Interview Aart Staartjes: ‘Door Pino zie ik mijn dochter niet meer’

Generaties groeiden op met de nukkige Meneer Aart uit Sesamstraat. Volgend jaar wordt hij 80, maar Aart Staartjes werkt stug door. Deze week gaat de lm Spaak in premie?re, waarin hij een fietsenmaker speelt. Thuis in het Friese Dronryp vertelt hij over de moord op Sesamstraat en over het ouder worden. ‘Ik ben uit de perenboom gedonderd, dat was wel even schrikken. Ik weet er niks meer van, en dan krijg je van dat wittejassengelul...’

Fotografie ANP

U staat er niet wekelijks in, maar uw persoonlijke leven is wel breed uitgemeten in de roddelbladen.

‘Dat hoort erbij als je een publiek figuur bent. Soms is dat vervelend, want niet alle gebeurtenissen in mijn leven waren leuk. Ik heb een behoorlijke kruiwagen met ellende gehad. Maar die dingen zijn me nou eenmaal overkomen.’

U doelt op de scheiding van uw eerste vrouw Ansje en de contactbreuk met uw dochter Saskia...

‘Ja. De scheiding na 25 jaar was natuurlijk een verdrietige periode en het conflict met mijn dochter duurt nog steeds voort. Ik heb haar al 33 jaar niet gezien en ken mijn kleinkinderen van haar kant niet. In het heetst van de strijd heeft ze verzonnen dat ik haar vroeger seksueel heb misbruikt; ik heb nog nooit iemand misbruikt. De ruzie is nooit opgelost, het zit muurvast en dat is heel tragisch. Of er ooit nog een opening komt om het op te lossen, dat weet ik niet. Ik heb niet het eeuwige leven, dus dat zou dan niet lang meer moeten duren.’

Zonder inhoudelijk op de kwestie in te gaan: de man die voorheen in het Pino-pak zat, is getrouwd met uw dochter en is medeverantwoordelijk voor het ontstaan van de ruzie. Sesamstraat heeft u zowel de status van cultheld als die van een gebroken vader opgeleverd.

‘Sesamstraat heeft inderdaad twee kanten voor me. Maar dat is met alle beroepen wel zo volgens mij, dingen hebben altijd hun schaduwkant. Dat gold ook voor mijn vader, die na de oorlog een mooi timmerbedrijf had. Hij was een aannemer met een goedlopende zaak. Maar ja, hij heeft zich dood gewerkt, hij kon het allemaal niet aan. Hij was altijd maar bezig met dat werk, alles moest gecheckt worden of het wel goed gebeurde. Als aannemer heb je een andere mentaliteit nodig. Collega-aannemers reden rond in grote Mercedessen en rookten dikke sigaren, maar mijn vader bleef zelf voortdurend meewerken. Nachtenlang zat hij te tekenen en uit te rekenen hoe het beter kon. Toen kreeg hij op zijn 66ste een herseninfarct en daar kwam hij niet meer bovenop. Hij raakte half verlamd en liep erbij als een pingui?n. Ik was een jaar of 35 toen hij overleed. Als Meneer Aart heeft hij me nooit meegemaakt, maar De Stratemakeropzeeshow heeft hij wel gezien. Toen ik wat naam begon te maken en meer in de belangstelling raakte, was hij wel trots en kreeg hij het gevoel dat ik er mijn boterham wel mee kon verdienen. Dat rebelse vond hij wel leuk, mijn moeder vond het verschrikkelijk. Zij was erg netjes en dat taboedoorbrekende tv-programma was natuurlijk ni?et netjes. We zongen kakkedrollenschijtepoep, hanepikkelullie. Dat vond ze schunnig.’

Heeft u ergens spijt van?

‘Nee, ik heb nergens spijt van, en ik zou geen dingen anders hebben gedaan als ik het kon terugdraaien. Het contact met mijn zoons Paul en Hidde is gelukkig goed. Mijn kleinzoon van 11 komt bij ons logeren en kijkt hier met open mond rond. Hij woont in het westen en verbaast zich bijvoorbeeld over de boerderijwinkeltjes die hier in Friesland langs de weg staan. Je kunt uit die stalletjes zelf producten als groente, fruit of geitenmelk pakken en dan het juiste geldbedrag in het daarvoor bestemde bakje doen. Mijn kleinzoon vraagt dan verbaasd of er ergens bewakingscamera’s staan. Nee dus.’

Lees het hele interview met Aart Staartjes op Blendle.