'Welkom terug op Twitter, Kanye West, broeder van Donald Trump'

Beste Kanye West,

Welkom terug, hè. Op Twitter, bedoel ik. Sinds drie weken stuur je weer met regelmaat tweets de wereld in, en 27 miljoen mensen volgen je. Jij volgt er zelf één daarvan terug: je vrouw. En je hebt één tweet geliked: die waarin je welkom terug wordt geheten op Twitter.

Die 27 miljoen mensen konden vorige week je politieke stellingnames lezen. En dat is: je houdt van Donald Trump. 'We zijn allebei drakenenergie. Hij is mijn broeder.' Geen idee wat dat is, drakenenergie, en hoe je het kunt zíjn, maar het doet kennelijk wonderlijke dingen met mensen. Je zin erna was overigens: 'Ik hou van iedereen.' Dat is dan weer enigszins geruststellend: als je van meer dan 7 miljard mensen houdt, kan Trump daar ook nog wel bij.

En ik zal niet beweren dat liefde meer waard wordt wanneer het schaars is, maar ik heb toch de neiging om te denken dat wanneer je iets deelt door 7 miljard, wat dan ook, er uiteindelijk dan niet veel van overblijft. Waarbij van iédereen houden dus uiteindelijk even veel betekent als van niemand houden.

Het onderwerp van jouw liefde dacht daar anders over. Die herhaalde je tweet, en zette er zijn eigen tekst boven: 'Thank you Kanye, very cool.' En om deze wonderlijke cirkel van liefde en genegenheid rond te maken, deelde jij dat bericht ook weer.

De Nederlandse CDA-politicus Maxim Verhagen werd ooit door BNN gefilmd op een evenement voor jongeren, toen hij zo hard mogelijk probeerde ontspanning te acteren. Toen de BNN-verslaggever vroeg wat hij hier aan het doen was, antwoordde Verhagen dat hij zat te 'chillen'. Hij sprak het uit als 'sjillen'. Het was hilarisch en treurig tegelijk, zoals alle pogingen om je in taal of houding een leeftijd of subcultuur toe te eigenen die gewoonweg de jouwe niet is. Ik moest er aan denken bij dat woordje 'cool' van Trump. Over jou, zijn brother.

Overigens is jouw steunbetuiging aan Trump geen losse flodder. In die zin lijk je ideologischer dan de man die je bewondert. 'Self victamization is a disease' twitterde je in dezelfde week, een echo van de razend populaire Jordan Peterson, de held van jonge jankmannen met daddy issuses. En ook: 'I like the way Candace Owens thinks'. Die is in Nederland onbekend, maar ze is een prominente vertegenwoordiger van Turning Point USA, een conservatieve jongerenbeweging, die zich onder meer verzet tegen het (inderdaad hysterische) klimaat van politieke correctheid op Amerikaanse universiteiten.

Het lijkt allemaal samen op een gedachtegoed, en op een agenda. Een politieke agenda. En een totaal andere agenda inmiddels dan die van jouw beroemde zin over George W. Bush, na orkaan Katrina: 'Bush doesn’t care about black people.' Donald Trump doet dat natuurlijk wél. In ieder geval om één: zijn broeder. Waarvan nog steeds wordt gezegd dat hij voor het Witte Huis wil gaan. Gaat je nooit lukken, zou ik ooit hebben gezegd, maar dat zou ik niet meer durven. Dat dacht ik ooit ook over een andere man met drakenenergie.