Björn van der Doelen

Björn van der Doelen (42) voetbalde bij PSV, Standard Luik, FC Twente en NEC, maar tegenwoordig is de Parel van Brabant frontman van de bands Allez Soldaat en De Huursoldaten én eigenaar van het platenlabel Val Allemaal Maar Kapot Ik Doe Het Zelf Wel Records. ‘Als je een kers op de taart wilt, dan moet je er over het algemeen wat harder voor werken. En als je dat niet wilt dan is het ook prima, maar dan moet je achteraf niet gaan liggen mauwen dat die kers er dan niet op zit.’

Midden in hectisch en soms grijzend Eindhoven staat een parkje. Een parkje met bankjes. En op die bankjes zitten tieners. Scooterjochies met bontkraagjes en een gabbermeisje met een glimmende Australian-trainingsbroek, die rustig een halve liter energydrank drinkt. Op het bankje ernaast zitten kaartende alternatievelingen een joint te roken. Eindhovens trots woont tegenover dat parkje. In een statige twee-onder-een-kapwoning. Alles is hier een oase van rust, behalve de deurbel. Een stokoude koperen trekbel, die allesbehalve effectief blijkt te zijn. ‘Dat kolereding klinkt buiten keihard, maar binnen hoor je er niets van,’ zal de heer des huizes er later over zeggen.

Ik trek er twee keer aan, maar binnen is er nog steeds geen enkele beweging te bespeuren. Uit gêne voor de buren durf ik er geen derde keer aan te trekken en besluit het maar eens telefonisch te proberen. Ook hier krijg ik geen gehoor. Een minuut of tien blijf ik op een muurtje midden in de straat wachten. Ik besluit nogmaals te bellen, weer neemt hij niet op. Nadat de telefoon negen keer is overgegaan neemt de voicemail het werk over. Ik hoor een diepe, warme stem met een zwaar Brabants accent. ‘Dit is de voicemail van Björn “De Parel van Brabant” van der Doelen. Op dit moment kan ik even niet opnemen, omdat ik iets in goud aan het veranderen ben. Of waarschijnlijk lig ik nog even een dutje te doen. Of misschien heb ik gewoon even helemaal geen zin om op te nemen, die kans is ook heel groot.’ Ik spreek de voicemail in en blijf nog een klein kwartiertje op het muurtje zitten, terwijl ik Eindhoven aan me voorbij zie sjokken.

Oostenrijks berghutjesgevoel

Na nog eens tien minuten wachten, komt hij met een iets gehaaste stap door het parkje aanlopen. Voormalig profvoetballer bij PSV, Standard Luik, FC Twente en NEC. Frontman van de bands Allez Soldaat en De Huursoldaten. Eigenaar van het illustere platenlabel Val Allemaal Maar Kapot Ik Doe Het Zelf Wel Records. En sinds 2018 tevens acteur op het witte doek; de zingende voetballer maakte zijn debuut in de bioscoopfilm Catacombe.

Hij loopt met zoonlief aan de stevig getatoeëerde hand. De stappen van vader zijn groot, die van zoon iets sneller om het verhoogde tempo bij te kunnen benen. Vader en zoon, beiden met hun lange blonde lokken in de wind. Niet veel later zitten we aan de keukentafel in een huis waarover hij zelf in een interview zei dat het een ‘Oostenrijks berghutjesgevoel’ gaf. Een huis met ‘donkerbruine muren, zwarte kozijnen, een houten vloer en veel zichtbare herinneringen’. Alles ademt de warme, huiselijke sfeer die ook in de stem op zijn voicemail doorklonk.

Wat is het laatste dat je in goud veranderd hebt?

Met een bulderlach. ‘Niks eigenlijk, dat is het ironische. Ik verander niet veel in goud. Eigenlijk rommel ik maar wat aan, en van daaruit ontstaan er weer nieuwe dingen. Het is natuurlijk wel prettig dat ik mijn voetbalpensioen heb, dat is een financieel zekerheidje.’

In een gesprek met Björn van der Doelen kan je heel veel kanten op. Voetbal, muziek of acteren. Maar ergens heb ik het gevoel dat je vooral graag met je familie bent.

‘Ja, ik ben gewoon graag thuis. Dat vind ik ook het nadeel van de muziekoptredens, dan ben je juist heel veel ván huis. Ik ben gewoon heel graag bij mijn meiske en de kindjes. Ons vader en ons moeder wonen in Rosmalen, net als een aantal goede vrienden. Dat is eigenlijk zat voor mij.’

Hoe oud was je toen je je eerste kind kreeg?

‘Ik was dertig toen de eerste kwam. Een jaar later kwam de tweede en anderhalf jaar later de derde. Dat was dus wel even pittig. Er is geen grotere marteling dan iemand uit zijn slaap houden. Alle drie van onze jongens sliepen niet, dus we hebben vier jaar niet geslapen. Dat waren zware jaren, maar nu is het te gek. Deze leeftijd is heel leuk. Ze zijn nu tien, elf en twaalf. Een prachtige leeftijd, want je kunt nu gewoon lekker met ze gaan zitten kletsen. Als we uit eten gaan, dan nemen we ook geen telefoon of ipad mee. Dan gaan we zitten praten of een beetje kaarten.’

