Overschatte mensen: Angela de Jong

Angela de Jong is een zeer onaantrekkelijke vrouw. Ze heeft een stem als van schuurpapier dat over roestig ijzer schraapt. De blik in haar ogen is doods, dof en leeg. Het is duidelijk dat ze geen persoonlijkheid heeft. Iedere andere lelijke vrouw zou Angela de Jong kunnen zijn. Heb je een tante Sonja die je niet kunt uitstaan, die iedereen irriteert en die in de familie zo geliefd is als een schorpioen in je onderbroek? Vervang haar gerust door Angela de Jong en je zal het verschil niet merken.

De Jong is ook dik. Het soort dik waar niks aan te veranderen valt ondanks diëten, sportcursussen, vermageringspillen, heroïnegebruik of een maagring. Dat mag ook een smoelring zijn, want tevens heeft De Jong een dik gezicht. Zo’n opgezwollen, plompe bek, waaruit alleen maar getater, gebazel en hysterisch gekrijs ontsnapt.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Ze werd geboren in Gouda op 24 februari 1976, als dochter van Sjoerd de Jong, die Kaukasische neusringen ontwierp en ter plaatse ging verkopen aan Afrikaanse wonderdokters, en Sjaan de Jong-Van Beekhout, een schoonheidsspecialiste voor comapatiënten in de brandwondenkliniek te Spijkenisse.

Haar stuitende aanwezigheid op tv doet de walging voor onaantrekkelijke dikke mensen verder toenemen

De Jong studeerde hier en daar journalistiek, onder meer aan het Erasmusschooltje in Rotterdam. Ze haalde een master met een scriptie over tv-kritiek in de jaren 20 in de kroegen van Sunset Boulevard in LA. Toen ging ze werken voor het Rotterdams Dagblad, ook wel Het Papieren Niets, De Analfabetenkrant en Het Vodje Voor White Trash genoemd, en de artikelen die ze voor dit prul fabriekte vielen niemand op, handelden nergens over en werden geschreven in de stilistiek van een achterlijke dyslexie-slachtoffer.

De Jong dacht zich te verbeteren door over te stappen naar het Algemeen Dagblad. Dat is net zoiets als overstappen van een moerasgebied naar een plek drijfzand. Ze liet zichzelf en anderen wijsmaken dat tv-kritiek nu eenmaal haar specialiteit was, en ja hoor, ze ging als een gek haar flutkritiekjes over programma’s neerkalken, nog steeds in de stilistiek van datzelfde achterlijke dyslexieslachtoffer. Als je weet naar welke programma’s je zeker moet kijken, lees dan de negatieve kritiekjes van De Jong en vermijd de programma’s waarover ze zich lovend uitlaat.

Het is totaal niet te geloven dat De Jong met haar debiele meningen een soort van naam kreeg, en het ging zover dat men haar als een autoriteit van het scherm ging beschouwen, ergo dat ze uitgroeide tot een griet die op tv mocht komen praten over stukken die ze over tv had geschreven. Haar stuitende aanwezigheid op tv jaagt kijkers weg, doet de walging voor onaantrekkelijke dikke mensen verder toenemen en verzekert ons ervan dat het fenomeen televisie, in al z’n geledingen, definitief op weg is naar het absolute einde. Ik heb ook horen zeggen dat Angela de Jong erg stinkt naar frustratiezweet.