'Je zou Geert Mak met een potkachel op z'n rug de Amstel inpleuren'

Geert Mak wordt bijna continu aangesproken met ‘mevrouw Mak’. Wat zou je willen, als je van die getoupeerde wijvenkrullen op je kop torst. Tevens koopt hij zijn beha’s bij H&M.

— Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. Illustratie: Steve Nestorovski. —

Hij werd geboren in Vlaardingen op 4 december 1946, als zoon van Sjoerd Mak, een klavecimbelontmantelaar, en Toos Mak-Van der Woksumme, een diepzeeduikster in zoet water, waaruit ze in opdracht van de gemeente oude fietswrakken, wandkasten uit de biedermeierperiode en gestolen paraplubakken opviste.

Mak had negen zusjes en zes broertjes, die allemaal opgroeiden voor galg en rad. Zo vielen ze onder meer de huisdieren van de buren lastig, waarbij de kat van buurvrouw Sjaan werd opgeblazen via een rietje in zijn reet.

Geert Mak ging studeren in Utrecht of waar dan ook, al studeerde hij in Ouagadougou, wat kan het ons schelen. Hij specialiseerde zich alleszins in Staats- en Vreemdelingenrecht. Al specialiseerde hij zich in pudding- en confituur­recht. Hij hielp als redacteur De Groene Amsterdammer aan nog minder abonnees dan het vodje al had; schreef in het NRC Handelsblad over shampoo en verzorgingsmiddelen voor borsthaar en had bij de VPRO-radio een rubriek omtrent piskijken. Toen begon hij verdomd ook nog boeken te schrijven. In Hoe God Verdween Uit Jorwerd evoceert hij hoe in het Friese dorpje Jorwerd ineens God verscheen, en toen scheet Die achter een struik, en toen verdween Die weer.

Een beetje succes kende Mak met In Europa, een kanjer van 9463 bladzijden over enig gedoe in Europa in de 20ste eeuw (de twee wereld­ oorlogen en dat soort shit), en het boek kende ook wat aanhangers in andere landen dan Holland. Zo werd Mak in Frankrijk aangesproken met ‘Madame Mak’, in Engeland met ‘Misses Mak’ en in Duitsland met ‘Frau Mak’.

Hij schreef een belabberd boekenweekgeschenk, De Brug, over een brug met rubberen pijlers in een dorpje in Gelderland. Vervolgens was er Gedoemd Tot Kwetsbaarheid, waarin Mak, zoals zovele losers, zich opwierp als aanhanger van het multiculturalisme, waarbij hij vond dat alle moslimvrouwen het recht hebben om onder hun boerka een tuinbroek en bordeelsluipers te dragen; dat de weduwen van terroristen die zichzelf opblazen een dik pensioen moeten ontvangen en dat Theo van Goghs film Submission te vergelijken valt met de propaganda­f ilms van Joseph Goebbels.

Alleen al hierom zou je die hele Mak toch een potkachel op z’n rug binden en hem de Amstel inpleuren? Zo’n Mak reikt nog niet tot aan de enkels van Theo van Gogh. Maar goed, van Mak zullen we niet veel meer horen, want al is hij tegenwoordig maar 71, bij hem zijn de geestelijke capaciteiten overgebleven van iemand van 147. Weg met die troela!