‘Wie had dat gedacht, dat ik ooit nog eens met mijn begeleidster onder de douche zou staan!’ 

In een fractie van een seconde is het gebeurd. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe de Surinaamse Jivan de pan met bakkeljauw en kokend water terug laat vallen op het aanrecht en achteruit springt. Hij grijpt naar zijn buik, ik zie hoe het kokend hete water over zijn voeten wegsijpelt. Ik hoor een van de bewoners roepen: ‘Een natte doek!’ en sprint naar de kraan zonder ergens een doek te zien. 

Terwijl ik de kraan gedachteloos openzet en me afvraag wat ik sta te doen, komen alle lessen bedrijfshulpverlening en reclamespotjes van SIRE in flashbacks voorbij. ‘Zet hem onder de douche,’ roept een stemmetje in mijn hoofd. Jivan lijkt van plan om in paniek weg te rennen, ik grijp hem bij zijn arm. ‘Kom, nu, onder de douche, snel!’ Aan een bewoonster die voorbijloopt, vraag ik of ze de verpleegkundige wil roepen. Goddank staat die vandaag op dienst. 

In de badkamer trek ik de eerste de beste deur open in de hoop dat het een douche is en zet vervolgens de kraan aan. Als ik me omdraai naar Jivan hoor ik mezelf keihard ‘nee’ roepen, maar ik ben al te laat, op de grond liggen zijn kleren. Zijn voetbalshirt zat vastgekleefd aan zijn buik en had een heel stuk huid meegetrokken. Jivan geeft geen krimp als ik de douchekop op zijn wond zet. Al snel vraagt hij of het genoeg is, streng zeg ik dat hij nog zeker een kwartier zal moeten koelen. Afwisselend koelt hij inmiddels zelf zijn buik en zijn rechtervoet. De spatten op zijn handen stellen niks voor.

‘Leger des Heils, met Stephanie,’ zeg ik als ik mijn mobiel eindelijk uit mijn kontzak heb gevist. Sorry, gebaar ik naar Jivan. ‘Ik bel voor jullie schorsing. Ik had begrepen dat het om een dreigement met een mes ging?’ vraagt de collega van de centrale aanmelding. ‘Ja dat klopt, en ik hoop heel erg dat je een plek hebt. We hebben een beetje een rare dag vandaag,’ zeg ik terwijl ik Jivan aankijk. Het geluid echoot in de badkamer. ‘Maar ik kan nu niet te veel uitweiden, kan ik je zo terugbellen?’ zeg ik terwijl ik ondertussen Jivan zijn hand vastpak en de douchekop zachtjes terugbreng naar de wond. ‘Maar het doet helemaal geen pijn, ik ben wel klaar met spoelen,’ zegt Jivan klagerig. Ter antwoord duw ik de douchekop nogmaals terug op de wond. Achter me verschijnt de verpleegkundige. Nog voordat ze naar de wond kan kijken, roept Jivan: ‘Wie had dat nou gedacht, dat ik ooit nog eens met mijn begeleidster onder de douche zou staan!’