'FVD-logica: het was weliswaar niet gebeurd, maar het had gebeurd kúnnen zijn'

Beste Thierry Baudet,

Proficiat. Het ging weer een hele week over jou, en je hebt je boodschap kunnen overbrengen. In die inmiddels legendarische tweet, maar vervolgens nog een keer in je excuses die helemaal geen excuses waren, en daarna nog een keer in een televisie-itempje waarin je het record snelwandelen verbrak terwijl je het had over hoofd- en bijzaken. 

Bijzaak: de feiten. De ‘dierbare vriendinnen’ die ‘goede bekenden’ bleken, de ‘zinloze’ aangifte die niet nodig bleek, de vier Marokkanen die geen Marokkanen bleken, het ‘ernstig lastigvallen’ dat een kaartcontrole bleek. Zoveel leugens in alleen al de eerste twee zinnen van een tweet: Donald Trump zou er jaloers van worden. Maar zoals we ons hier de afgelopen jaren vaak hebben afgevraagd hoe Trump toch wegkomt met al die evidente leugens, is de werkelijkheid dat hij een grote kans maakt herkozen te worden.

Dankzij zijn tegenstanders, die na al die jaren nog steeds geen grip op hem krijgen. Het verscheuren van zijn State of the Union door Huis van Afgevaardigden-voorzitter Nancy Pelosi was het definitieve einde van Michelle Obama's when they go low, we go high

En dankzij de aantrekkingskracht van de jij-bak. Zíj liegen toch ook altijd? Nou dan! Jij hoefde je tweets niet te verdedigen, dat deden de onbezoldigde gekke Henkies wel die op Twitter elke gedachtenscheet van je duiden als een wolkje lavendel. En jij kon het vervolgens houden bij je halfslachtige soort-van-excuses, omdat je achterban het niet bezwaarlijk vond dat de gebeurtenissen die leiden tot een oproep om dit land te ‘redden’ helemaal niet hadden plaatsgevonden. Waarom ze dat niet erg vonden? NRC Handelsblad vroeg het aan Forum-aanhangers. Het antwoord: het was weliswaar niet gebeurd, maar het had gebeurd kúnnen zijn. Dus.

Ik probeer me voor te stellen dat de Partij voor de Dieren stampij zou maken over misstanden in een slachthuis die vervolgens helemaal niet plaatsgevonden blijken te hebben. Maar wel hadden kúnnen gebeuren, al dan niet in een ander slachthuis. Of dat de SP een verzorgingshuis openlijk zou aanvallen omdat oudere patiënten er worden mishandeld – oh nee, toch niet, maar het had zomaar gekund, of in ieder geval bij wijze van spreken dan. Of de PvdA met een foto van een onderbetaalde docent die in Amsterdam in zijn auto moet slapen campagne voert voor fatsoenlijke onderwijssalarissen, tot blijkt dat de leraar een student was, met een gokschuld, die de foto nam na een dronken poging tot autodiefstal. En dat Asscher dan zou volhouden dat het een fatsoenlijke docent had kúnnen zijn.

We zouden ze even hard als terecht weglachen. In dit feitenvrije tijdperk dient het motto daarom te zijn: vertrouw nooit een man die geen onderscheid kan maken tussen ‘dierbare vriendinnen’ en ‘goede bekenden’.