'Als de coronacrisis ergens een streep door heeft gehaald, is het mijn romantische beeld van thuiswerken'

Dit is alweer de tweede Nieuwe Revu die niet op de redactie is gemaakt, maar thuis. De hele uitgeverij zit al een paar weken in lockdown, wat betekent dat we er maar het beste van proberen te maken zonder bij elkaar in de buurt te zijn.

Je moet er niet aan denken hoe het vroeger zou zijn gegaan: je schrijft een artikel op je typemachine, faxt dat naar eindredactie, die er met de rode pen overheen gaat om het vervolgens gecorrigeerd en wel terug te faxen... Godzijdank hebben we tegenwoordig e-mail en WhatsApp.

Als de coronacrisis érgens met de rode pen een streep door heeft gehaald, is het wel het romantische beeld dat ik had van thuiswerken. Lekker in het zonnetje met een kop koffie de krant lezen, genietend van zo’n mini-gevulde koek van de Appie.

De realiteit is dat je espressomachine ermee ophoudt en dat de koeken natuurlijk net op zijn, en je niet voor ieder wissewasje naar de super wil omdat je niet het risico wil lopen dat iemand je daar in je gezicht hoest. Het laatste dat ik wil is een rouwkaart met de tekst: hij kon zo genieten van gevulde koekjes, maar die liefhebberij werd ’m helaas fataal.

Je hoort tegenwoordig veel mensen voorspellen dat er een geboorte- dan wel een scheidingsgolf aan zit te komen, maar volgens mij kunnen we ons eerder opmaken voor een RSI-epidemie. Ik had na dag twee van het thuiswerken al last van mijn rug en nek, door een verkeerde werkhouding. Het geïmproviseerde kantoortje voldoet, maar ergonomisch verantwoord is het allemaal niet daar in het tuinhuis. Toch maar even de spieren loslopen op weg naar de supermarkt.