen gaan van Twitter af. Of van X. Nee, ik zal het altijd Twitter blijven noemen. Ze vragen aan me of ook ik social media harakiri ga plegen, maar ik weet het nog niet. Ik was een dikke pad, maar toen Twitter me in 2009 kuste, veranderde ik in een prins. De sociaalnetwerksite was een gans met gouden eieren. Vandaag is het een reiger met tuberculose. En toch kan ik niet weg. Ik plaats maar meteen een tweet met het heugelijke nieuws.

‘Ik ga nergens heen. Ik blijf!’ schrijf ik. Tien minuten later kijk ik op het toilet naar de reacties.

‘DAN GA IK WEL WEG, ENGELSE SCHIMMELTOSTI!’

‘DIT IS SLECHTER NIEUWS DAN TOEN DE POLITIE VOOR MIJN DEUR STOND MET MIJN OVERREDEN KAT IN EEN KARTONNEN DOOS!’

‘JE BENT HIER NIET MEER WELKOM, JE BENT EEN VADSIG GRACHTENGORDELHOERTJE!’

We zinken dwars door de zeebodem heen.

Home sweet home.