De beste gitaarbouwer van Hulten

Het is stil in Hulten als ik op zondagochtend het dorp in rij. Niet zozeer omdat iedereen in de kerk zit; meer omdat er eigenlijk niet zoveel mensen wonen in Hulten. Je rijdt er voorbij voordat je het in de gaten hebt, binnendoor van Tilburg naar Breda. Maar toch: hoe groot of klein ook, een dorp is niet compleet zonder een gitaarbouwer. Dus ben ik op weg naar Emmelie Herwegh, de beste gitaarbouwer van Hulten. Ik spreek met haar af in het gitarenatelier van haar vader, die het bouwen moe is en de hele zaak aan zijn dochter over gaat doen.

Ik weet niet precies wat ik me voorgesteld had bij een gitarenatelier, maar zodra ik de hal in Hulten betreed, denk ik: dit. Dit is hoe zo’n plek eruit moet zien. Aan de muur hangt een haast eindeloze rij met voltooide gitaren, half voltooide gitaren, en hier en daar een blok hout dat ooit, op een dag, nog eens het podium opgetild zal worden. Emmelies vader begroet me enthousiast, en zegt dat hij er zo aankomt. Ook Emmelie zelf komt de trap af. Een beetje voorzichtig glimlachend begroet ze me, en vraagt ze of ik koffie wil. We gaan in het kantoortje boven het atelier zitten. Direct schuift toch ook vader aan, die van tevoren aangaf dat het eigenlijk niet over hem moest gaan, omdat zijn dochter de toekomst van de Hultense gitaarbouwerij was.

Ik wend me tot Emmelie.

Ik wil me vooral gaan richten op custom ­gitaren voor de metal

Zeven snaren

Maar goed, jij bent dus, met de terugtredende vader in ogenschouw, de beste gitaarbouwer van Hulten?

‘Nou ja, ik...’ begint Emmelie. Haar vader breekt voor de zekerheid toch nog even in.

‘Ja, nog even over dat interview. Ik was ook een beetje terughoudend daarin, en daarom heb ik Emmelie ook naar voren geschoven, want het is helemaal niet interessant wat ik doe. Dat is het verleden. Emmelie is de toekomst. We gaan het nu allemaal doen op Emmelies manier.’

Oké. En wat is dan die manier, Emmelie?

Emmelie denkt even na over haar antwoord. Dan geeft haar vader toch maar antwoord. ‘Gewoon, dat ik stop met mijn merk en mijn modellen. En dan gaan we met de gitaren van haar aan de gang. Met haar modellen. Zij moet echt het gezicht worden.’

‘Ja,’ onderbreekt Emmelie haar vader. ‘Ik wil me vooral gaan richten op custom gitaren voor de metal.’

Wat is een custom gitaar?

‘Dat ie echt voor de klant speciaal gemaakt wordt. Een nieuwe kleur of zo, of een bestaande gitaar aangepast. Vervangen van elementen, onderdelen, dat soort werk. Maar we willen langzaam maar zeker gitaren gewoon vanaf de body omhoog werken, zeg maar. En, nou ja, omdat het voor metal is, willen we gitaren met zes, zeven en acht snaren. Dat mensen echt kunnen zeggen: ik wil een gitaar met díe body, zoveel snaren, die kleur...’

‘Die houtsoort,’ vult vader aan.

‘Ja, nou. Dat.’

En, Emmelie, gebeurt dat al op die manier?

‘Nou,’ antwoordt Emmelies vader, ‘er zijn er wel die dat doen, hoor. Kijk, in heel Nederland worden gitaren gebouwd. Maar wij proberen wel echt een merk neer te zetten. Heb ik met Brandon ook wel echt geprobeerd.’

Jan Akkerman

Even is het stil in het kantoortje. In mijn hoofd zoek ik naar een vraag waar alleen Emmelie antwoord op zou kunnen geven.

‘Brandon was zijn merk,’ voegt Emmelie dan maar toe aan het verhaal van haar vader.

‘Ja, ik wil er wel wat over vertellen,’ bromt haar vader.

Ja, god, wat zal ik zeggen: wil je er nou wel of niet over praten?

‘Ja, heel summier,’ steekt vader van wal. Vervolgens begint hij uitgebreid te praten over hoe hij ooit begon, wat hij zo mooi vindt aan gitaren bouwen, over de dingen die hij bereikt heeft als gitaarbouwer, en dat hij toch altijd wel hele bijzondere gitaren heeft gebouwd. Dat Jan Akkerman op zijn gitaren gespeeld heeft. Na een tijdje valt hij stil.

‘Maar goed, het moet niet over mij gaan.

Dit is het moment, bedenk ik, en wend me weer tot Emmelie.

En jij barst nu van ambitie om het over te nemen? Om er je eigen metalgitarenatelier van te maken? Want je bent zelf gitarist, toch?

‘Ja, klopt. Maar het is, zeker ook in de metal, gewoon lastig om met alleen de muziek rond te komen. Zelfs de beste gitaristen hebben er vaak wel iets bij. Sommigen geven les – maar dat is niet echt iets voor mij. Geef mij maar gewoon dit, hier. Gitaren maken.’

En wat is dan de magie van gitaren bouwen? Want uiteindelijk, ik bedoel het niet vervelend hoor, maar uiteindelijk sta je toch vooral ook gewoon op dinsdagochtend fretten op zo’n hals te schroeven.

‘Ik denk dat het vooral gewoon het idee is. Dat je iets bedenkt, en die gitaar dan gaat maken, en dat ie er dan precies zo uit komt te zien.’

En dat ie het doet, natuurlijk.

‘Ja,’ valt vader weer in. ‘Uiteindelijk is het mooiste om te zien dat andere mensen erop spelen. Ik ben ooit naar Jan Akkerman wezen kijken, die stond gewoon op mijn gitaar te spelen, in een zaal vol met mensen, daar kreeg ik gewoon kippenvel van. Dat is gewoon heel apart.’

Oké. En, Emmelie, waar wil je naar toe met je gitaren? Voor wie zou je het liefst een gitaar willen maken? Even los van je vader.

‘Toch wel echt voor gitaristen uit grote metalbands. Nita Strauss, de gitariste van Alice Cooper. Maar goed, die heeft natuurlijk al een gitaar.’

Vooruit, maar er kan er altijd één bij. Ik bedoel: wat is überhaupt de perfecte gitaar?

‘Dat is voor iedereen anders,’ antwoordt Emmelies vader. Emmelie knikt ja. De perfecte gitaar is voor iedereen anders.