'Zijn we nou echt zó dom dat we nationalistische bullshit voor zoete koek slikken?'

Die verkiezingsuitslag van vorige week, dat de Democraten nu de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden hebben, daar was ik wel effe aan toe. Het kwam weliswaar niet als een verrassing, maar dat het geen verrassing was, dat was voor mij nu juist de verrassing. Want sinds ze in het VK vóór de Brexit stemden, verwacht ik het onverwachte.

Die Brexit had ik in 2016 helemaal niet aan zien aankomen. Natuurlijk, er waren peilingen geweest, van Maurice de Hond-achtige figuren waaruit bleek dat een flinke bak Britten uit de EU wilde stappen. Maar ik dacht: ja, ja, jullie zijn – terecht – ontevreden over hoe jullie druilerige koninkrijkje wordt geregeerd en als er dan zo’n Morris the Hound een poll onder je neus schuift, dan laat je de kans om de volksvertegenwoordigers de stuipen op het lijf te jagen natuurlijk niet schieten.

Snap ik. Is ook lachen. Maar als je daadwerkelijk in dat stemhokje staat, dan kruis je uiteraard toch gewoon het vakje ‘Ik blijf het liefst lekker in de EU met ondanks enkele minpunten al z’n voordelen’ aan. Je gaat jezelf tenslotte niet in je voet schieten, toch?! Wel dus. Met een minimale meerderheid weliswaar, maar toch.

Ik kon er met m’n hoofd niet bij, dacht: die Britten, dat zijn eilandbewoners. Die zijn al millennialang aan het doorfokken met z’n allen. Duizenden jaren incest, daar komen inteeltkoppen met verweekte hersenen van. Eigenlijk geen wonder dus dat de Britten zichzelf herkenden in vleesaardappels als Nigel Farage en Boris Johnson en hun populistische gebral.

Maar toen, datzelfde jaar nog, gebeurde het wéér. Trump werd verkozen tot president. Had ik ook écht niet zien aankomen. Oké, Amerikanen zijn dol op dom entertainment. Opgepompte, ingeoliede mannen in leggings die met elkaar nepworstelen, monstertrucks die personenauto’s platrijden en meer van dat spul. Dat die yanks dat lollig vonden, zo’n vastgoedmagnaat-turned-reality-tv-ster die, in overdrachtelijke zin, als een oranje baviaan lekker slapstick z’n uitwerpselen in het rond smijt, dat verbaasde me dus niet.

Maar kijk, je kan Geer en Goor grappig vinden, maar dan ga je toch nog niet op ze stemmen?! Die Amerikanen dus wel. En daarna volgden de Nederturken die doodleuk op Erdogan stemden, de regeringsdeelname van de FPÖ in Oostenrijk, de verkiezingswinst van de Vijfsterrenbeweging in Italië, Bolsonaro als president van Brazilië en Rutte III.

En elke keer dacht ik weer: hè? Is iedereen nou echt zó dom dat ze die nationalistische bullshit voor zoete koek slikken? Ik vreesde met grote vreze dat ik het vorige week weer mis zou hebben. Maar nee, het merendeel van de Amerikanen blijkt toch nog over gezond verstand te beschikken en wil de macht van Trump ingeperkt zien, dat z’n reilen en zeilen onderzocht wordt en dat ie ter verantwoording kan worden geroepen. Gelukkig maar. Ik was even bang dat ik die ene gek ben die roept: ‘Jullie zijn allemaal gek!’