James Worthy: 'Wie ben ik om de emoties van een huilende vrouw te kortwieken?'

Ik sta op een feestje met een cocktail in mijn handen. Dit is al mijn vierde dark and stormy. Een weergaloos drankje om te bestellen. Als ik een dark and stormy bestel, gebeurt er iets geks met mijn stem. Opeens zit er mysterie en ondeugd in. Jumanji meets James Bond. Het drankje is alles wat ik niet ben. Niets aan mij is dark of stormy. Ik ben bijzonder licht en compleet windstil.

De vrouw met wie ik sta te praten, praat veel. Haar tong is aan het koorddansen tussen twee onderwerpen in. De twee onderwerpen zijn haar ex-man en haar zieke hond. Ze praat met meer liefde over de viervoeter dan over haar ex. Een mensenhart is een vergeetachtige bonk spiervlees. De persoon die je alles geeft, verliest het na een tijdje van een huisdier dat af en toe de krant voor je haalt.

De vrouw raakt geëmotioneerd als ze over haar hond praat en ik zie dat haar mascara enigszins uitloopt. Ik zie het, maar ik zeg er niets van. Nog niet. Eerst moet de emotie gaan liggen en daarna zal ik haar met alle liefde op haar smeltende make-up wijzen. En dan gebeurt het. Uit het niets verschijnt er een vrouw. Ze ruikt naar knakworstvocht en nicotine. ‘Wij vrouwen stellen het zeer op prijs als je ogenblikkelijk melding maakt van uitgelopen mascara,’ zegt de vrouw.

‘Ja, maar ze is nog aan het huilen,’ zeg ik.

‘Daar gaat het niet om,’ zucht de bemoeial theatraal.

‘Daar gaat het wel om. Je gaat de ramen pas lappen als de brand is geblust, toch? Als ik iets had gezegd, was ze misschien gestopt met huilen. Wie ben ik om haar emoties te kortwieken?’

‘JE HAD IETS MOETEN ZEGGEN!’ schreeuwt een hulpje van de mascarabrigade.

‘Ik wilde ook iets zeggen, maar pas later. Ze zit momenteel nog volledig in haar emotie.’

‘Het draait puur om behulpzaamheid. Dat is alles,’ zegt de luitenant van de mascarabrigade.

‘Ja, maar dat is juist zo lastig tegenwoordig. Wat is behulpzaamheid en wat is onbetamelijk? Wat is behulpzaamheid en wat is kleinerend? Wat is behulpzaamheid en wat is mansplainen?’ vraag ik.

‘Ja, maar kijk eens naar haar. Kijk naar haar gezicht. Wat zie je?’ vraagt het hulpje.

‘Ik zie een vrouw die mag huilen. Ik zie een gezicht. Ik zie stoepkrijt in de regen. Ik zie niets waardoor ik vroegtijdig in had moeten grijpen. Mijn gesprekspartner is geëmotioneerd, omdat haar hond ziek is. De uitgelopen mascara is een muurschildering voor haar hond. Een eerbetoon,’ zeg ik.

‘Hartstikke mooi allemaal, maar de volgende keer moet je gewoon iets zeggen. Wij vrouwen stellen het zeer op prijs als je ogenblikkelijk melding maakt van uitgelopen mascara,’ zegt de luitenant.

‘Ik stel dat eigenlijk helemaal niet op prijs. Het valt juist te prijzen dat hij mijn verdriet niet probeert te smoren. Ik voelde me totaal niet ongemakkelijk, totdat jullie voor de dag kwamen,’ zegt mijn gesprekspartner.

En ik kan wel janken.