Hoe hebben je kinderen je veranderd?

‘Je moet wel even schakelen. Je twintiger jaren zijn het decennium van complete vrijheid. Weg onder de vleugels van je ouders. Daarna ga je samenwonen. Dat zijn hele mooie jaren, maar als er dan kinderen komen, wordt dat toch ineens allemaal anders. Dat was wel een jaartje omschakelen. Maar als je die knop eenmaal om hebt gezet, is het prachtig. Vooral in deze periode, want nu krijg je juist weer heel veel vrijheid terug. Je kunt ze nu wat meer alleen laten. Gewoon even de deur achter je dichttrekken en met je meiske naar de film. Ik denk dat ze daarom ook zeggen dat het leven pas bij veertig begint.’

Wat voor opvoeding geef je je jongens mee?

‘Om ze netjes op te voeden, moet je ze de eerste paar jaar even f link aanpakken. Wat er in mijn ogen bij veel ouders fout gaat, is dat het makkelijker is om die kinderen een ipad in te duwen dan ze daadwerkelijk op te voeden. Die oudste begint nu een beetje te puberen. Dan moet je soms ook boos worden, maar dat is helemaal niet leuk. Boos worden is altijd een heel emotioneel ding, omdat zo’n kind zelf ook maar een beetje in de knoei zit. Alleen moet je hem wel op zijn f likker geven, anders wordt het één grote puinhoop. Ze moeten gewoon niet gaan lopen mauwen als er iets niet gaat zoals ze zelf willen, als ze moeite hebben met huiswerk of geen zin hebben in de voetbaltraining. Je probeert ze toch bepaalde dingen bij te brengen. Als je een kers op de taart wilt, dan moet je er over het algemeen wat harder voor werken. En als je dat niet wilt dan is het ook prima, maar dan moet je achteraf niet gaan liggen mauwen dat die kers er dan niet op zit. Dat probeer ik ze wel bij te brengen.’

Je lijkt ook een goed team te vormen met je vrouw.

‘Mijn meiske en ik, wij vormen samen gewoon echt een heel goed team. We doen heel veel dingen samen. Dat is ook wel fijn in een relatie, als je graag in elkaars gezelschap bent. Wij drinken bijvoorbeeld ook graag samen, dat hebben we ook echt wel nodig: zo’n avond in de kroeg, dan raken we ook echt niet uitgepraat.’

Hebben de kinderen jullie relatie veranderd?

‘Toen die oudste net geboren was, moest hij twee dagen later naar het ziekenhuis, dat was echt wel even spannend. Die angst en de geboortes hebben absoluut invloed op onze relatie gehad. Het is goddomme wel een gedoe hoor, zo’n kind op de wereld zetten, dat is niet maar zo even één, twee, drie gepiept. Maar vooral dat heftige gevoel van je kind in een ziekenhuis en de angst dat je hem verliest, dat heeft ons wel dichter bij elkaar gebracht.’

Je lijkt je cirkel heel klein te houden en je verder over weinig druk te maken.

‘Dat klopt wel. In tegenstelling tot andere mensen ben ik amper met mijn mail en mijn telefoon bezig. Daar doet iedereen altijd heel moeilijk over, maar iedereen kan die telefoon gewoon in de hoek gooien, alleen laten we ons allemaal wijsmaken dat dat helemaal niet kan. Iedereen roept dat hij niet zonder zijn telefoon kan! Hoezo kan dat niet? We kunnen niet meer zomaar ergens gaan zitten en dan gaan zitten wachten. En juist die tijd, die geeft je zoveel rust. We nemen de tijd niet om dingen gewoon te laten landen. Dat is ook waarom je burn-outs krijgt. We leven tegenwoordig meer op het scherm en door het oog van een telefoon, dan dat we echt in het moment zitten.’

Zit jij met je voetballerspensioen niet in een ontzettende financiële luxepositie, waardoor je die telefoon in de hoek kunt gooien?

‘De meeste mensen kunnen dat, maar we laten ons wijsmaken dat je die telefoon niet in de hoek kúnt gooien. Alles moet maar groeien, alles moet maar groter want de economie moet door. Maar dat hoeft helemaal niet, we worden er alleen maar doodongelukkig van. We hebben twee katten hier in huis, Vlieg en Vlug, die doen de hele dag he-le-maal niks. Die lopen een keer naar buiten, vangen een vogel, en gaan weer liggen. En met de wereldwijde kattenpopulatie gaat het prima, ze worden niet met uitsterven bedreigd. Het naait wat en het doet wat. Maar wij denken allemaal dat het groter moet, alleen helpen we onszelf op die manier om zeep. Alles moet altijd vandaag. Hoezo moet dat vandaag? Dat moet helemaal niet! Iedereen denkt altijd dat het heel belangrijk is wat ze aan het maken zijn, maar dat is onzin. We hebben ons allemaal laten wijsmaken dat het heel belangrijk is wat we aan het doen zijn, maar dat is flauwekul. Er kan echt heel veel wachten. Als het om leven en dood gaat, dan kun je zeggen: ik moet nú reanimeren. Maar verder kan er echt heel veel wachten tot morgen. Je kunt niet alles laten waaien, maar wel veel meer. We maken veel te veel onbelangrijke dingen veel te belangrijk. We moeten gewoon allemaal weer normaal gaan doen en dan hebben we ook geen burn-outs meer. Dan worden we allemaal weer heel gelukkig oud.’

