Gevlucht voor de islam: 'Ik ga nooit meer terug naar Den Hagistan!'

Toen hij zeven jaar geleden vertrok naar Panama, droomde hij van een leven zonder alle zorgen en problemen met vluchtelingen in Europa. Ondernemer Frank Ewals zag namelijk steeds meer Afrikanen om zich heen en wist meteen, dat gaat niet goed. ‘Voordat ik anderen op mijn zak laat teren, ga ik toch eerder zelf ergens luieren,’ klinkt het uit zijn mond.

‘Met de uitholling van de verzorgingsstaat en de nimmer af latende toestroom aan vluchtelingen uit Afrika en Azië is de toekomst van Nederland bezegeld,’ stelt Ewals. ‘Nederland telt te veel buitenlanders en sinds de vluchtelingencrisis wordt Europa nog meer geconfronteerd met een mosliminvasie. En terwijl wij steeds minder kinderen krijgen, krijgen migranten er veel. Heel Europa gaat er aan ten onder.’

Voor Ewals reden genoeg om Nederland te verlaten. ‘Daar komt bij dat Europa zich zo diep in de schulden heeft gestoken, dat het een kwestie van tijd is voordat alles instort. Sorry hoor, dan ben ik vetrokken en probeer ik ergens anders een stabiel bestaan op te bouwen. Op mijn eigen ondergang ga ik niet zitten wachten.’ Zijn angst voor de Europese ineenstorting en zijn afkeer van anderstaligen uit vreemde culturen en verre landen bracht hem naar de Panamese kust, waar hij met geld dat hij had geërfd van een kinderloze oom zijn geluk wilde beproeven.

‘Want de condities om een nieuwe start te maken in het Midden-Amerikaanse land zagen er goed uit,’ legt hij uit. ‘Soepele belastingwetgeving, stabiele valuta door het gebruik van de Amerikaanse dollar, paradijselijke stranden en 25 graden in de schaduw, 365 dagen per jaar. Kan het nog beter? En waarom hard werken voor een schamel pensioen in Nederland dat je waarschijnlijk toch nooit gaat halen, als je al tijdens je leven in het paradijs terecht kan?’

Ewals komt er echter al snel achter dat wie denkt te kunnen luieren in Panama, bedrogen uitkomt. Zijn idee was om een klein resort aan de Caribische kust te openen, als winterverblijf voor Europese en Amerikaanse toeristen. ‘Maar om geld te kunnen verdienen in Panama, moet je vooral eerst flink wat kapitaal hebben. En hoewel het landgoed dat ik op het oog had spotgoedkoop was, was er toch wel een flinke investering nodig om het geplande complex mogelijk te maken. Gelukkig had ik de erfenis, dus kon het avontuur gewoon doorgaan,’ zegt Ewals.

Maar wat begon als een droom, liet al snel zijn schaduwzijde zien. ‘Ik had het landgoed maar één keer bezocht voordat ik het kocht. De accommodaties ter plekke boden goede aanknopingspunten voor het complex dat ik voor ogen had, al moest er nog wel wat bij komen. Er was behoefte aan een klein haventje, betere en geasfalteerde wegen, een watervoorziening, meerdere huizen en alles wat het leven aangenamer maakt. Maar dat zou allemaal te bouwen zijn. Waar ik geen rekening mee had gehouden was het Panamese arbeidsethos. In Panama gaat alles langzamer. Arbeiders komen te laat of helemaal niet en aannemers houden zich zelden aan de afspraken. Daardoor duurt alles langer dan gepland.’

Met de vertragingen komen ook andere problemen kijken. Ewals: ‘Huizen die al klaar zijn, raken overwoekerd door slingerplanten. Je hebt er een dagtaak aan de tuinen in goede conditie te houden en te voorkomen dat de natuur het land terug neemt. Ik zou een tuinman in dienst moeten nemen, maar daar heb ik het geld niet meer voor. Daarbij komt dat ik al meerdere malen bezoek heb gehad van dieven. Die stelen dan bouwmaterialen, maar ook het interieur van de huisjes die al gereed zijn. En tot overmaat van ramp blijken er hier ook erg veel muggen te zijn. Een ongelukkige bijkomstigheid, nee, eigenlijk een plaag, waar ik bij mijn eerste bezoek geen oog voor had. Dat zijn allemaal problemen waar ik mee te kampen heb en die klauwen met geld kosten. Ik heb al bij de bank aan moeten kloppen voor extra krediet,’ bekent Ewals openhartig.

‘Ik kan het bolwerken, maar soms vrees ik dat dit eiland mij gaat ruïneren. Maar ja, er zit al zoveel geld in. Het is net de Betuwelijn; op enig moment kun je niet meer stoppen. En terug naar Den Hagistan – waar de politie gestenigd wordt en de shariapolitie al een feit is – hoeft van mij ook niet. Ik moet het gaan redden met mijn resort. Anders verdrink ik me in de zee voor de kust,’ grapt Ewals. Zijn ogen stralen uit dat hij zich ook bewust is van de serieuze ondertoon die zijn terloopse en grappig gebrachte opmerking met zich draagt. Het glansrijke Panamese paradijs blijkt een donkere schaduwkant te hebben.

Lees het hele artikel op Blendle.