Luuk Koelman: 'Zorgden geile krekeltjes voor mysterieus Havana-syndroom?'

Cuba, 2016. Amerikaanse diplomaten horen nachtenlang vreemde, hoge pieptonen rondom hun woningen in Havana. Niet veel later krijgen ze vage gezondheidsklachten: hoofdpijn, misselijkheid, duizelingen. Het Havana-syndroom is geboren. De FBI onderzoekt opnames van de vreemde geluiden. Het blijkt te gaan om de lokroep van de Caraïbische kortstaartkrekel.

De dienst schrijft in een geheim rapport dat spanningen (als reactie op het zware, stressvolle werk) de meest aannemelijke oorzaak zijn van alle klachten. Maar die conclusie wordt niet openbaar gemaakt. Wel een ander rapport met daarin de passage dat ‘enkele gevallen van het Havana-syndroom’ mógelijk veroorzaakt kunnen zijn door een ‘sterk gerichte energiebundel’. Dat trekt de aandacht. Internationale media beginnen uitgebreid te publiceren over dit ‘mysterieuze syndroom’.

Prompt krijgt ook Amerikaans ambassade- en inlichtingenpersoneel in China en tal van andere landen last van vage klachten. De teller loopt op tot maar liefst 1500 geregistreerde gevallen wereldwijd, in 96 landen. Sommige ‘slachtoffers’ menen beschoten te zijn met een microgolfwapen (al weet niemand precies wat dat is) en laten zich onderzoeken. Medici ontdekken op MRI-scans minuscule tekenen van hersenletsel. Iets dat bijna alle volwassenen hebben, maar dat zien de ‘slachtoffers’ toch anders. Dit moet het werk zijn van een mysterieus Russisch wapen! Nog meer tumult.

En dus nog meer publiciteit. Onderzoeksjournalisten duikelen ‘mogelijk’ bewijs op van geheimzinnige Russische straling. Zo vielen in 2014 twee Amerikaanse diplomaten zomaar opeens flauw in het centrum van Frankfurt. ‘Mogelijk’ door een sterke energiestraal. Bewezen kan worden dat op dat moment een Russische spion van Eenheid 29155 in Genève zat. Misschien was die wel voor deze aanslag naar Frankfurt gevlogen? Nog een incident: in oktober 2021 krijgt de echtgenote van een Amerikaanse ambassademedewerker in Tbilisi felle hoofdpijn. Tegelijkertijd ziet ze dat een man zich verdacht ophoudt op straat. Als de journalisten haar jaren later foto’s tonen van vermeende Russische spionnen, wijst ze er eentje aan. Die was het, zeker weten!

Intussen maken wetenschappers korte metten met het onderzoek van de journalisten. Dat zou veel te zwaar leunen op verklaringen van slachtoffers: ‘Het is alsof je een documentaire maakt over de verschrikkelijke sneeuwman en daarin alleen maar mensen aan het woord laat die hem hebben gezien.’ Wat niet in het verhaal past, wordt weggelaten. Hoe dan ook, het woord ‘massahysterie’ valt.

In 2023 verschijnt dan eindelijk een gezamenlijk onderzoeksrapport van zeven(!) Amerikaanse inlichtingendiensten. Een ‘onbekend sonarwapen’ waarmee diplomaten worden beschoten, acht men ‘zeer onwaarschijnlijk’. Maar dat is een conclusie waarmee de ‘slachtoffers’ geen genoegen nemen. Volgens hen bewijst het rapport alleen maar dat alle zeven inlichtingendiensten incapabel zijn. Waarom is er nog steeds geen sluitend bewijs waarmee Moskou om de oren kan worden geslagen? Of is hier soms sprake van een doofpot?

Nog meer commotie. Dus zit er voor de Amerikaanse overheid niets anders op dan een wet in het leven te roepen die alle – zelfbenoemde – slachtoffers van het Havana-syndroom (plus hun gezinnen) volledig schadeloosstelt. Kost een lieve duit, maar kan gewoon bekostigd worden uit het steunpakket van 61 miljard dollar voor Oekraïne. Immers, was het niet onze hoogste NAVO-militair Rob Bauer die riep dat we als westen ‘het onverwachte moeten verwachten’? Nou dan! Want wat is er nu onverwachter dan geile krekeltjes?