'Zink maar weer lekker weg in de vergetelheid, Jensen'

Voor columnist Jerry Hormone was de laatste aflevering van Jensen alsof je naar de crematie van een klootzak gaat om te checken of ze de oven wel op de hoogste stand zetten. Wat hij zag: 'een pleepot vol zelf-feliciterende drollen en feitenvrije schijt.'

Jerry Hormone

De laatste aflevering Jensen kijken. Ik had er geen zin in, maar het moest effe, want ik wilde zeker weten dat het écht, écht, écht schluss was met die dom-rechtse televised circle jerk. Een beetje zoals je naar de crematie van een klootzak zou gaan om te checken of ze de oven wel op de hoogste stand zetten, zeg maar.

Als voorzorgsmaatregel had ik wel eerst de bestekla inclusief pollepel en garde beneden in de berging achter slot en grendel gezet en m’n vriendin gevraagd de sleutel te verstoppen. Voor het geval ik mezelf de ogen mocht willen uit steken, snap je?

Dinsdagavond, half tien, RTL5, en drie kwartier lang leek het alsof in onze huiskamer op de plek van de tv een wc was neer gezet. De kijkbuis als rioolpijp. Een pleepot vol zelf-feliciterende drollen, feitenvrije schijt en ‘…maar dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen!’-kak.

Geen verrassing dus, gewoon van hetzelfde laken een pak als die ene – ik geloof dat het de tweede was – aflevering die ik ongeveer een half jaar geleden zag, met als enige verschil dat Thierry Baudet toen twintig minuten mocht leeglopen en nu veertig.

Oké, halverwege werd het me bijna te veel, die hopeloos ongeloofwaardig geacteerde oprechtheid van het Uilskuiken van Minerva. Bij een groep 8-musical zouden ze ’m nog niet casten als derde boom rechts. ‘Ja, maar nee, Thier, achter de schermen zijn ook heel belangrijke rollen te vervullen. Fluffer, bijvoorbeeld. Dus kom nu maar even bij de meester. Kan je vast oefenen voor als je later aanvoerder van een neo-fascistisch clubje bent en bij Robert Jensen op de bank mag.’ ‘GUK! GUK! GUK! GUK! GUK!’

Zo fucking tenenkrommend. Echt, kramp tot in m’n liezen. Maar hé: ‘If you’re going through hell, keep going,’ luidt een van de vele tegeltjeswijsheden van Winston Churchill en die had het aan de stok met echte nazi’s, dus die kon het weten.

Dus ik heb het uitgezeten, tot aan Jensens zelfverheerlijkende afscheidspraatje aan toe. Over tegen de stroom in zwemmen om het rechtse tegengeluid waar zo ontzettend veel mensen zo ontzettend veel behoefte aan hebben te laten horen, ook al lagen de kijkcijfers lager dan het aantal views van bijvoorbeeld - ik noem maar iets, hoor - dat ene filmpje op de obscure walgpornowebsite motherless.com, waarin een dikke, naakte, kale vent een emmer vol krioelende palingen met snot en al via een trechter in de preut van een Aziatische dwerg prakt, waarna de verticaal gehandicapte vrouw de slijmslierterige dieren onder hels gekerm weer uit de verragde poes perst en door de kamer laat vliegen. Om en nabij net zo smaakvol als die hele ‘talkshow’.

Tegen de stroom in zwemmen. Hou toch op, joh. Geen hond zat te wachten op dat hulpeloze gespartel, dus Robert, zink maar weer lekker weg in de vergetelheid.