'Met je scootertje kabouterpost bezorgen verdient nu eenmaal beter dan burgers flippen bij de McDonald’s'

En Grapperhaus smijt nog eens 110 miljoen euro in de bodemloze put van de strijd tegen de drugsmisdaad. ‘The definition of insanity is doing the same thing over and over again and expecting a different result,’ zou Einstein eens hebben gezegd. Of Mark Twain, of Benjamin Franklin, of een stokoude onwijs wijze Chinees. Maakt niet uit wie het zo highly quotable onder woorden bracht, het is een waarheid als een koe en Grapperhaus & Co. zijn in deze knettertje kreezie.

110 miljoen euro, bovenop de 100 miljoen euro die het kabinet al eerder heeft toegezegd. Mensen met een baan in de zorg of het onderwijs luiden al jaren de noodklok dat er meer geld bij moet, omdat ze door onderbezetting hun werk niet meer goed kunnen doen, en hier wordt effe 210 miljoen uitgegeven die je net zo goed in je haar kunt smeren.

Drugscriminaliteit bestrijden werkt niet, heeft nooit gewerkt, zal nooit werken. En om daar achter te komen hoef je geen bakken met geld in het water te smijten. Je kijkt naar wat er de afgelopen decennia in de Verenigde Staten op dat gebied aan successen is geboekt. Daar zijn mooie grafiekjes van, met een diagonale lijn; de toenemende uitgaven aan de War on Drugs, en een horizontale; het constante, niet-afnemende gebruik van verdovende middelen.

De extra 110 miljoen zal worden gebruikt om criminele netwerken te ontmantelen en drugsgebruik te ontmoedigen. Je kan ontmantelen tot je een ons weegt. Voor ieder boefje dat je achter de tralies zet, staan er drie te popelen om z’n plaats in te nemen. Met je scootertje kabouterpost bezorgen bij door de bank genomen alleen maar nette mensen verdient nu eenmaal beter dan burgers flippen bij de McDonald’s.

En het ontmoedigen van drugsgebruik? Dat gaat natuurlijk weer gepaard met van die ‘ludieke’ campagnes. Zoals laatst op de Dutch Design Week in Eindhoven, waar smarties met een plaatje van een struisvogel erop werden uitgedeeld, opdat de ontvangers niet de kop in het zand zouden steken voor de negatieve effecten op de maatschappij van hun eventuele drugsgebruik. Ongetwijfeld het geesteskind van een stel overbetaalde, doorgesnoven marketeers. En hoeveel minder pillen zullen er door deze campagne zijn geslikt? Dat valt natuurlijk lastig te controleren, dus dit is nattevingerwerk, maar ik gok: nul.

Over een half jaartje, als blijkt dat er weer eens niets is veranderd, zullen Grapperhaus en de zijnen eens heel diep gaan nadenken. Misschien wel onder het genot van een goed glas kankerverwekkende en hart- en vaatziekten veroorzakende cognac en dito sigaar. Hun hersens zullen kraken: ‘Hoe lossen we die drugscriminaliteit nu voor eens en voor altijd op? Ja, met miljoenen, natuurlijk, maar hoevéél?’ And thus, the insanity goes on.