Wat leren zombiefilms ons over het coronavirus? 'Je ziet de archetypes overal opduiken'

Door die COVID-19-pandemie waar we nu met z’n allen middenin zitten, zie je mensen hun ware aard tonen. Een beetje zoals in oude zombiefilms als Night of the Living Dead en zo. De archetypes uit die films zie je plots overal opduiken.  

Zoals de happy-go-lucky grappenmaker die de dreiging niet al te serieus neemt en zodoende als eerste levend wordt opgegeten door de ‘Brains! Brains!’ reutelende ondoden. In de huidige coronacontext zijn dit de mensen die zonodig toch nog effe op wintersport naar Italië moesten, ondanks het negatieve reisadvies van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Bij thuiskomst voelen ze zich opeens niet zo lekker, want ze hebben zich bij de après-ski vrolijk in de bek laten hoesten.

Een ander karakter in zombiefilms dat zich niet druk maakt, is de stoere-mannen-macho. Hij is jong en sterk genoeg om die zombies met een eind hout de rottende koppen in te slaan. Dit zijn de mensen die nu zeggen: ‘Ik geef gewoon nog handen, want me no worry, het zijn toch alleen maar ouden van dagen en mensen die al ziek zijn die een besmetting niet overleven.’ Hebben deze mensen geen opa’s, oma’s, bejaarde ouders, chronisch zieke familie of vrienden, of iemand in de omgeving die aan de chemo zit? Of gewoon nul inlevingsvermogen?

Dan heb je de figuur die de levende doden al van heinde en verre aan zag komen strompelen en zich tot in de puntjes heeft voorbereid op de zombie-apocalyps en zich met voldoende proviand verschanst in een ondergrondse bunker in z’n tuin. Dat zijn de zenuwlijers die toen het eerste Chinese coronageval bekend werd meteen gingen preppen, voor maanden blikvoer en pleepapier insloegen, uitgelachen werden, maar het laatst lachen als straks misschien de supermarktschappen leeg zijn en ze zich lekker aan hun maaltje witte bonen in tomatensaus zetten. Zouden ze opendoen als je uitgehongerd aanbelt voor een Maria-kaakje?

Een van m’n favoriete zombiefilmarchetypes is die gozer die gebeten is, maar het verzwijgt voor de rest. Langzaamaan zit ie zonder dat de anderen het doorhebben in een hoekje grijs aan te lopen, z’n ogen worden dof als van een niet al te frisse vis op de markt en hap, hij zet z’n tanden in iemand. Dat zijn de corona-lijders die –  om wat voor egoïstische reden dan ook – schijt hebben aan thuisquarantaine en links en rechts nog wat mensen aansteken, met nog wat meer doden tot gevolg.

Wees niet die gozer. Heb je snot of moet je hoesten? Bel je werk af en blijf thuis. Ga niet toch nog effe boodschappen doen. Vraag de buren of ze eten voor je willen halen. Bestel desnoods een pizza. En als je je nou helemaal de pleuris verveelt: ga lekker oude zombiefilms kijken.