Ik verander niet veel in goud. Eigenlijk rommel ik maar wat aan, en van daaruit ontstaan er weer nieuwe dingen

En als die telefoon in de hoek ligt, wat doe je dan?

‘Als het enigszins kan, vind ik het heerlijk om even op de bank te gaan liggen. Gewoon lekker een boekje lezen. Of ik ga even met die jongens naar het bos. Een beetje wandelen, even lunchen. We hebben bijvoorbeeld ook geen vaatwasser in huis, die is een aantal jaar geleden kapotgegaan. Het leuke aan afwassen is dat die kinderen dan moeten meehelpen en dan staan ze zingend af te drogen. Dat is dan weer een heel sociaal ding, en dat zijn we in deze wereld ook een beetje vergeten. Samen afwassen, een beetje kletsen. Af en toe samen een avondwandelingetje maken na het eten, dan heb je weer hele andere klets. Dat zijn allemaal van die kleine dingen. Het kost niks en ik vind het heel fijn om te doen.’

Voor de buitenwacht kan dat allemaal nogal flierefluiterig overkomen.

‘Misschien is dat ook wel zo. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen dat denken. Ik doe gewoon dingen die ik leuk vind, uit een bepaald soort liefde. Waardoor dingen dan toch vaak wel lukken. Het maakt me ook eigenlijk niet zoveel uit wat mensen daarvan denken.’

Er zijn duizenden jongetjes die voetballer, zanger of acteur willen worden, maar Björn uit Eindhoven werd het alle drie. Hoe speel je dat klaar?

‘Je moet ergens wel wat talent hebben, en ik ben vroeg begonnen met voetbal. Je zult natuurlijk wel je handen uit de mouwen moeten steken, zo simpel is het wel. Kijk naar zo’n Max Verstappen; zijn succes is maar voor een klein deel talent, alleen zat die jongen op zijn tweede al in een kart. Die heeft op jonge leeftijd letterlijk en figuurlijk al een hele hoop meters gemaakt. Als voetballer heb ik op jonge leeftijd altijd heel hard getraind, maar ik liep niet over van talent. Ons vader zei altijd: “Als je iets wilt bereiken dan zal je net iets meer moeten doen dan een ander.” Met muziek is dat eigenlijk hetzelfde. Ik ben maar stug door blijven spelen. Op mijn bek gaan. Liedjes maken. Dingen uitproberen. Wat kan ik wel, wat kan ik vooral niet? Het is natuurlijk het makkelijkst om bij de eerste de beste tegenslag te kappen. Ik dacht gewoon, fuck it, ik ga gewoon kijken hoe ver ik hiermee kan komen. Nou, volgens mij is het allemaal best aardig gelukt.’

Heb je alles uit je carrières gehaald wat erin zit?

‘Uit het leven zeker. Ik heb een prachtige voetbalcarrière gehad en ik heb ook ontzettend genoten. Niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten. Als we met de voetbal naar het buitenland gingen, dan heb ik me rond de wedstrijd ook wel lekker uit kunnen leven in de stad. Nu doen we met die muziek ook gewoon weer heel veel leuke dingen. En nog steeds leven we met het gezin van vakantie naar vakantie, naar carnaval en weer naar vakantie.’

Je kunt niet alles laten waaien, maar wel meer. We maken veel te veel onbelangrijke dingen belangrijk. Er kan echt heel veel wachten

Is het leven van Björn van der Doelen niet één grote vakantie?

‘Als het leven één grote vakantie zou zijn, dan vrees ik dat ik toch te veel van huis zou moeten zijn. Hier op de bank is het ook heel goed toeven. Ik ben met weinig al tevreden. Een kinderhand is snel gevuld, dus misschien ben ik nog wel een beetje kind. Dat is misschien wel de grootste truc, om zo lang mogelijk kind te blijven.’

Een middagje bij De Parel van Brabant, de exstudent, de oud-voetballer, de acteur, de muzikale verhalenverteller en vooral met de bekendste oer-Brabander van Brabant en omstreken aan een keukentafel: ik kan het iedereen aanraden. De perfecte remedie tegen de waanzin van alledag. Je kunt met Björn van der Doelen alle kanten op, maar na twee uur aan een rommelige en vooral huiselijke keukentafel, omgeven door het Oostenrijkse berghutjesgevoel, kan ik maar één conclusie trekken: de Parel van Brabant rommelt maar wat aan, en dat gaat hem verdomd goed af.

VERDER LUISTEREN?

Dit interview is een ingekorte versie van de Ekte Verhalen-podcast. Het hele gesprek is te beluisteren op www.elitepauper.nl

Ekte Verhalen wordt mede ­mogelijk gemaakt door ­Nieuwe Revu.