Uitbuiting & mensenhandel: zijn au-pairs de slaven van onze tijd?

Volgens het wereldwijd actieve bemiddelingsbureau AuPairWorld is een au pair zoiets als een grote zus of broer die tijdelijk voor de kinderen van het gastgezin zorgt en een handje helpt bij het huishoudelijk werk. ‘In ruil hiervoor krijgt de au pair zakgeld, en als volwaardig gezinslid natuurlijk ook kost en inwoning,’ zo stelt het bedrijf. ‘De au pair dient bovendien voldoende tijd te hebben om aan een taalcursus deel te nemen. Het doel van het verblijf is om culturele uitwisseling en gezinsleven te combineren.’

De praktijk kan er evenwel heel anders uitzien. Niet altijd komen de meisjes terecht bij een prettig, stabiel gezin, dat zich verheugt over een helpende hand en daar een fatsoenlijke financiële tegemoetkoming tegenover stelt. Zeker als er geen gebruik wordt gemaakt van een van de 25 in Nederland erkende bemiddelingsbureaus. In plaats van cultuur opsnuiven en zien hoe andere kinderen opgroeien, kan het dan keihard werken zijn, terwijl beloofde betalingen achterwege blijven.

Zo kwam Carice, nu 24, vijf jaar geleden vanuit Oeganda naar Nederland. Maar in plaats van terecht te komen bij een gezin in de Randstad, zoals haar was beloofd, werd ze geplaatst op het Groningse platteland, omdat het gastgezin net was verhuisd. Carice verbleef daar zonder te beschikken over eigen vervoer en werd door haar gastgezin enkel in het weekend ergens mee naartoe genomen.

Al gauw ontstond bij haar het besef dat ze voor haar gastgezin weinig meer is dan een goedkope arbeidskracht. ‘De gastmoeder ving zelf tegen betaling kinderen op en gebruikte mij als hulp. Ik werkte fulltime en droeg de dagelijkse zorg over alle kinderen. Daarnaast was ik verantwoordelijk voor het huishoudelijke werk. Ik moest afwassen, stofzuigen en dweilen. Ik was niet meer dan een huishoudster voor ze,’ vertelt Carice, terugblikkend op haar au pair-tijd.

Toch prijst ze zich nog gelukkig. ‘Vriendinnen van mij uit Oeganda vertelden me dat ze bij hun gastgezin tien uur per dag moesten werken, voor nog geen 75 euro per week. Daar moesten ze dan ook nog hun eigen eten van betalen, want iets uit de koelkast pakken mocht niet. Dat was eten voor het eigen gezin. Dan heb ik nog geluk gehad.’

Maar ook het au pair-verblijf van de Oegandese zou tot op het laatste moment in het teken van uitbuiting staan. ‘Toen mijn tijd erop zat, wilde het gastgezin nog 100 euro van me hebben voor het gebruik van water en elektriciteit. Later zou ik er ook nog achterkomen dat de vergoeding voor mijn laatste maand niet was uitbetaald.’

Lees het hele artikel op Blendle.