'Zeven jaar na Occupy draagt Jan met de Pet een geel hesje'

Hé, weet je nog, de Occupy-beweging? Die dames en heren die in 2011 met Guy Fawkes-maskers op midden in je stad gingen wildkamperen tegen economische ongelijkheid en de clusterfuckery van de financiële sector? In de media werden ze vooral weggezet als links, langharig, werkschuw tuig. Krokante krakers en hun Duitse herders met dreadlocks in naar tofu, buitenwiet en pis meurende koepeltentjes. ‘Toegegeven,’ dacht het winkelende publiek dat op koopavond z’n nek brak over de scheerlijnen van de anti-kapitalistische bezetter, ‘ze hebben een punt, maar het is natuurlijk geen porum, zo’n Lowlands-camping-op-de-vierde-dag voor je HEMA, dus opbokken met die grafbende.’

Nu, zeven jaar later, komt Jan met de Pet zelf in actie. In een geel hesje. Dat is over komen waaien vanuit Frankrijk. Het escaleert daar weliswaar volledig uit de klauwen met les gilets jaunes – honderden gewonden en een ton of wat schade aan de Arc de Triomphe – maar de reden tot protesteren is vergelijkbaar met die van de Occupy-beweging en glashelder: het leven in La France begint voor de lage en middeninkomens zo zoetjes aan onbetaalbaar te worden. Accijnsverhogingen op de reeds retedure diesel, maar wel tax cuts voor grote bedrijven? Jean avec la casquette zegt: ‘Macron, steek ’t maar lekker in ton cul!’

Hier in Nederland wordt het volk echter weer eens een rechts rad voor ogen gedraaid. De bijna-afschaffing van de dividendbelasting. De vrije marktwerking die de gezondheidszorg naar de ziekte helpt. De bezuinigingen op justitie, defensie en onderwijs waardoor aangiften niet meer worden behandeld, soldaten die bij oefeningen ‘Pang! Pang! Pang!’ moeten roepen en kinderen die bij de eerste de beste griepgolf zonder juf of meester zitten. Twintigers en dertigers die door hun studieschuld never nooit geen hypotheek meer kunnen krijgen. Shell die geen winstbelasting blijkt te betalen. Stuk voor stuk glasheldere aanleidingen voor protest, of je nu man of vrouw, jong of oud, straight of gay, zwart of wit bent.

Maar wie ontwaar ik daar vooraan op de krantenfoto van een gele-hesjesmanifestatie in Den Haag? Jan fucking Dijkgraaf. De man die zich met z’n dagelijkse, korte opiniestukjes op de voorpagina van gratis dagblad Metro de rechtse Arnon Grunberg waande en als lijsttrekker van de politieke partij GeenPeil in populistisch opportunisme enkel door Jan Roos en z’n VNL werd overtroefd.

Wat blijkt? Dijkgraaf heeft zich opgeworpen als spokesperson voor de Nederlandse gele hesjes en fietst er in interviews effe lekker z’n eigen pro-Zwarte Piet en anti-islam crap in. Want, beste bezorgde burger: Rutte, Unilever en Big Pharma zuigen misschien uw botten droog, maar óók de gelukszoeker uit kapotgebombardeerd Syrië vreet u uit! En dan nu lekker met z’n allen 15 Miljoen Mensen van Fluitsma & Van Tijn blèren! Fucking kutnummer.